ΤΑ ΕΥΚΟΛΩΣ ΕΝΝΟΟΥΜΕΝΑ

 

Οι πρόσφατες επιλογές του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης -πλην των ήδη αποστατών- συνεπάγονται αναπόφευκτα μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παραδοχές. Συγκεκριμένα, κατά την εκδοχή της κυβέρνησης για το τι μας συνέβη τους τελευταίους έξι μήνες, εκδοχή που αναπαράγεται με κάθε ευκαιρία στη Βουλή και στα Μέσα:

(α)το Μνημόνιο ήταν και είναι το λάθος φάρμακο για την κρίση, το οποίο μάλιστα εδώ και πέντε ολόκληρα χρόνια βλάπτει τη χώρα και τον λαό αυξάνοντας την ανεργία, διευρύνοντας τη φτώχεια, οδηγώντας τις μικρές, ιδίως, επιχειρήσεις σε μαρασμό και λουκέτο, σπέρνει τη δυστυχία, προκαλεί στην καλύτερη περίπτωση φυγή στο εξωτερικό και στη χειρότερη αυτοκτονίες. [Η κ. Κωνσταντοπούλου μίλησε πρόσφατα για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας]. Τα συνθήματα «σκίζουμε τα Μνημόνια» και «τέλος στη λιτότητα» υπήρξαν μόνο το προεκλογικό ρητορικό επιστέγασμα αυτής της ακλόνητης (και σήμερα) θέσης.

(β)Η κυβέρνηση, διαπραγματευόμενη, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν προκειμένου να πείσει τους «θεσμούς» ότι το φάρμακο είναι λάθος, ότι τα μέτρα που συνοδεύουν τον δανεισμό από τον ESM και την παροχή της ρευστότητας από την ΕΚΤ σκοτώνουν την οικονομία αναπαράγοντας την ύφεση και δημιουργώντας φαύλο κύκλο. Και σε ένα ευρύτερο, ιστορικό πλαίσιο, ότι μια Ευρώπη που δημιουργεί -από επιλογή!- εύπορο «κέντρο» και υποβαθμισμένες «επαρχίες» δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε.

(γ)Παρά τη σκληρή διαπραγμάτευση και την προσπάθεια να μην επιβληθούν «υφεσιακά» οικονομικά μέτρα, οι εταίροι μας και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν δέχτηκαν να μας παράσχουν όσα ζητούσαμε με τους όρους μας. Ο δανεισμός και η παροχή ρευστότητας δεν θα ερχόταν παρά μόνο με τη χορήγηση του ίδιου φαρμάκου που σταθερά η κυβέρνηση θεωρεί ότι σκοτώνει τον ασθενή.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στη Βουλή παραδέχτηκε ότι αντιτίθεται στα μέτρα που ο ίδιος πρότεινε στο νομοθετικό σώμα, αλλά τα φέρνει και θα τα εφαρμόσει με βαριά καρδιά, επειδή δεν έχει επιλογή. Το ερώτημα που ανακύπτει σε πρώτη ανάγνωση είναι πού είναι η εθνική κυριαρχία; Είναι γνωστό ότι, από τη μία, η χώρα έχει εκχωρήσει μέρος της κυριαρχίας της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 3 του Συντάγματος. 

Αφ’ ετέρου όμως, κανείς δεν αρνείται ότι, ελλείψει μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης που θα αποφασίζει προς το συμφέρον ενός ευρωπαϊκού πληθυσμού, η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να χαράσσει τη γενική πολιτική της χώρας προς όφελος του λαού. Γιατί δέχτηκε να μας ξαναδώσει το ίδιο τοξικό φάρμακο;

Θα πείτε «είπαμε, δεν είχε επιλογή». Και το δεύτερο - πικρό - ερώτημα, είναι πού είναι η εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στις δυνάμεις της χώρας; Υποτίθεται ότι έχουμε εύφορα εδάφη, σπουδασμένους νέους, εργατικό λαό, παραδεισένια ομορφιά, αχανή ακτογραμμή, αρχιπελαγικά προσόντα και ορυκτό πλούτο.

Αξίζει για ένα δάνειο να δέχεται η κυβέρνηση να ξανασυμβούν τα δεινά που μετά βδελυγμίας ξόρκισε; Αξίζει να «ταπεινωθεί» ο λαός όταν έχουμε διακηρύξει σε όλους τους τόνους (και τα fora) την υπερηφάνεια του; Αξίζει να παραμείνουμε στη λάθος Ευρώπη;

Καταλήγουμε επομένως είτε:

(1)στο ότι η ρητορική περί λάθος Ευρώπης και τοξικού φαρμάκου ήταν μια σαπουνόφουσκα είτε

(2)στο ότι δεν είμαστε κυρίαρχος λαός και ότι είμαστε ένα συνονθύλευμα αχρήστων, που ακόμα και αν βρεθεί στα σαγόνια της ειδεχθέστερης αγέλης μεταμφιεσμένων εθνικισμών και λοιπών συμφερόντων, που θέλουν το κακό του για να ωφεληθούν, υποχωρεί και δέχεται τη μοίρα του.

Όποια και αν θα ήταν η απάντηση της κυβέρνησης, όλοι θα προτιμούσαμε μια ρητή διασαφήνιση. Παραδοχές όπως αυτές δεν μπορούν να εντάσσονται στα ευκόλως εννοούμενα.