ΕΛΠΙΔΑ;

 

Το κύριο προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η Ελπίδα που θα ερχόταν. Τρεισήμισι μήνες πάνε όμως και η Ελπίδα άφαντη. Θα διαφωνήσει κανείς λέγοντας πως είναι άδικο να κρίνεις μια άπειρη κυβέρνηση σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Και όμως, φίλοι. Εξ όνυχος τον λέοντα…

Ας είμαστε ειλικρινείς, γνωρίζαμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε θέση να έρθει σε ρήξη με τους Ευρωπαίους όπως επίσης καρτερούσαμε, πιθανόν, πως θα κάνει αναστροφή αθετώντας τις προεκλογικές του δεσμεύσεις-αοριστίες και καταλήγοντας σε μια συμφωνία. Ακόμα είναι γεγονός πως η απερχόμενη συγκυβέρνηση είχε κουράσει οικονομικά και πολιτικά τον κόσμο. Πολιτικά διότι θεωρούνται, από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ συνυπεύθυνα για την τραγωδία που βιώνουμε σήμερα. Οι πολίτες ψήφισαν, λοιπόν, από οργή αλλά και με την ελπίδα πως ο νέος θα διαπραγματευτεί αποδοτικότερα από το «παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο».

Ερχόμενοι στο σήμερα, αφότου έχουμε κάνει τη μικρή αυτή προεκλογική αναδρομή, είμαστε υποχρεωμένοι να αντικρίσουμε κατάματα την πραγματικότητα. Η «αντιμνημονιακή», μόνο στα λόγια, καθώς εφαρμόζει ως τώρα πιστά όλους τους «μνημονιακούς» νόμους, συγκυβέρνηση καλείται να υπογράψει μια νέα συμφωνία-πακέτο στήριξης. Κανένα νέο ως εδώ. Η κυβέρνηση είχε εξαγγείλει προεκλογικά τον στόχο αυτόν, πλασάροντάς τον, όμως, ως μια έντιμη συμφωνία. Πράγματι βαίνουμε σε συμφωνία μεν, καθόλου «έντιμη» δε. 

Και αυτό γιατί η συγκυβέρνηση δεν ήταν, πρώτη αυτή, έντιμη απέναντι στους πολίτες της χώρας που την εξέλεξαν, τάζοντάς τους λαγούς με πετραχήλια εντός ευρώ, ούτε βέβαια έντιμη και προς τους πιστωτές της, μη ξεκαθαρίζοντας τη βούλησή της εξ αρχής αλλά αντιθέτως υπογράφοντας συμφωνία (20 Φεβρουαρίου) που διατυμπάνιζε την επομένη κιόλας πως δεν θα εφαρμόσει στην πράξη. Οι καρποί αυτής της τακτικής; Αυτό που συνέβη μετά από τόσο καιρό νομοθετικής απραξίας και χρονοτριβής είναι να μπει η οικονομία στον γύψο και να φτάσει ο κόμπος στο χτένι έχοντας ξεμείνει από ρευστό και όντας προ των πυλών ένα ενδεχόμενο πιστωτικό γεγονός. 

Σαφέστατα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει εντολή για ρήξη αλλά για συμφωνία, ενώ έκδηλο είναι τώρα πια σε όλους πως οι εταίροι έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο  στις διαπραγματεύσεις ελέγχοντας τη χρηματοδοτική ροή προς τη χώρα. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ενήμερος για την οικονομική κατάσταση της χώρας και τον τρόπο λειτουργίας του ευρωσυστήματος και των πακέτων στήριξης στα οποία προϋπόθεση για την καταβολή δανείων είναι η υιοθέτηση δημοσιονομικών και διοικητικών μεταρρυθμίσεων.

Η κυβέρνηση φαντάζει εγκλωβισμένη ανάμεσα στις προεκλογικές της εξαγγελίες, τις εύθραυστες ενδοκυβερνητικές ισορροπίες και τις πιέσεις των δανειστών που έρχονται να ενδυναμώσουν το ουσιαστικό δημοσιονομικό πρόβλημα. Μη μπορώντας να αντιδράσει επέλεξε να μείνει άπραγη και ως εκ τούτου κατόρθωσε να διασύρει την Ελλάδα διεθνώς στις συνειδήσεις των ευρωπαίων πολιτών ως επαίτη και υβριστή συνάμα και να εξανεμίσει τη διαπραγματευτική αξιοπιστία της χώρας μη τηρώντας τα συμφωνηθέντα. 

Τέλος, κατάφερε να εντείνει το κλίμα αποεπένδυσης, να επιβαρύνει τις ελληνικές τράπεζες με ακριβότατους τόκους χρησιμοποιώντας συστηματικά τον «έκτακτο» μηχανισμό ELA, να δεσμεύσει ληστρικά όλα τα αποθεματικά τοπικής αυτοδιοίκησης, πανεπιστημίων, ασφαλιστικών ιδρυμάτων και πάσης φύσεως κρατικών υπηρεσιών και βέβαια κατόρθωσε να εξαιρεθεί η χώρα από το πακέτο ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Συμπερασματικά, από μια κυβέρνηση που γρυλίζει για το θεαθήναι ελπίζοντας πως θα σώσει το τομάρι της με τσαρλατανισμούς, δεν μπορεί κανείς να αναμένει την Ελπίδα. Καλό θα ήταν να μην περιμένουμε μεσσίες, ούτε εγχώριους ούτε αλλοδαπούς, αλλά να θέσει ατομικά ο καθένας τις βάσεις πνευματικές και οικονομικές για ένα καλύτερο μέλλον, διότι το παρόν δυστυχώς χάθηκε…