Ο «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΣ»...

 

«..έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

(Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ δεν τους χρειάζονταν κανείς). 

Για κάθε τι,για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. 

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη

 η κατοχή σας ειν’ επισφαλής:

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη».

Τραγική ειρωνεία; Απλά επίκαιρο του ποίημα του Καβάφη, το «Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.; Δεν νομίζω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο «περήφανος» και ανιστόρητος Νεοέλληνας αδυνατεί να καταλάβει τόσο το ποίημα του μέγα αυτού ποιητή όσο και την σημασία του για τα δεινά που τον περιστοιχίζουν. 

Αδυνατεί να καταλάβει το ιστορικό χαμηλό που έχει πέσει η χώρα σε όρους προσωπικοτήτων, πολιτικών (policy), εθνικής αφήγησης κτλ. Έχει πιάσει έναν ανήθικο πάτο για την ιστορία του τόπου. Αν βεβαίως υιοθετήσουμε την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού βάσει της αφήγησης του εθνικισμού. Ο Νεοέλληνας ωστόσο κατάφερε κάτι. Κάτι ανήθικο και συνάμα χαμερπές. 

Κατάφερε να πείσει και τους ξένους ότι αποτελεί τη συνέχεια των Σωκράτη, Πλάτωνα, Περικλή κ.ά. Έπεισε για τον ιστορικό του εθνικισμό την οικουμένη. Η εγχώρια ελίτ «μπέρδευε» τους ξένους και εκμεταλλεύτηκε αυτή τη στάση άριστα. Βοήθησαν και τα Classics studies σίγουρα σε αυτό.

Όμως, από το 1994 και με το ‘Washington Consensus’ o κόσμος άλλαξε δραματικά. Η αλλαγή είναι το μόνο σταθερό στοιχείο στους ξέφρενους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης. Η υπερανταγωνιστικότητα είναι εδώ. Και άρα οι κοινωνίες της Γνώσης στοιχίζονται στη σειρά με βάση το τι μπορούν να προσφέρουν αυτές και δεν μπορούν να προσφέρουν άλλες. Και όλα αυτά σε ένα διεθνές σύστημα που το χαρακτηρίζει το χάος και η αλληλεξάρτηση.

Αυτά είναι τα δεδομένα. Η Ελλάδα από το 2010 και μετά, ως χώρα Ευρωζώνης, οφείλει να γίνει μια κανονική (τουλάχιστον) χώρα. Με πολιτικό σύστημα αξιόπιστο να προβαίνει σε αλλαγές όταν η διεθνής συγκυρία το απαιτεί. Να μπορεί να προσαρμόζεται στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης και να φροντίζει τις ανισότητες που διαστρεβλώνουν συθέμελα μια πολιτική οικονομία.

Η Ελλάδα σε όλα αυτά απέχει παρασάγγας. Είναι σε μια μόνιμη αυτοκαταστροφική άμυνα. Εθελοτυφλεί στη «φόρμουλα» των εταίρων για την επίλυση των συστημικών προβλημάτων της. Η δε εγχώρια και διεθνής ελληνική ελίτ, το μόνο που κάνει είναι να επιρρίπτει ευθύνες και να ελπίζει. Πλήρως υποταγμένη και παραδομένη. Οι πιο αξιόπιστες και πεφωτισμένες φωνές ακούγονται από την κατάντια του περιθωρίου. 

Εκτός αν κάποιος θεωρεί τους Financial Times, το BBC, τους NYT κτλ. κύριο μέσο ενημέρωσης του μέσου έλληνα! Σοβαρές εφημερίδες, ΣΚΑΪ, ΜΕGA όλα γίνονται αντιληπτά ως «υποταγμένα μέσα ξένων επίβουλων συμφερόντων». Όθεν η λογική δεν φέρει νομιμοποίηση για να ακουστεί. Και αυτό είναι το άκρως ανησυχητικό.

Οι εταίροι μας, στη φόρμουλά τους έχουν εντάξει «την τσέπη» του Νεοέλληνα ως συνταγή εξορθολογισμού και επαναφοράς της χώρας στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Είτε το κράτος θα μεταρρυθμιστεί, ώστε συστημικά να επανέλθει η κανονικότητα, ή ο Νεοέλληνας θα φτωχαίνει μέσω ισοδύναμων μέτρων ως αντάλλαγμα για το κράτος που θέλει να διατηρεί. Θα φτωχαίνει στο παρόν μέσω αντιοικονομικών ισοδύναμων μέτρων και θα υποθηκεύει παράλληλα χρέος που φτωχαίνει το μέλλον του. 

Διπλή φτώχεια. Και αν ο πολίτης δεν καταλάβει τη φόρμουλα εγκαίρως, τότε όσο η φτώχεια θα μεγαλώνει τόσο πιο ευερέθιστος θα είναι αλλά και τόσο πιο πρόθυμος για μεταρρυθμίσεις. Κοινώς, ο φτωχός δεν έχει τίποτε να χάσει και επιθυμεί τις μεταρρυθμίσεις. Για να δούμε πόσο γρήγορα θα καταλάβει ο «περήφανος» λαός του ΟΧΙ τη φόρμουλα του ελληνικού ζητήματος;