«ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ…»

 

Η αυγουστιάτικη βραδιά σχεδόν φθινοπωριάτικη, μετά από μια δυνατή απογευματινή καταιγίδα, που την διαδέχθηκε ένας καυτός ήλιος- τα καπρίτσια του καιρού στην ορεινή Αρκαδία… Στο προαύλιο του ιστορικού σχολείου της πανέμορφης Ασέας, κάτω από την ξαστεριά, η υγρασία ψιλοπερόνιαζε.

Αλλά, ο κόσμος που είχε έρθει να κοινωνήσει σε μια από τις καθιερωμένες, πια, καλοκαιρινές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται στην αυλή του σχολείου που ο Νίκος Γκάτσος έμαθε τα πρώτα του γράμματα , απολάμβανε μια πολύ ζεστή, σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν ο Σταμάτης Κραουνάκης με το εκρηκτικό ερμηνευτικό ταμπεραμέντο του και ο βιρτουόζος κιθαρίστας Παναγιώτης Μάργαρης…

Και ήταν μια πραγματική «κοινωνία». Όχι μόνο από τις τραγουδιστικές ερμηνείες (κυριολεκτικά…) του Κραουνάκη που τις σιγοτραγουδούσαν όλοι, αλλά και από τον «διάλογο» του καλλιτέχνη μαζί τους στα μεσοδιαστήματα των κομματιών. Ατάκες ψυχής, φορτισμένες από την μίζερη πραγματικότητα-αλλά, βρέ παιδί μου, έκλειναν στις λέξεις μια υφέρπουσα αισιοδοξία, φωτεινές προοπτικές, κλαδιά να κρατηθεί η σχεδόν συφοριασμένη εθνική μας ψυχοσύνθεση που κρέμεται στην άβυσσο…

« Όσο περνάει ο καιρός, μ’ ενδιαφέρει όλο και πιο πολύ να μιλάω με ανθρώπους που πασχίζουν και μπορούν να ελπίζουν, έστω και λίγο…», είπε κάποια στιγμή ο Κραουνάκης, και ξεσήκωσε το κοινό, σαν έτοιμο θαρρείς να ενστερνισθεί και να κεφαλαιοποιήσει τον ξεσηκωτικό λόγο, μια παρηγορία-αφορμή να υπερβεί την καταθλιπτική πραγματικότητα Και τους ερασιτεχνισμούς της επίσημης διαχείρισής της, φευ...

Και πόσο το’ χουμε ανάγκη! Να ξεφύγουμε από την ψυχολογική διάβρωση, τις επικίνδυνες ρηγματώσεις που προκαλούν στο θυμικό μας οι όλο και πιο μαύρες εξελίξεις (και οι προοπτικές τους…) της καθημερινότητας και ο τρομολάγνος ,  σχεδόν βιτσιόζικος τρόπος αναπαραγωγής επί το δραματικότερο από τους επαγγελματίες των περισσότερων μέσων «ενημέρωσης». Γιατί, είναι άλλο πράγμα να αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα με χαζοχαρούμενη ανεμελιά, και εντελώς διαφορετικό και ζωογόνο  να μην την αφήνεις να σε γεμίσει απελπισία , να μην της επιτρέπεις να σε ρουφήξει στην δίνη της, να σε μετουσιώσει σε άβουλο αδρανές παρακολούθημά της…

«Θα’ρθει  άσπρη μέρα και για μας…» ανέβαιναν τα μυριοτραγουδισμένα λόγια στον ξάστερο ουρανό, και μαζί τους και τα  βγαλμένα λες από την ψυχή, σαν εναγώνια κραυγή, χειροκροτήματα των ανθρώπων που’ χουν ανάγκη από το βάλσαμο της έλλογης ελπίδας και της ασφάλειας της συλλογικότητας, της κοινής μοίρας, που μόνο αν την αποδεχθούμε ως κοινή μπορούμε να την καθοδηγήσουμε σε λιγότερο ανταριασμένα νερά…

«Θ’ αντέξουμε, δεν θα χαθούμε, αν πασχίσουμε να κρατήσουμε τις οικογενειακές γιορτές και τις συνάξεις, τα βαφτίσια, τις παρέες και τα πανηγύρια μας σε πόλεις και χωριά…» έκλεισε την κοινωνία του εκκλησιάσματος ο καλλιτέχνης (και αυτόκλητος «ψυχαγωγός» -πόσο όμορφα…) και οι συναθροισμένοι, με μιαν αίσθηση συλλογικότητας και συντροφικότητας και με χαμογελαστά πρόσωπα, πήραν τους σκοτεινούς δρόμους του χωριού κάπως ξαλαφρωμένοι, σίγουρα με κάποια φλογίτσα αισιοδοξίας και απαντοχής εντός τους.