Θέλοντας να περάσω μερικές όμορφες
στιγμές με τον μικρό μου αδερφό αποφασίσαμε το απόγευμα της Κυριακής
(17/05/2015) να πάμε σε κεντρικό λύκειο της Πάτρας, όπου και διαμένουμε, για να
παίξουμε ποδόσφαιρο στον προαύλιο χώρο.
Το σχολείο, αν και αρκετά ευρύχωρο,
ήταν περιτριγυρισμένο από μουντές, σκουρόχρωμες,παλιές πολυκατοικίες
αναγκάζοντας αυτούς που βρίσκονταν μέσα στο προαύλιο να αντικρίζουν αμέτρητα
καλώδια και κεραίες κάθε φορά που ύψωναν το κεφάλι τους.
Περιττό να αναφέρω τα
αναρίθμητα συνθήματα και γκραφίτι που έκαναν τους ήδη αδιάφορους γκρίζους
τοίχους του σχολείου ακόμα πιο αποκρουστικούς. Τελειώνοντας έπειτα από σχεδόν μία ώρα
παιχνιδιού, αναρωτήθηκα πόσο "αιχμάλωτος" είναι ο σημερινός μαθητής.
Πόσο άδικο είναι το κράτος που αναγκάζει τα νεαρά παιδιά της γύρω περιοχής να
αντικρίζουν όλα τα παραπάνω 5 ημέρες την εβδομάδα για 3 χρόνια της ζωής τους.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν αντί της
λειτουργίας αυτού του σχολείου το κράτος έδινε χρήματα στους μαθητές με τη
μορφή κουπονιών ώστε να φοιτήσουν σε κάποιο άλλο σχολείο της επιλογής τους,
ενδεχομένως σε περιοχή πιο μακριά από τη γειτονιά τους, που όμως θα χαίρονταν
να περνούν τόσο μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου