ΕΝΑ ΤΟΞΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

 

«Είναι η τελευταία φορά», μην ξαναπείς. Ποτέ δεν θα είναι. Το έχεις σκεφτεί αυτό; Από τότε που τα τσιτάτα κυκλοφορούν σωρηδόν στο ίντερνετ, εσύ πάντα θα κινδυνεύεις να φορτίζεις τις μπαταρίες σου, αραγμένος στον ίδιο καναπέ, εναποθέτοντας όλες τις ελπίδες σου σε ένα ακατάπαυστα κυλιόμενο, μα πάντα ίδιο και απαράλλαχτο, τελικά, αδρανές scroll down.

Ξημερώνεις και βραδιάζεις ποντάροντας σταθερά σε ταμπακέρες αδειανές. Και αυτό είναι πρόβλημα, ειδικά σε τέτοιες εποχές, που ο γιαλός αρμενίζει πιο στραβά από ποτέ. Όλοι οι πιθανοί αντιπερισπασμοί, πάντα ετοιμοπόλεμοι, τη στιγμή που τα events έχουν πολιτικό χαρακτήρα και στήνονται στο Σύνταγμα, κυρίως μέσω facebook. Οι διαδηλώσεις έγιναν events και προσγείωσαν και τον τελευταίο εναπομείναντα πρωτάρη ακριβώς στην καρδιά των γεγονότων.

Εν βρασμώ εξελίξεων, όλοι γίνονται στωικοί, όλοι βαφτίζονται προφήτες, όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο ένοχος. Ναι, ε; Ή μήπως όχι; Όλοι κι όλα, υποχρεωτικά, έπρεπε να χωρέσουν σε ένα ΝΑΙ ή ένα ΟΧΙ, έτσι ώστε να μην περισσεύει τίποτα, όταν θα κάτσει η σκόνη. Οι άνθρωποι, η οργή, οι ελπίδες, τα βιώματα, οι αγωνίες, οι αξίες, οι απώλειες.

Να μην περισσεύει τίποτα μη διχασμένο και ας μοιραζόμαστε καθημερινά τα ίδια πέντε τετραγωνικά μέτρα στις δουλειές, στα σπίτια, στα ταμεία ανεργίας, στα λεωφορεία, στις ουρές. Πώς μπορούν να μοιραστούν αυτά τα πέντε τετραγωνικά μέτρα; Τα βράδια, που κάθομαι καμιά φορά στη βεράντα και χαζεύω τις κεραίες τού απέναντι και όχι τις βροχές των αστεριών, που μου έλεγε η γιαγιά μου, νιώθω πως ο καιρός περνάει από μπροστά μου με ταχύτητες διαστημικές, ενώ μοιάζει τελείως αδρανής, στάσιμος και εγκλωβισμένος σε κύκλους ομόκεντρους.

De ja vu από εποχές καλά κρυμμένες, μα όχι ξεχασμένες, σε μέρη υπεράνω πάσης υποψίας, όπως το ντουλαπάκι με τις οδοντόκρεμες, το συρτάρι με το λεύκωμα, ή το πακετάκι με τις τσιχλόφουσκες. Ο αέρας έμοιαζε λιγότερο τοξικός τότε, αλλά οράματα και αξίες κατασκεύαζαν πάντα οι μειοδότες των μεγαλύτερων ιδεών. Ναι, καλά διάβασες. Οι συνθήκες μπορεί να άλλαξαν, τα χρόνια να πέρασαν, αλλά οι μειοδότες σταθερά ίδιοι.

Θυμάσαι τα παλιά; Μια παρέα από μεσήλικες, τις προάλλες, φώναζε τα ίδια συνθήματα και μια άλλη, στα ίδια πέντε τετραγωνικά, θεωρούσε πως ξαναζεί την πάλαι ποτέ σχολική πενταήμερη. Εικόνα μεγατόνων, σχήμα οξύμωρο. Τι μπορεί να γίνει τελικά, επί της ουσίας, τώρα πια που το HASTA LA VICTORIA SIEMPRE αποτυπώθηκε σε μπλουζάκια και έγινε στέιτμεντ στη Σούπερ Παραντάις; Τώρα πια που το ακριβό Ανεμολόγιο του Κώστα Τριπολίτη χρησιμοποιείται στενόμυαλα ως πολιτική απάντηση; Πόσα μπορούν να αλλάξουν;

«Θα επιβιώσουμε», λες και σκέφτεσαι την Ελλάδα χάρτινο καραβάκι να αρμενίζει στο πείσμα των καιρών. Πώς να ζυγίσεις τη μήνι που υποκινείται μόνο για να αποπροσανατολίζει; Τι απίστευτο χαράμι πολύτιμου οξυγόνου από τον χρόνο σου είναι τα διλήμματα μπροστά σε γκρεμούς, που μετά βίας μετρούν μόλις ένα μέτρο βάθος; Μα έτσι δεν πρόκειται να επιβιώσει κανείς.

Οι τελευταίοι, να θυμάσαι, πάντα θα μαζεύουν τα πλαστικά ποτήρια από ένα πάρτι που θα έχει πια τελειώσει, με τις σόλες των παπουτσιών τους κολλημένες στα ξεραμένα στο πάτωμα ποτά, τα φωτορυθμικά θα εξακολουθούν να αλλάζουν ακόμα αποχρώσεις, πάνω στους τοίχους, και το σι ντι, δυστυχώς, θα ξεκινάει από την αρχή, για εκατοστή φορά, παίζοντας τα ίδια ακριβώς τραγούδια με θρησκευτική ευλάβεια που βγάζει μάτι.