Η «ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΗ» ΕΥΡΩΠΗ

 

«Σοκαρισμένη» δηλώνει η Ευρώπη από τις εικόνες των μικρών παιδιών, προσφυγόπουλων, που αναγκασμένα από τις πολεμικές συνθήκες στη χώρα τους, υποχρεώνονται να μετακινηθούν προς την Ευρώπη, συνοδευόμενα από τους γονείς τους.

Σοκαρίστηκαν από τις εικόνες αυτές πολιτικοί ηγέτες και απλοί πολίτες... σοκαρισμένοι από την αλήθεια που αναγκαστήκαμε να δούμε, αυτήν τη φορά, όχι στη μακρινή Συρία ή το Αφγανιστάν, αλλά πλέον κοντά στα δικά μας σπίτια, στις δικές μας όχθες, στα δικά μας λιμάνια και σύνορα... Σοκάρει η εικόνα ενός 3χρονου νεκρού παιδιού. Ούτε προσφυγόπουλου, ούτε μετανάστη, ούτε Σύριου... ενός μικρού παιδιού. 

Τα ίδια όνειρα και τις ίδιες ανάγκες που είχε αυτό το παιδί, έχει και το κάθε ελληνόπουλο, όπως και το κάθε παιδί στη Γερμανία, τη Βρετανία και στην Αφρική. Και, όμως, επιμένουμε να μένουμε τυφλοί στις ανάγκες και τα όνειρα του κάθε παιδιού, καθώς σημασία έχει - για πολλούς - η καταγωγή και το χρώμα του. Η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη όχι με ένα απλό μεταναστευτικό πρόβλημα, αλλά με μια ραγδαία μεταβολή του πληθυσμιακού της χαρακτήρα. Πολλά ερωτήματα γεννούνται. 

Πώς θα βρει η Ευρώπη να θρέψει όλους αυτούς τους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που δεν είναι σε θέση να θρέψει τον εαυτό της; Πώς θα γίνουν αποδεκτοί από τους λαούς της Ευρώπης, που αυξάνουν τον εθνικισμό τους, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό τους; Την ίδια δηλαδή στιγμή, που πλέον δεν γίνονται δεχτοί από τους τοπικούς πληθυσμούς ευρωπαϊκοί λαοί, σε άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι αντιμετωπίζονται με ρατσισμό, πώς θα γίνουν αποδεκτοί λαοί με τελείως διαφορετικά θρησκευτικά, εθνολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά;

Συγκίνηση και σοκ δηλώνουν πλέον, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, πολιτικοί και πολίτες από τις εικόνες των προσφύγων, ζωντανών και νεκρών, μεγάλων, γυναικών και μικρών παιδιών. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να δηλώνουμε, κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, την «οδύνη», τη «συμπάθεια» και τη «λύπη» για τα βάσανα αυτών των ανθρώπων, την ίδια ώρα που αδιαφορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, αποπροσανατολισμένοι από τα δικά μας προβλήματα, μικρά και μεγάλα, σημαντικά και ασήμαντα;

Δεν θα αργήσει, όμως, η στιγμή, που οι εικόνες νεκρών παιδιών, θα δώσουν τη θέση τους σε νέες εικόνες νεκρών παιδιών... και σε ακόμη πιο πρόσφατες. Με άλλες λέξεις, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα «συνηθίσουμε» σε αυτές τις εικόνες, θα συνηθίσουμε την αλήθεια η οποία δεν θα μας κάνει πλέον αίσθηση, όπως αίσθηση δεν μας κάνει μια έκρηξη με εκατόμβη νεκρών στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν... συνηθίσαμε βλέπεις... Γίναμε αναίσθητοι... Γουρουνοποιηθήκαμε...