ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ

 

Η επαρχία ζει και ονειρεύεται

«Αγάπη μου, γεια σου,

Έχω καιρό να σου γράψω, αλλά σήμερα πραγματικά βρήκα τον χρόνο, αλλά και το κίνητρο, να σου μεταφέρω νέα.

Κάθε μέρα περνώ από τα ίδια γνώριμα σημεία. Ξέρεις ότι κάθε Τρίτη και Σάββατο πάω στη λαϊκή, ενώ τις Πέμπτες μού αρέσει να πίνω τον καφέ με τις φίλες μου στη γνωστή γωνιακή καφετέρια, εκεί στο τραπέζι, στο παράθυρο, για να χορτάσουμε εκτός από τα νέα μας και περατζάδα. Έχει επιστρέψει κόσμος της ηλικίας σου στο Μεσολόγγι. Αρκετός για να αρχίσει να φαίνεται.

Την Πέμπτη λοιπόν μαζεύτηκαν σε έναν παρατημένο δημοτικό χώρο, εκεί δίπλα στο περίπτερο που υπήρχε μια μουντίλα, και συχνά πολλά σκουπίδια, και έφτιαξαν κάτι. Τους έβλεπα όσες ώρες καθόμασταν στην καφετέρια να πηγαίνουν πάνω-κάτω, περίπου 8 άτομα, να καθαρίζουν, να βάφουν, να κατασκευάζουν ένα τραπέζι, να χρωματίζουν, να γελούν... υπήρχε τρομερή ενέργεια και διάθεση (δες αυτό). Αναρωτηθήκαμε ποιοι είναι και τι κάνουν και πήγα και ρώτησα.

Μου είπαν ότι λέγονται Saltsinistas. Πλάκα έχει το όνομα, ε; Η ονομασία είναι από τα σάλτσινα, δηλαδή αλμυρά πεδία που δημιουργούνται γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Και μου είπαν ότι θέλουν να μας ενεργοποιήσουν εμάς τους πολίτες να ενδιαφερθούμε για τον δημόσιο χώρο, να ομορφύνουμε την πόλη μας, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Απόρησα, αλλά μου άρεσε και έβαλα και λεφτά στον κουμπαρά τους. Είχαν ένα περιοδικό που μπορούσες να πάρεις. Το ξεφύλλισα εκείνη την ώρα, αλλά θα πάω να το πάρω και από το βιβλιοπωλείο στη γωνία στη Χαριλάου Τρικούπη, όπου διατίθεται.

Όταν πήγα σπίτι κάθισα και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό μου σκέφτηκα ότι μακάρι να ήσουν εδώ. Αν ήσουν εδώ, πιστεύω θα ήσουν και εσύ ανάμεσά τους. Πέρασα την επόμενη και το αποτέλεσμα ήταν, πώς να στο περιγράψω... καταπληκτικό. Άλλος τόπος! Μπήκε χρώμα, μπήκε πράσινο, μπήκαν ταμπλό για ανακοινώσεις, μπήκε παγκάκι για πικ-νικ. 

Τι ωραία, δεν το περίμενα. Μετά από μέρες έκαναν και άλλη δράση, δες εδώ. Καθάρισαν τον δρόμο από αφίσες και ενοικιαστήρια, έβαλαν και άλλα ταμπλό και έβαλαν και πανό με αισιόδοξα μηνύματα. Άλλαξε όψη η Χαριλάου Τρικούπη. Έμαθα ασχολήθηκε αρκετός κόσμος, όσοι περνούσαν βοηθούσαν.

Θέλω, όταν έρθεις, να τους γνωρίσεις. Θέλω να πάμε μαζί στην επόμενη δράση τους. Μου είπαν ότι όλοι μπορούν να συνεισφέρουν. Μου είπαν επίσης ότι μέσω ίντερνετ μπορώ να ενημερωθώ, αλλά εσύ τα ξέρεις αυτά καλύτερα. Ξέρεις γιατί σου γράφω για αυτά τα παιδιά; Γιατί μου έδωσαν ελπίδα. Είδα στον ενθουσιασμό τους εσένα, είδα στο χαμόγελό τους το δικό μου παιδί. 

Στεναχωριέμαι που είσαι οικονομικός μετανάστης. 

Στεναχωριέμαι που θες να είσαι εδώ και δεν μπορείς. 

Στεναχωριέμαι περισσότερο που ίσως έχω ευθύνες γι' αυτό. Είδα με τα μάτια μου όμως ότι η επαρχία ζει και ονειρεύεται. Ίσως γιατί η νεολαία της επιστρέφει, φέρνει μαζί της ιδέες και γνώση, θέλει να ζήσει και θέτει τις βάσεις της για τη συνέχεια.

Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Η νιότη επιστρέφει στην επαρχία και μου αρέσει που μας ρωτάει για το τι να κάνει. Μας σέβεται. Μας αγαπάει. Ίσως γι' αυτό να μου φεύγει κάπως η στεναχώρια. Ότι μεταλαμπαδεύτηκε η αγάπη!».