Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

 

Μηδέν. Τι παράδοξο πράγμα! Εκείνο το αδιόρατο σημείο που ενώνει την αρχή και το τέλος του κύκλου της ζωής. Η αρχή και ο τελικός σκοπός μαζί. Γύρω από την ύπαρξη, γύρω από το Άλφα και το Ωμέγα, από το σύμπαν και το τελευταίο του άτομο, υπάρχει το μηδέν. Γύρω από το χρόνο, μόνο μηδέν.

Το μηδέν είναι παντού, όμως αδυνατούμε να το δούμε. Χωρίς το μηδέν δεν υπάρχει δημιουργία, πορεία, αρχή και τέλος. Δύο φορές στην ιστορία η ανθρωπότητα σήκωσε το κεφάλι ψηλά στα άστρα. Και στις δύο περιπτώσεις μηδένισε τον νου ώστε να μπορεί να χαράξει ταξίδι. Ο Πυθαγόρας ξεκίνησε απο τα μαθηματικά, όχι για να σκιαγραφήσει τη μέχρι τότε ύπαρξη αλλά για να την καθορίσει από την αρχή.

Όταν η ύπαρξη και πάλι έγινε ανούσια, χαμένη στο αίμα και την αλαζονία της εξουσίας, στην άκρη μιας γαλλικής φωτιάς ο Καρτέσιος έκλεισε τα μάτια του, μηδένισε τον εαυτό του και μας χάρισε τον Διαφωτισμό. Τι είμαστε χωρίς το μηδέν; Τι είναι ο Καραβάτζιο χωρίς τον καμβά; Ο Μότσαρτ χωρίς την άδεια παρτιτούρα; Ο Πλάτωνας, ο Σω και ο Μπουκόφσκι χωρίς μια λευκή κόλλα;

Ο Έλληνας μηδένισε για μια ακόμα φορά την υφήλιο. Πήρε τα λεφτά της Ευρώπης για να τα κάνει ακίνητα και αυτοκίνητα, αναγνωρίζοντας τη βλακεία του συστήματος που του τα έδινε έτσι. Χρεώθηκε, έζησε, τραγούδισε και τον λογαριασμό αρνείται να τον πληρώσει γιατί η τσέπη γράφει μηδέν. Ο Έλληνας αγάπησε το μηδέν παράφορα, το έντυσε θεό και το έβαλε στη βουλή.

Στα μάτια των άλλων γελοιοποιήθηκε. Στα δικά του τράβηξε την κουρτίνα της θεατρικής σάτιρας που ονομάζεται πολιτική και την έβγαλε ολόγυμνη στο παλκοσένικο. Μηδένισε την εξουσία, το Θεό, την ιδεολογία, ίσως και το χρήμα το ίδιο. Γελάει μεθυσμένος μπροστά στην αγγλοσαξωνική υποκρισία, φωνάζοντας ότι τη βλέπει γυμνή: ¨Μωρή, τα σκάνδαλα που κρύβεις είναι φανερά. 

Πίσω από τα κουστούμια υπάρχει η εξουσία, και η μη-εξουσία, και γύρω τους ένα μηδέν". Από το να είναι μη-εξουσία, προτίμησε να αγκαλιάσει το μηδέν και να κλείσει τα μάτια. Θαυμάζω τη φυλή μας. Καθυστερημένη μονίμως στην ανάπτυξη, βρίσκεται ταυτόχρονα μπροστά από τους άλλους στο ταξίδι προς το μηδέν. "Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία". Πίσω και όμως εμπρός. Κύκλος γαρ. Τι πιο κοντά στην ουσία του μηδέν; Τον καθρέφτη μόνο αποφεύγει η Ελλάδα. Δεν αντέχει, προς το παρόν, να τον μηδενίσει και αυτόν.

Εκτός από το μηδέν όμως, υπάρχει και το "ένα". Πριν από λίγο καιρό, είχα μηδενίσει το επάγγελμά μου, τα οικονομικά. Η παγκόσμια οικονομία είχε καταρρεύσει το 2009 και μερικές τράπεζες τυπώναν σχιζοφρενικά χρήμα προσπαθώντας να κρατήσουν τα προσχήματα, το φύλο συκής τους, και τα ΑΤΜ όρθια. Εγώ έβλεπα πίσω από αυτό. Η Αποκάλυψη είχε ήδη έρθει. Το μηδέν με είχε κάνει δικό του, η καριέρα μου ήταν ένα αξιοθρήνητο ερείπιο και ο καθρέφτης αναπόδραστα άσχημος.

Ύστερα ήρθε ο παλιός καθηγητής μου. Εκεί, σε μια καφετέρια του Λονδίνου, λίγο μετά τη δουλειά, μου είπε "ένα¨, ή τουλάχιστον εγώ αυτό άκουσα. Ανάμεσα στο μηδέν, γιατί αυτό έχει την τιμή να είναι μοναχά η αρχή και το τέλος, υπάρχει το ένα. Υπάρχουν εξηγήσεις, ιδέες, θεωρίες, όνειρα, παιδιά, άνθρωποι, φίλοι, γονείς, έρωτας, δημιουργία, καταστροφή, γέννα, πόνος, λύσεις, απορίες, ελπίδα και απελπισία. Καλό είναι να μηδενίζεις, αλλά μόνο αν έχεις σκοπό να πας προς το ένα. Αλλιώς η ζωή σου έχει ουσιαστικά τελειώσει.

Υπάρχουν πολιτικοί που έκαναν καριέρα με το μηδέν. Υπάρχουν και άνθρωποι που έδωσαν το "ένα", και απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον αυτή η γαλάζια μπάλα που κολυμπάει φαινομενικά άσκοπα γύρω από μια μεσαίου μεγέθους φωτεινή σφαίρα...

Καλό το μηδέν. Ενδιαφέρον. Αλλά η ζωή είναι στο ταξίδι για και από το "ένα". Περιστοιχίστε την Οδύσσειά σας με καλούς συντρόφους. Και καπετάνιους.