Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 

Ο διάλογος, ως θεμελιώδης λίθος της δημοκρατίας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια συζήτηση μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές απόψεις αλλά με κοινό σκοπό.

Ένας επιτυχημένος διάλογος θα συμψηφίσει τις διαφορετικές απόψεις υπό του κοινού σκοπού και θα οδηγήσει σε μια από κοινού δράση. Αντιθέτως, ένας λιγότερο επιτυχημένος διάλογος, που δεν οδηγεί σε καμία δράση και παραμένει στα πλαίσια της ‘’φιλοσοφίας’’, είναι απλά μια ευχάριστη ενασχόληση. Για να είναι λοιπόν ένας διάλογος επιτυχημένος χρειάζονται δύο βασικές προϋποθέσεις.

Πρώτον, ένας κοινός παρονομαστής, δηλαδή ένας κοινός στόχος μεταξύ των συνδιαλεγόμενων,

και δεύτερον, ένας συγκλίνων αριθμητής, δηλαδή απόψεις που να μην είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και οι εκφραστές των οποίων να μη είναι  δογματικοί. Σε πολιτικό επίπεδο, αν και οι δύο αυτές προϋποθέσεις δεν συντρέχουν ταυτοχρόνως, τότε ο διάλογος δεν είναι απλά μια ευχάριστη ενασχόληση, αλλά χάσιμο χρόνου – ενίοτε και χρήματος.

Η μη ταυτόχρονη εκπλήρωση των δύο αυτών προϋποθέσεων είναι το χρόνιο πρόβλημα της ελληνικής Αριστεράς. Η πιο mainstream Αριστερά στην Ελλάδα αρέσκεται στο να μιλάει συνεχώς για την αξία του διαλόγου ως μέσο επίλυσης των προβλημάτων, και σε κάποιο μέτρο έχει δίκιο. Ωστόσο, η τελική λύση στα προβλήματα δίνεται με πράξεις και όχι με διάλογο. Ο διάλογος είναι το εργαλείο που θα σε οδηγήσει στην πράξη. Το πρόβλημα δε με τις πράξεις είναι ότι απαιτούν ανάληψη ευθύνης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η απουσία σύγκλισης στην ελληνική Αριστερά είναι εμφανής στα δεκάδες αριστερά κόμματα που θα ανακαλύψει κανείς όταν πάει να ψηφίσει. Αν δεχθούμε ότι ο κοινός παρονομαστής μεταξύ αυτών των κομμάτων είναι ο κομμουνισμός ή έστω μια πιο light εκδοχή του, τότε το πρόβλημα έγκειται ξεκάθαρα στον μη συγκλίνοντα αριθμητή. Αν δε συνυπολογίσουμε ότι πολλά από αυτά τα κόμματα δίνουν διαφορετικές ερμηνείες για το τι εστί σοσιαλισμός, τότε έχουμε και απουσία κοινού παρονομαστή! Οπουδήποτε και αν εντοπίσει κανείς το πρόβλημα, το αποτέλεσμα είναι ένα. Πολύ κουβέντα για το τίποτα.

Το θέμα όμως είναι ότι ένα από αυτά το κόμματα πλέον κυβερνά, και καλείται να προχωρήσει σε πράξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα συνιστωσών έχει πρόβλημα τόσο στον αριθμητή όσο και στον κοινό παρονομαστή. Το πρόβλημα του κοινού παρονομαστή κατάφερε να το κρύψει καλά κάτω απο την σημαία του αντιμνημονίου. Το πρόβλημα στον μη συγκλίνοντα αριθμητή όμως δεν κρύβεται και τόσο εύκολα. Γίνεται εμφανές όταν διάφοροι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν δηλώσεις και σε πέντε λεπτά ’’κύκλοι’’ του Μαξίμου τις εξοστρακίζουν ως προσωπικές απόψεις, ή όταν η κυβέρνηση άλλα δηλώνει στο εξωτερικό και άλλα στο εσωτερικό για να μην δυσαρεστήσει κάποιες από τις συνιστώσες της.

Το πρόβλημα όμως στην παρούσα φάση είναι ότι ο έτερος συνδιαλεγόμενος, η Ευρώπη, έχει κάνει τον επιτυχημένο διάλογό της, έχει προχωρήσει σε πράξεις και πλέον περιμένει καρτερικά από την ελληνική κυβέρνηση να τελειώνει κάποτε με τις κουβέντες και να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις.

Τέλος, πολλοί παραξενεύονται που η κυβέρνηση διατηρεί τη δημοφιλία της στην κοινή γνώμη. Καθόλου περίεργο θα πω εγώ. Από αρχαιοτάτων χρόνων άρεσε στους Έλληνες να κουβεντιάζουν και να φιλοσοφούν. Και στη σημερινή εποχή, στις καφετέριες θα ακούσεις ανθρώπους όλων των ηλικιών να αναλώνονται σε ατέλειωτες συζητήσεις πολιτικο-οικονομικού περιεχομένου, οι οποίες φυσικά δεν οδηγούν ποτέ πουθενά. Από αυτή την άποψη λοιπόν, η κυβέρνηση εκπροσωπεί επάξια τον ελληνικό λαό εξού και τα υψηλά ποσοστά της.