ΧΑΖΟΙ Η ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟΙ;

 

Τους τελευταίους μήνες έχουμε δει πολλά, έχουμε δει δυο φορές κάλπες και μαζί πάρα πολλά μεγάλα λόγια, υποσχέσεις, δεσμεύσεις και κόκκινες γραμμές. Επίσης έχουμε παρακολουθήσει μεγάλες αντιπαραθέσεις εντός Βουλής αλλά και σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό ανάμεσα σε όσους υποστηρίζουν το μνημόνιο και σε όσους μάχονται κατά του, ανάμεσα σε αυτούς που λένε πως μάχονται για τα δικαιώματα του λαού και σε εκείνους που λέγεται πως τον “αφαίμαξαν” με τις πολιτικές τους.

Μια ερώτηση είναι αυτή που περιτριγυρίζει το μυαλό μου, πόσο χαζοί είμαστε τελικά; Παρακολουθούμε με τα ίδια μας τα μάτια δυο μεγαλοπρεπέστατες τούμπες μια πριν τις εκλογές και μια πριν το δημοψήφισμα - από την Κυβέρνηση, ναι την κυβέρνηση της “πρώτης φοράς Αριστεράς”, την κυβέρνηση που “έσκιζε” τα μνημόνια, την κυβέρνηση που εν καιρώ αντιπολίτευσης στηλίτευε την σκληρή δημοσιονομική πολιτική των προηγούμενων, την κυβέρνηση της ελπίδας που έρχεται, των ζουρνάδων, των “γερμανοτσολιάδων”, των “παρακαλάτε στα τέσσερα”, του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και η λίστα τελειωμό δεν έχει.

Το τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε τελικά, αλλά όχι από την κυβέρνηση μα από την αντιπολίτευση(!) ναι από αυτούς που “τελειώσανε”, αυτούς που “κατέστρεψαν τα πάντα”. Με αυτούς τους δολοφόνους και προδότες όπως τους κατονομάζουν φανερά και οι δυο κυβερνητικοί εταίροι συνεργάστηκαν οι ίδιοι τώρα για να περάσουν με την μορφή κατεπείγοντος το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο. Η φάρσα όμως δεν τελειώνει εδώ.

Τα μόνα μέλη τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των ΑΝΕΛ που έμειναν πιστοί στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις τώρα περιθωριοποιούνται και κατηγορούνται από τους μέχρι πρότινος συντρόφους τους ως επικίνδυνοι για τη χώρα, ως αυτούς που θέλουν να ανατινάξουν στον αέρα την υπέροχη συμφωνία με τους φίλους μας τους ξένους. Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει;

Καταλαβαίνουμε σε ποιο σημείο έχει φτάσει αυτή η κυβέρνηση; Φέρνει στη Βουλή το χειρότερο μνημόνιο – ναι αυτό της Αριστεράς με τα πιο δεξιά δημοσιονομικά μέτρα, αυτό της Αριστεράς με τις ιδιωτικοποιήσεις και την απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων- και το ψηφίζει μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ την πολιτική των οποίων “σταύρωνε” καθημερινά επί μήνες μέχρι την αποφράδα μέρα των εκλογών.

Αυτό που προκαλεί την μεγαλύτερη έκπληξη όμως είναι η στάση του λαού και κυρίως της νεολαίας. Όλοι φαίνεται πως παρακολουθούν με απάθεια και αδιαφορία τις εξελίξεις όσο σοκαριστικές και αν είναι αυτές. Είναι οι ίδιοι που καθημερινά έγραφαν όμορφα επαναστατικά κείμενα για την αλλαγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι οι ίδιοι που κατηγορούσαν τους προηγούμενους για προδοσία και για υποταγή στους Γερμανούς, είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν μετά την αλλαγή της κυβέρνησης, μια αλλαγή που έγινε εμφανής μόνο στις στιλιστικές επιλογές.

Η πλατεία Συντάγματος που αποτελούσε ανέκαθεν τον χώρο διαμαρτυρίας είναι άδεια με μόνους επισκέπτες κάποιους τουρίστες ενώ οι παραλίες και τα νησιά σφύζουν από κόσμο. Πού είναι οι υποστηρικτές της Κυβέρνησης; Γιατί κανένας δεν μιλάει για προδοσία; Γιατί κανείς από τους νέους που στήριζαν με νύχια και με δόντια τον Αλέξη Τσίπρα δεν ασκεί κριτική στην πιο σκληρή οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από τον ίδιο;

Είμαστε άραγε τόσο χαζοί; Μήπως θεωρούμε το τρίτο μνημόνιο καλό επειδή είναι αριστερό; Μήπως λέμε μεταξύ μας “δεν βαριέσαι μωρέ, χειρότερα μέτρα αλλά τουλάχιστον όχι με τους παλιούς”;Ίσως είμαστε όλοι σοκαρισμένοι από αυτά που παρακολουθούμε σε σημείο αδράνειας. Αυτή είναι μια πιθανότητα που περισσότερο την εύχομαι παρά την πιστεύω. Γιατί η περίοδος χάριτος, αν υπήρχε, έχει περάσει προ πολλού.