ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕIΑ ΠΑIΖΕΙ

 

Είναι κωμικοτραγικό να σκεφτούμε ότι ένας νόμος που δημιουργήθηκε, εγκρίθηκε και εφαρμόστηκε παρά την απορία της κοινής γνώμης από δύο υπουργούς κρίνεται εν τέλει αντισυνταγματικός από το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας.

Ο λόγος γίνεται για τον νόμο (4264/2014) και αφορά τις μετεγγραφές των πρωτοετών φοιτητών για το ακαδημαϊκό έτος 2014/2015. Μετεγγραφές που υποσχέθηκαν και έλαβαν σάρκα και οστά σε μια ασταθή προεκλογική περίοδο αλλά τώρα κρέμονται μετέωρες μετά την κρίση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ)... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Κατ’ αρχάς, ο εν λόγω νόμος εν τη γενέσει του δεν έλαβε υπόψη το όφελος των εκπαιδευτικών τμημάτων αλλά ούτε πρόσφερε ουσιαστική βοήθεια στα ελληνικά νοικοκυριά που πραγματικά την είχαν ανάγκη.

Η θεσμοθετημένη δε, ανεξέλεγκτη δε «μετανάστευση» των φοιτητών προς τις σχολές των αστικών κέντρων έδειξε την έλλειψη σεβασμού προς τα εκπαιδευτικά ιδρύματα που δήλωσαν ότι δε θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στον υπερπληθυσμό των φοιτητών και απέδειξε τη φιλοσοφία του οπορτουνισμού με την οποία οι πολιτικές αρχές της χώρας ηγούνται του παιδαγωγικού έργου.

Τα κριτήρια που απαιτήθηκαν για το δικαίωμα της μετεγγραφής καθώς και ο έλεγχος που ασκήθηκε επί των αιτήσεων ήταν τόσο χαμηλού επιπέδου που φοιτητές με οικονομική ευρωστία και κανένα ουσιαστικό πρόβλημα διεξαγωγής των σπουδών τους στην πόλη που τους οδήγησε το εισαγωγικό σύστημα εξετάσεων ήταν δικαιούχοι μετεγγραφών, επιβαρύνοντας τον εκπαιδευτικό χώρο για τους φοιτητές εκείνους που είχαν το δικαίωμα ή την ανάγκη της φοίτησης στην πόλη-βάση τους.

Ωστόσο, παρά τη σαθρή λογική της ψηφοθηρίας πάνω στην οποία βασίστηκε ο εν λόγω νόμος και την επιπόλαια εφαρμογή του, δεν παύει να ισχύει ως κάτι σταθερό στα μάτια των πολιτών, τουλάχιστον πριν την κρίση του ΣτΕ. Ψηφισμένος από το Ελληνικό Κοινοβούλιο ο νόμος (4264/2014) λειτούργησε ως γνώμονας πολλών οικογενειών και υποψήφιων φοιτητών και διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές του μηχανογραφικού δελτίου. 

Αναντίρρητα, χιλιάδες οικογένειες και φοιτητές βάσισαν μια επιλογή που καθορίζει άμεσα και ουσιαστικά τα φοιτητικά χρόνια και τη μετέπειτα επαγγελματική ζωή στη σταθερότητα και την ισχύ του νόμου. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά δεν υφίστανται μετά την απόφαση του ΣτΕ.

Τυγχάνει και εγώ να είμαι πρωτοετής φοιτητής, που ευτυχώς δε χρειάστηκα μετεγγραφή και δε βιώνω αυτή τη στιγμή την αβεβαιότητα που στοιχειώνει τόσους συνομήλικούς μου. Καλώς ή κακώς είχα υψηλές προσδοκίες από τη σχολή μου. 

Ωστόσο, ο υπερπληθυσμός των αμφιθεάτρων, ο θρασύς και δειλός βανδαλισμός πανεπιστημιακής περιουσίας, η ασέβεια προς τους καθηγητές από τα «ψαγμένα» μέλη των φοιτητικών-κομματικών παρατάξεων, που συμπεριφέρονται σαν ιδιοκτήτες της σχολής και στο όνομα της δημοκρατίας απαιτούν τη διακοπή μαθημάτων και εργαστηρίων παρά τις ενστάσεις καθηγητών και μαθητών ώστε να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη συμμετοχή σε συνελεύσεις, συλλαλητήρια και καταλήψεις, δεν επέτρεψαν την ενθουσιώδη έναρξη των σπουδών μου. 

Παρ’ όλα αυτά, δεν περίμενα ότι σε αυτή τη λίστα των δεινών του ελληνικού πανεπιστημίου θα συγκαταλεγόταν ποτέ η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια. Πλέον για τους μετεγγραφέντες φοιτητές διακυβεύονται στην καλύτερη των περιπτώσεων ένα έτος σπουδών και στη χειρότερη τα όνειρά τους, η δική τους ιδανική πορεία ζωής.

Εν κατακλείδι, τα τμήματα και οι αρχές που υπάγονται σε ένα υπουργείο σίγουρα δεν αποτελούν ιδιοκτησία του εκάστοτε υπουργού. Πόσο μάλλον τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το μέλλον της χώρας, το εργοστάσιο παραγωγής ώριμων και εξειδικευμένων προσωπικοτήτων. 

Η συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί άλλο ένα παράδειγμα εθνικής ασυνεννοησίας που ωθεί τους νέους στο εξωτερικό και αφήνει πολιτικούς και πρεσβύτερους να αναρωτιούνται γιατί δε μένουν να βοηθήσουν τη λαβωμένη Ελλάδα.