ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΩ;

 

Το κύριο πρόβλημα για τους περισσότερους νέους της εποχής μας, ειδικά στις χώρες που αντιμετωπίζουμε οικονομικά προβλήματα, είναι το κατά πόσο να μείνουμε για να χτίσουμε το μέλλον μας στη χώρα που μας μεγάλωσε ή να φύγουμε στο εξωτερικό. Δεν ξέρουμε κατά πόσο να φύγουμε από τη χώρα μας που φαίνεται να την χαρακτηρίζουν όροι όπως ερείπια και διαφθορά, ή να μείνουμε για να διορθώσουμε και να παλέψουμε για να επαναφέρουμε την πρόοδο και τις αξίες στην πατρίδα μας, όποια και να είναι αυτή.

Είμαι 22 χρονών. Βρίσκομαι στον τελευταίο χρόνο των σπουδών μου στην Αγγλία, και βρίσκομαι κι εγώ στο δίλημμα του μένω ή φεύγω. Οι γονείς μου, μου λένε να φύγω, και βλέπω το γιατί. Αν πάω στο εξωτερικό για να εργαστώ, θα έχω πιο καλές ευκαιρίες να ασχοληθώ και να αναγνωριστώ στο αντικείμενό μου, όπως επίσης και να αμειφθώ καλύτερα. Οι νέοι έχουμε στόχο πλέον να φύγουμε στο εξωτερικό για εργασία, όχι επειδή είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά επειδή είμαστε απογοητευμένοι.

Εγώ δεν έχω κύριο στόχο να φύγω, αλλά φοβάμαι πως άλλοι λόγοι θα επηρεάσουν την απόφασή μου. Δεν έχω την εμπειρία των παλιών και των μεγαλύτερων, αλλά μπορώ να αντιληφθώ πως εαν δεν επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη των νέων στο σύστημα, δηλαδή ότι μπορεί να υπάρχει βελτίωση, τότε, επικαλούμενοι τον Καβάφη, θα «αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε». Οι νέοι έχουμε απογοητευτεί από την έλλειψη σεβασμού και αξιών από τους ανθρώπους που εμπλέκονται στην πολιτική κυρίως.

Δεν εμπιστευόμαστε, ούτε πιστεύουμε πως η κατάσταση στον τόπο μας μπορεί να βελτιωθεί, αλλά ακόμη χειρότερα δεν πιστεύουμε πως υπάρχει κάτι που να μας συνδέει με τον τόπο μας πέραν του «τυχαίου» γεγονότος πως γεννηθήκαμε εδώ και πως έχουμε εδώ τα δικά μας άτομα. Πού πήγε η αγάπη για την πατρίδα; Πού πήγε το «μαζί» εκτός από το «εγώ»; Πού πήγε η ελπίδα και η θέληση για βελτίωση, που αναγκαστηκά απαιτεί κόπο και χρόνο για να ’ρθει;

Δεν προσθέτω κάτι καινούργιο, αντίθετα, επαναλαμβάνω το τι ζητάμε ως νέοι. Χρειαζόμαστε ευκαιρίες από την πατρίδα μας για να μείνουμε. Να αναπτυχθούν νέοι τομείς, να επενδύσουμε στην καινοτομία και στην έρευνα. Να δοθεί προοπτική στους ήδη υπάρχοντες τομείς της οικονομίας, όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, ο τουρισμός και η ναυτιλία. Με λίγα λόγια, να μας αξιοποιήσει εμάς, τη γενιά των Μaster και των Διδακτορικών, και όχι να μας κλείνει την πόρτα επειδή δεν έχουμε χρόνια εμπειρίας στο αντικείμενο. Πώς θες να μείνω όταν δεν με βοηθάς να μείνω;

Και φτάνω στην ερώτηση που με βασανίζει. Πώς να φύγω όταν ξέρω πως η χώρα μου με χρειάζεται; Όμως χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις για να μπορώ να μείνω. Φέρτε πίσω αυτούς που χάσαμε, κρατήστε εδώ εμάς που ετοιμάζουμε βαλίτσες και ανοίξτε νέους δρόμους σε αυτούς που μένουν, αλλά πάνω από όλα σεβαστείτε πρώτοι το κράτος και την Πολιτεία προτού καταστραφεί με τη μετανάστευση του μέλλοντος.

Θέλουμε να δούμε άτομα που σέβονται το αξίωμά τους, που αναγνωρίζουν την ευθύνη που ενέχει το αξίωμα που ο κόσμος τους εμπιστεύθηκε, και που δεν «θυσιάζουν στον πλούτο τα όσα απέκτησαν χάρη στη φτώχεια», όπως θα έλεγε ο Θουκυδίδης.

Η Francesca Lambidoniti είναι φοιτήτρια από την Κύπρο.