ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ Η ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ;

 

Με τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης να παραμένει κλειστή, τα έσοδα μηδαμινά ή ανύπαρκτα, τον κρατικό κορβανά άδειο και τις διεθνείς υποχρεώσεις να πιέζουν ασφυκτικά, υπουργοί (π.χ. Εργασίας, Άμυνας) δηλώνουν ότι, αν χρειαστεί, η κυβέρνηση δεν θα πληρώσει τους δανειστές προκειμένου να καταβάλει κανονικά μισθούς και συντάξεις. Να χαιρόμαστε ή να κλαίμε;

Η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά ότι προέχει η πληρωμή των δανειστών. Όχι μόνο γιατί μας δεσμεύουν διεθνείς συμφωνίες, που αν αθετήσουμε θα βαρέσουμε και επίσημα κανόνι, αλλά γιατί αργά ή γρήγορα θα χτυπήσουμε πάλι την πόρτα τους ή την πόρτα άλλων πιστωτών και αν τώρα φανούμε ανυπόληπτοι θα μας δώσουν δικαιολογημένα την κλωτσιά ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα μας περάσουν σιδερένιο χαλκά γύρω από τον λαιμό.

Μάθαμε, δυστυχώς, να ζούμε με δανεικά και έτσι θα συνεχίσουμε όσο δεν κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη και στην παραγωγή εγχώριου πλούτου, και όσο κυρίως δεν αλλάζουμε την ανατολίτικη νοοτροπία μας. Οι δανειστές-εταίροι μπορεί να φέρουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τερατώδη διόγκωση τού χρέους, αλλά η απρόσκοπτη καταβολή της επόμενης δόσης και κάθε δόσης είναι ευθύνη της τωρινής κυβέρνησης που βρίσκεται, δυστυχώς, εγκλωβισμένη στη δημαγωγία της προεκλογικής περιόδου και δεν ομολογεί αντρίκια την πλάνη της και να προσφέρει ό,τι έχει να προσφέρει στα πλαίσια των δυνατοτήτων της.

Αντίθετα, εξακολουθεί με ψευτοδιλήμματα και περισπούδαστα τεχνάσματα να παραπλανεί τους ψηφοφόρους. Μέχρι πότε; Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Αν τελικά η κυβέρνηση αυτή αποτελέσει «αριστερή παρένθεση», όπως λένε οι πολιτικοί της αντίπαλοι, ας φροντίσει τουλάχιστον να μη βάλει τη χώρα σε οδυσσειακές περιπέτειες.  Μόνο αφελείς μπορούσαν να πιστεύουν ότι δανειστές και εταίροι θα τρόμαζαν μόλις ανερχόταν στην εξουσία μια αριστερή κυβέρνηση και όρθωνε το σπιθαμιαίο της ανάστημα.

Όταν ο πανίσχυρος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Χρουστσόφ κούνησε το δάκτυλο στον «διαφωνούντα» στρατάρχη και πρόεδρο της Γιουγκοσλαβίας Τίτο, ρωτώντας με νόημα «Τι κάνουμε τον στρατιώτη που δεν βαδίζει σύμφωνα με τη μουσική που του παίζουμε», εκείνος απάντησε ατάραχα «Αλλάζουμε τη μουσική»! Αν αυτό είχε υπόψη του ο κ. Τσίπρας όταν έλεγε προεκλογικά ότι δανειστές και αγορές θα χόρευαν στο ρυθμό της δικής μας μουσικής, ξεχνούσε ότι δεν ήταν ο ισχυρός στρατάρχης μιας ισχυρής χώρας. 

Η περιβόητη διαπραγμάτευση αποδεικνύει, μετεκλογικά, ότι ως εξαθλιωμένη και χρεοκοπημένη χώρα μπορούμε μόνο να χορεύουμε όπως μας παίζουν οι άλλοι το νταούλι (και να κάνουμε και τον σταυρό μας να μη σταματήσουν). Εκεί φτάσαμε, δηλ. εκεί μας οδήγησαν ευφυείς άνδρες της μεταπολίτευσης. Απλοί πολίτες διερωτώνται πώς είναι δυνατόν να ξύνει τον πάτο βαρελιού μια κυβέρνηση και να «στριμώχνει» άγρια μισθωτούς και συνταξιούχους τη στιγμή που έχει στα τεφτέρια της πάνω από 70 δισ. βεβαιωμένες και ληξιπρόθεσμες οφειλές. 

Το ξέρουν άραγε αυτό οι ομόλογοι του κ. Βαρουφάκη στο Εurogroup; «Μόνο τα κορόιδα πληρώνουν», είναι η μόνιμη επωδός των Ελλήνων οφειλετών. Και τι κάνει η σημερινή, φιλολαϊκή (υποτίθεται) κυβέρνηση γι' αυτό; Ουσιαστικά τίποτα. Αποφεύγει να συγκρουστεί με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα ενώ άλλα διατυμπάνιζε από τα έδρανα τής αντιπολίτευσης. Όλοι εμείς οι «μελλοθάνατοι» (μισθωτοί και συνταξιούχοι) έχουμε ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης μέσα στο αιματοβαμμένο Κολοσσαίο της πολιτικής (με τους «ξύπνιους» να απολαμβάνουν το θέαμα από τα θεωρεία). 

Όσοι καταφέρουν ωστόσο να επιβιώσουν, ας σκεφτούν ψυχραιμότερα και σοφότερα όταν φτάσει πάλι η ώρα να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας και το δικό τους.