ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ

 

Πλούσιο σε γεγονότα, λίαν διδακτικό για την πολιτική ηγεσία το καλοκαίρι που φεύγει. Με ένα δημοψήφισμα που δεν επέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα στη διαπραγματευτική στρατηγική της χώρας, καινούργια σκληρά μέτρα για την παραμονή της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ ως εγγύηση προς τους εταίρους, επίρριψη ευθυνών σε κυβερνητικά στελέχη για το αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης, διάγγελμα του πρωθυπουργού για διάλυση της παρούσας Βουλής και προκήρυξη πρόωρων εκλογών.

Και με τον βασανισμένο λαό να ελπίζει ότι εντός των προσεχών ημερών θα γλιτώσει από τα capital controls, την επιστροφή της χώρας στη δραχμή και τον εφιάλτη της οικονομικής ασφυξίας. Έχει ανοίξει, θέλουμε δε θέλουμε, ένα κεφάλαιο μεγάλης αβεβαιότητας και αστάθειας για το πολιτικό μας σύστημα. Με άλλα λόγια, έχει αυξηθεί η εντροπία του πολιτικού σκηνικού, δανειζόμενη τον όρο από τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο της φυσικής. Η φυσική σημασία της εντροπίας μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι η έκφραση του μέτρου της αταξίας ενός συστήματος.

Όσο μεγαλύτερη είναι, δηλαδή, η αταξία ενός συστήματος, τόσο μεγαλύτερη είναι η εντροπία του. Ετυμολογικά ο όρος σημαίνει αλλαγή εντός (εν+ τροπή). Και η χώρα μας βρίσκεται καθημερινά πλέον αντιμέτωπη με αλλαγές και καταιγιστικές εξελίξεις που κάθε άλλο παρά έτοιμη ήταν να αντιμετωπίσει. Ο απολογισμός όλων αυτών των αλλαγών είναι προς το παρόν άκαιρος αφού όλο αυτό το διάστημα οι πρωταγωνιστές του πολιτικού κόσμου δημιουργούν ιστορία και θα εξακολουθήσουν να το πράττουν στο εγγύς μέλλον.

Το ερώτημα είναι πώς μπορεί να ανακάμψει μια χώρα σε αυτήν την κατάσταση. Επανεκλέγοντας, μήπως, τους ίδιους πολιτικούς που συνέβαλαν στο σημερινό χάος; Ο Αριστοφάνης, πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στο έργο του Βάτραχοι, μας έδωσε την απάντηση δια στόματος Ευριπίδη: Δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε ότι αυτοί που κατέστρεψαν τη χώρα θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα τη σώσουν.

Η εξεύρεση ενός ηγέτη «σωτήρα» δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση και το λέω για τους τυχόν επίδοξους σωτήρες που περιμένουν τη σειρά τους. Η Ελλάδα χρειάζεται έναν ηγέτη οραματιστή που θα ανακτήσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των πολιτών για να εφαρμόσει τα πολυάριθμα επώδυνα μέτρα και θα έχει συνειδητοποιήσει ότι για να φέρει τη χώρα από τις περικοπές στην ανάπτυξη θα πρέπει να εξασφαλίσει για τους επιχειρηματίες ένα σταθερό και ασφαλές φορολογικό και νομοθετικό περιβάλλον που θα προσελκύσει επενδύσεις. 

Γιατί όπως και να το κάνουμε και οι επενδύσεις είναι θέμα ψυχολογίας. Θα πρέπει να είναι ένας άνθρωπος από τον λαό, επιτυχημένος επαγγελματίας που θα έχει αντιμετωπίσει προβλήματα με την εφορία, τη γραφειοκρατία και θα μπορέσει εν τέλει να βρει το κουράγιο να κρεμάσει το κουδούνι στην ουρά της γάτας αντιμετωπίζοντας το πρόβλημα στη ρίζα του.

Στη χώρας μας κάποτε κάπνιζαν πολλά φουγάρα και σήμερα δεν καπνίζει ούτε ένα. Είμαστε μια χώρα παροχής υπηρεσιών μ’ έναν ανύπαρκτο πρωτογενή τομέα και έναν δυσλειτουργικό δευτερογενή τομέα. Γεμάτη, ωστόσο, με πλήθος ταλέντων που διαθέτουν χαρακτήρα αλλά φεύγουν κατά κόρον στο εξωτερικό. Η αξιοποίηση αυτών των ταλέντων θα μπορούσε να αποτελέσει τη γενεσιουργό δύναμη που θα επαναφέρει την πατρίδα μας σε πορεία δημιουργίας και ανάπτυξης.

Το μέλι στο βάζο τελείωσε και μαζί του έπεσε και ο τελευταίος κόκκος άμμου από την κλεψύδρα για άλλα λάθη. Αισιοδοξώ ότι κάποια στιγμή τα λόγια του ποιητή μας Κωστή Παλαμά θα βγουν αληθινά: Και μην έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί, θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά!, τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα.