Δεν ξέρω πόσοι και αν έχετε βρεθεί τη στιγμή του πανικού στα επείγοντα
μεγάλου νοσοκομείου σε εφημερία, ανεξάρτητα από χρονολογία.
Δεν ξέρω αν κάποιος έχει δει ποτέ έναν αλλόφρονα ειδικευόμενο που
διαθέτει έναν μόνο απινιδωτή και τουλάχιστον δύο περιστατικά, έναν νέο άνθρωπο
20 ετών και έναν ηλικιωμένο 75. Ποιον θα διαλέξει να σώσει; Μη βιαστείτε να
απαντήσετε «τον 20χρονο» γιατί αν σας πω πως πρόκειται για επίδοξο τρομοκράτη
-τζιχαντιστή εν προκειμένω- και ο 75χρονος είναι ένας άνθρωπος του πνεύματος,
μπορεί να το ξανασκεφτείτε…
Δεν ξέρω πόσοι αναρτήσατε αποτροπιασμένοι στους «τοίχους» σας την εικόνα
του νεκρού μικρού Αϊλάν και αν τη στιγμή που το κάνατε σκεφτόσασταν τα δεκάδες
νεκρά βρέφη που δεν απέκτησαν όνομα και πέρασαν απαρατήρητα…
Δεν ξέρω πόσοι καλοί φίλοι ανάρτησαν μια κουβέντα -αν το γνώριζαν- για τα
θύματα των τζιχαντιστών στην Κένυα, στον Λίβανο, για τα παιδιά στην Παλαιστίνη…
Δεν ξέρω πόσοι αναρτήσαμε μια φωτογραφία, έναν λόγο, μια υπενθύμιση με
αφορμή τον θάνατο -ή την επέτειο θανάτου- ενός σημαντικού ανθρώπου σαν τον
Ελύτη, τον Γκάτσο, τον Ρίτσο, τον Νερούδα, τον Χικμέτ… - και αγνοήσαμε πως
ταυτόχρονα η μέρα αυτή ήταν μέρα θρήνου και για εκατοντάδες άλλους απλούς
ανώνυμους ανθρώπους στον κόσμο - που δεν τους βάλαμε ούτε στο μυαλό, ούτε στον
«τοίχο» μας… Έχει η ζωή κι ο θάνατος την
ίδια αξία για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη;
Δεν ξέρω πόσοι κλάψαμε το βράδυ της Παρασκευής για τα θύματα της τυφλής
βίας στο Παρίσι, πιθανότατα όσοι κλάψαμε και όλες τις προηγούμενες φορές για
τον κάθε μικρό Αϊλάν, για τον κάθε Παλαιστίνιο, για το κάθε παιδί στο
Πανεπιστήμιο της Κένυας που έπεσε θύμα τυφλής βίας…
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί πρέπει να δώσω «πιστοποιητικό ευαισθησίας και
θρήνου» επειδή έκλαψα, επειδή έβαλα τη γαλλική σημαία στο προφίλ μου, επειδή
εκείνη τη στιγμή την αφιέρωσα στη μνήμη των ανθρώπων που κόπηκε το νήμα της
ζωής τους την Παρασκευή, γιατί πρέπει να απολογηθώ γιατί είμαι αλληλέγγυα στους
Γάλλους ενώ κανείς δεν μου το ζήτησε πριν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν καταλαβαίνετε πως το χτύπημα στην Πόλη του
Φωτός που προμετωπίδα της -στην καθημερινότητά της και όχι απλά στην ιστορία
της- έχει το «Αδελφοσύνη, Ισότητα, Ελευθερία» δεν είναι απλά μια τρομοκρατική
επίθεση, αλλά μια σφαίρα στην καρδιά της Δημοκρατίας, όπως η σφαίρα που σκότωσε
τον Νίκο Μπελογιάννη και τόσους άλλους…
Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε να θεωρούμε πως η άριστη γραμμή είναι η ευθεία και
όχι η τεθλασμένη, γεγονός ανιστόρητο και επικίνδυνο, γιατί η ευθεία εμπεριέχει
την υποταγή και τη μέτρια ομοιομορφία, δηλαδή το άλλοθι του φασισμού. Ενώ η τεθλασμένη
με τις πολλές ανόμοιες κορυφές της είναι η ζωή, η εξέλιξη, η πρόοδος. Θα καταλήξω με τα λόγια «αν δεν μπορείς να κλάψεις, ούτε να γελάσεις
μπορείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου