ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ;

 

Χρειάστηκαν 5,5 χρόνια, 251 ΝΑΙ (Ολομέλεια της Βουλής 10.07.2015) και μια χειραψία ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, προκειμένου το αντιμνημονιακό αφήγημα να καταρρεύσει μέσα σε ένα βράδυ. Κατέρρευσε, όμως, μαζί του και ο εθνολαϊκισμός; Όλα τα προηγούμενα χρόνια, το ιδεολογικό αμάλγαμα εθνοκεντρισμού και λαϊκισμού εξέθρεψε το ψευδοδίλλημα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», προκάλεσε τεράστιο χάσμα με τους εταίρους μας και δίχασε τους Έλληνες.

Ο εθνολαϊκισμός απευθύνεται στο πηγαίο αίσθημα και όχι στο λογικό επιχείρημα, καθώς δεν ενδιαφέρεται για μια συγκροτημένη επιχειρηματολογία. Στηρίζεται σε έναν λόγο καταγγελτικό της εγχώριας υποχωρητικότητας και των διεθνών συνωμοσιών, καθώς ενδιαφέρεται μόνο να προκαλέσει διαμαρτυρίες, να συσκοτίσει, να αποπροσανατολίσει, να μηδενίσει και εν τέλει να συγκεράσει τις απογοητεύσεις σε μια καθολική άρνηση οδηγώντας στον απομονωτισμό.

Εξυμνεί την ιδιαιτερότητα των Ελλήνων και καλλιεργεί την αίσθηση του χαρισματικού, ανάδελφου και συχνά προδομένου/αδικημένου λαού αναγορεύοντας κάθε είδους λαϊκίστικη συνθηματολογία και αντιιμπεριαλιστική ρητορεία σε εκφάνσεις του αντιστασιακού πνεύματος των Ελλήνων απέναντι στους ξένους, τους Τροϊκανούς και τη νέα τάξη. Με τον τρόπο όμως αυτό, ο εθνολαϊκισμός αποσιωπά τις δικές μας ευθύνες, οι οποίες μονίμως μεταθέτονται στους άλλους.

Αυτό που δικαιούμαστε και αξίζουμε συχνά δεν το κατορθώνουμε, όχι εξαιτίας «συνωμοσιών», αλλά γιατί δεν οργανωθήκαμε σωστά, δεν προετοιμαστήκαμε επαρκώς και δεν δουλέψαμε αρκετά. Παρά την ήτα του αντιμνημονιακού αφηγήματος, η απειλή του εθνολαϊκισμού παραμένει, και αυτό, όχι μόνο γιατί είναι ήδη ετοιμοπόλεμοι νέες «πατέρες» για να εκφράσουν αυτό το ιδιότυπο ιδεολογικό αμάλγαμα.

Αλλά κυρίως διότι η ελληνική κρίση είναι βαθιά και αναδεικνύει με δραματικό τρόπο την υποβόσκουσα κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού, η οποία πιέζει πολύπλευρα την ελληνική κοινωνία. Τα φοβικά σύνδρομα της κλειστής και προστατευμένης κοινωνίας συχνά επανέρχονται όταν μια κοινωνία βιώνει μια μεγάλη κρίση και βρίσκεται αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις, όπως η ελληνική.

Η έξοδος, ωστόσο, της χώρας δεν περνά μέσα από τον εθνικιστικό λαϊκισμό, αλλά μέσα από μια εθνική στρατηγική με προτάσεις, σχέδιο και χειροπιαστά αποτελέσματα και όχι τακτικισμούς, γενικόλογες τοποθετήσεις και υψηλούς τόνους αντιπαράθεσης. Απαιτεί προγραμματισμό, ιεράρχηση στόχων και συντονισμό δράσης, κυρίως, όμως μια εθνική πολιτική ηγεσία πρόθυμη να θυσιάσει το βραχυπρόθεσμο όφελος χάρη του μακροπρόθεσμου οφέλους.

Μια εθνική στρατηγική που βρίσκεται σε ρήξη με την επιδίωξη της «μικράς εντίμου Ελλάδος», αλλά αντίθετα ανοίγει την Ελλάδα στην Ευρώπη και τον κόσμο με αυτοπεποίθηση και με γνώση των δυνατοτήτων της και των στόχων που μπορεί να πετύχει, αποτελεί εγγύηση για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Στην πορεία αυτή, η συγκρότηση ενός μεγάλου ευρωπαϊκού μετώπου μεταρρυθμίσεων είναι η μόνη βιώσιμη λύση διακυβέρνησης που θα συμβάλει όχι μόνο στην οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για τη συνολική ανάταση της ελληνικής κοινωνίας. Κερδίσαμε μια μάχη, όχι, όμως και τον πόλεμο.