ΝΥ TIMES: ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΝ

 

Με μια μακροσκελή του ανάλυση στο περιοδικό των New York Times, ο Ανταμ Ντέιβιντσον εξηγεί τους λόγους που οι πιστωτές και όχι η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα της κρίσης. Κατά τον Αμερικανό αναλυτή, η απόδειξη πως η Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά υπαίτια των δεινών της είναι ένας κωδικός, ο GR0133004177. Αυτός ο κωδικός δεν είναι άλλος από το τεχνικό όνομα του ομολόγου που δημοπρατήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του 2009.

«Εκείνη την ημέρα, οι επενδυτές είχαν κάθε λόγο να πιστέψουν ότι αυτό ήταν ένα επισφαλές δάνειο» σχολιάζει κι επισημαίνει ότι η Ελλάδα ήθελε τότε 7 δισ. ευρώ με ορίζοντα αποπληρωμής το 2026, αλλά στο σύνολό τους, οι επενδυτές θεώρησαν ότι η Ελλάδα θα μπορεί να τα επόμενα 17 χρόνια να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις.

«Σοκαρίστηκα όταν είδα ότι το επιτόκιο με το οποίο δημοπρατήθηκε (το ομόλογο) ήταν 5,3%. Πρόκειται για ένα πολύ χαμηλό επιτόκιο και μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες πάνω από εκείνο με το οποίο δανείζεται η Γερμανία, το πιο φερέγγυο κράτος της Ευρώπης» προσθέτει ο Αμερικανός αναλυτής, τονίζοντας ότι «αυτό ήταν ένα επιτόκιο που εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα έχανε ποτέ πληρωμή».

«Εκ των υστέρων, βέβαια, όλοι κατάλαβαν ότι οι επενδυτές δεν έπρεπε να είχαν δανείσει τίποτε και ποτέ στην Ελλάδα ή αν το έκαναν θα έπρεπε να απαιτήσουν επιτόκιο 100%» προσθέτει κι επικρίνει τους επενδυτές που δεν διάβασαν από την αρχή πίσω από τα δεδομένα. Το προπατορικό αμάρτημα της ελληνικής κρίσης δεν σημειώθηκε στην Αθήνα, αλλά στα επενδυτικά funds της Φρανκφούρτης και του Λονδίνου

Κατά τον δημοσιογράφο του «New York Times Magazine», «το προπατορικό αμάρτημα της ελληνικής κρίσης δεν συνέβη στην Αθήνα. Συνέβη σε εκείνα τα κέντρα της Φρανκφούρτης και του Λονδίνου, της Σανγκάης και της Νέας Υόρκης. Ναι, οι Ελληνες πήραν λεφτά. Αλλά αν και σε εσάς προσέφεραν 7 δισ. ευρώ με 5,3 επιτόκιο, τότε κι εσείς θα παίρνατε τα χρήματα».

Σε αυτό το σημείο, ο Ντέιβιντσον κάνει μια παρένθεση και εξηγεί γιατί δεν είναι εξουθενωτικό για την οικονομία μια χρηματιστηριακή κατάρρευση, αλλά αντιθέτως, μια κατάρρευση της αγοράς ομολόγων θα σήμαινε και το τέλος της ζωής μας, όπως την ξέρουμε σήμερα.