Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

 

Δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου. Να πούμε ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών. Εμείς να αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας. Ναι ή όχι στην ενωμένη Ευρώπη; Ναι ή όχι στην ασφάλεια που μας προσέφερε τόσα χρόνια αυτή η ένωση, που όμως έγινε σιγά-σιγά μέγγενη;

Το ναι στα μέτρα μα και στο πακέτο στήριξης των 245 δισεκατομμυρίων ευρώ σημαίνει αποδοχή των όρων που θέτουν οι «εταίροι» μας. Ναι στην επιπλέον φορολογία, ναι στα επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας. Μα, όπως υποστηρίζουν οι ειδήμονες υπάρχει φως στο τούνελ. Ακόμη είναι αχνό, όμως υπάρχει. Σε 10, σε 20 χρόνια. Ποιος ξέρει…

Το όχι είναι όχι στη βοήθεια των δανειστών μας (πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό…). Κατ’ ουσίαν είναι ένα όχι στο θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι στην ενότητα των χωρών, που από χείρα βοηθείας μετατρέπεται τάχιστα σε χέρι που σε σπρώχνει στον γκρεμό. Ένα όχι σημαίνει απελευθέρωση από τους Ευρωπαίους μα παράλληλα και χάραξη ενός νέου, δύσβατου μονοπατιού. Το όχι μπορεί να φαντάζει ηρωικό τώρα, στο μέλλον όμως μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο.

Ένας λαός όταν αποφασίζει να αρνηθεί τη «γενναιόδωρη πρόταση», σημαίνει αυτόματα πως διακόπτει κάθε δίοδο επικοινωνίας με τους «χορηγούς» του. Αποφασίζει να πορευτεί μονάχος του. Γιατί κακά τα ψέματα η απόρριψη της πρότασης των δανειστών συνεπάγεται την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι Ευρωπαίοι δε θα ανεχτούν να μην υπακούσουμε στις εντολές τους και να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε μέσα στην ένωση. Ούτως ή άλλως μας θεωρούν παράσιτα.

Η πόρτα προς την Ευρώπη θα κλείσει ανεπιστρεπτί, λοιπόν. Και μετά τι; Ένας μικρός λαός μόνος του στην παγκόσμια αγορά. Χωρίς συμμαχίες και στήριξη από τρίτα κράτη. Ή που θα πνιγεί ή που θα σωθεί στο δύσκολο αυτό εγχείρημα. Της αυτονομίας. Ο πνιγμός είναι εύκολος-αρκούν ορισμένοι καιροσκοπικοί χειρισμοί. Το δύσκολο είναι η «σωτηρία». Όλος ο λαός πρέπει να δουλέψει. Κανένας «ηγέτης» δε θα βοηθήσει.

Ο λαός πρέπει να στήσει εξαρχής την οικονομία του. Στην αρχή θα είναι δύσκολα καθ’ ότι λεφτά δε θα υπάρχουν. Πότε υπήρξαν όμως τα τελευταία έξι χρόνια; Οικονομικά δεν ξέρω, αυτό όμως που γνωρίζω πολύ καλά είναι πως για να «αναστηθεί» ένα νεκρό κράτος απαιτούνται δύο πράγματα: όρεξη κι υπομονή. Όρεξη να φτιάξεις ό,τι γκρέμισαν οι καιροσκόποι κι υπομονή γιατί κάθε αρχή και δύσκολη. Άλλωστε δε θα είμαστε οι μόνοι που θα χρεοκοπήσουμε. Η Ισλανδία κι η Αργεντινή μας έδειξαν εδώ και καιρό τον δρόμο.

Φοβάμαι γι’ αυτό το όχι που μπορεί να ακουστεί το βράδυ της Κυριακής. Γιατί ο Έλληνας είναι ανέτοιμος στις αλλαγές που θα έρθουν. Μπορεί τώρα να νομίζει πως μ’ ένα όχι θα γλιτώσει από τα προβλήματα, παραβλέπει όμως τα αληθινά προβλήματα που επιζητούν άμεση λύση. Δε μπορεί ξαφνικά ένας λαός, αποχαυνωμένος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας του. Θέλει χρόνο και διάβασμα. 

Ιστορίας μα και τρέχουσας επικαιρότητας. Κι αποκρυπτογράφηση των όσων ακούγονται. Και μια ασπίδα προστασίας, που να θωρακίζει από ανυπόστατα ψεύδη και τερατώδη φαντασιακά κατασκευάσματα των «δημοσιογράφων». Κι όλα αυτά δε γίνονται σε πέντε μέρες. Αυτά απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση. Γι’ αυτό φοβάμαι την 5η Ιούλη. Η απόφαση δε με φοβίζει. Με φοβίζει το μετά. Μα πιο πολύ με φοβίζει η άγνοια κινδύνου που διακατέχει μερικούς.