ΣΤΟ ΓΟΥΔΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

 

Ξημερώματα 28ης (με το νέο ημερολόγιο) Αυγούστου 1909. Οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αθήνας, έπειτα από υποδείξεις οργάνωσης αξιωματικών και υπαξιωματικών του Στρατού με την επωνυμία «Στρατιωτικός Σύνδεσμος», αρχίζουν να συρρέουν στο Γουδή.

Οι επικεφαλής του Συνδέσμου έχουν την υποστήριξη των φοιτητών, των επαγγελματικών συντεχνιών και της δημοφιλούς εφημερίδας «Χρόνος». Ζητούν να γίνουν δεκτά αιτήματά τους που αφορούν την αναδιοργάνωση του Στρατού, ώστε να είναι έτοιμος για την επόμενη πολεμική αναμέτρηση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και η οποία θα έχει ως μήλο της έριδος τη Μακεδονία.

Ουδεμία εμπιστοσύνη φέρουν στον θεσμό του θρόνου και στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο επί χρόνια χαρακτηρίζεται από διαρκείς εναλλαγές προσωποπαγών κομμάτων στην εξουσία. Τα αιτήματά τους γίνονται δεκτά και η κυβέρνηση που ακολουθεί προσπαθεί να εφαρμόσει μέτρα προς αυτές τις κατευθύνσεις, αλλά γίνεται σύντομα αντιληπτό ότι οι δυνατότητες του παλαιοκομματικού συστήματος είναι περιορισμένες, παραδομένο έτσι όπως είναι σε προσωπικές φιλοδοξίες, πιέσεις ιδιοτελών συμφερόντων και αντιφάσεις.

Ο Σύνδεσμος λοιπόν αναζητεί ένα άφθαρτο πολιτικό πρόσωπο, το οποίο θα δυνηθεί να αποτελέσει φορέα της ανανεωτικής πολιτικής και των μεταρρυθμίσεων που τόσο πολύ χρειάζεται η Ελλάδα της εποχής. Αυτό το πρόσωπο είναι ο δραστήριος πολιτικός της Κρήτης (τότε ήταν αυτόνομη Πολιτεία υπό διοίκηση ορισμένη από το Ελληνικό Βασίλειο αλλά οθωμανική επικυριαρχία) Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος και θα οδηγήσει το Κράτος σε νέα μονοπάτια, που ως τότε μόνο όνειρα θα μπορούσαν να αποτελέσουν.

Εκατόν έξι χρόνια μετά, το αίτημα των μεταρρυθμίσεων για την πρόοδο του Κράτους και την ορθοπόδηση του παραμένει επίκαιρο, ιδιαίτερα μετά την κορύφωση της οικονομικής κρίσης που έλαβε χώρα αυτό το καλοκαίρι. Το πολιτικό σύστημα όπως οικοδομήθηκε κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, μοιάζει πλέον σαθρό και ανίκανο (κατ' εμέ) να διαχειριστεί την ανάγκη για την εξυγίανση και την αναζωογόνηση του κρατικού μηχανισμού, ενώ τα αδιέξοδα εντάθηκαν κατά τη διάρκεια της θητείας της προηγούμενης κυβέρνησης παρά τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει (ίδιον, άλλωστε, της ελληνικής πολιτικής σκηνής). 

Εύλογα λοιπόν μπορεί να συνδεθεί η συγκυρία του στρατιωτικού κινήματος με εκείνη των πολιτικών εκλογών, καθώς και στις δύο προκύπτει το αίτημα για κρατικό εκσυγχρονισμό και συμβάδισμα με τις επιταγές των καιρών. Οι αλλαγές που επήλθαν το 1909 έθεσαν τα θεμέλια για το πέρασμα της Ελλάδας σε μια καινούρια εποχή. Μένει να δούμε αν θα γίνει και τώρα κάτι αντίστοιχο. Ως κατακλείδα όμως, μια σημείωση. Οποιαδήποτε λύση στο πολιτικό αδιέξοδο ΟΦΕΙΛΕΙ να δοθεί από το εκλογικό σώμα, όχι εξωπολιτικούς παράγοντες όπως το στράτευμα. 

Καλούμαστε, ως πολίτες, να δείξουμε πως επιθυμούμε πραγματικά μια αλλαγή πλεύσης. Μένει να φανεί το πώς. Προσωπικά, ακόμα αμφιταλαντεύομαι. Και η άξια ηγεσία, αυτή τη φορά, δε θα έρθει από το εξωτερικό ως από μηχανής θεός...