ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

 

Ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο η Ευρώπη μπορεί να πετύχει έναν συμβιβασμό. Η Ευρωπαϊκή Ενωση θα θυσιάσει λοιπόν τις ιδρυτικές αρχές της - τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα - στο βωμό των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων της, δηλαδή της απαλλαγής της από τα εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες που χτυπούν την πόρτα της;

Μερικοί θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να δοθούν ανταλλάγματα στην Τουρκία ώστε να αναλάβει εκείνη αυτό το κόστος. Δεν λαμβάνουν υπόψη, όμως, τη μεγάλη ηθική ήττα που θα αποτελούσε κάτι τέτοιο, ούτε τους κινδύνους που ενυπάρχουν στην πολιτική αυτή. Ο Τούρκος Πρόεδρος πιστεύει περισσότερο στη βία παρά στις αρχές και δεν θα διστάσει να αλλάξει πολιτική αν πιστέψει ότι είναι για το καλό της χώρας του.

Αρκεί να θυμηθούμε τις συμφωνίες του Μονάχου, το 1938, στο πλαίσιο των οποίων η Αγγλία και η Γαλλία άφησαν τον Χίτλερ να προσαρτήσει τη Σουδητία. Σχολιάζοντας εκείνη τη συμφωνία, ο Τσόρτσιλ είχε πει: «Δέχθηκαν την ατίμωση για να κερδίσουν την ειρήνη, θα έχουν και την ατίμωση και τον πόλεμο».

Οι περιστάσεις, βέβαια, είναι διαφορετικές. Το πρόβλημα όμως παραμένει το ίδιο. Αν αφήσουμε κατά μέρος το ηθικό επίπεδο και περάσουμε στο πολιτικό και γεωπολιτικό επίπεδο, είναι άραγε φρόνιμο να παραδοθούμε στον Πρόεδρο μιας χώρας 80 εκατομμυρίων κατοίκων και να του επιτρέψουμε να εδραιώσει μια επικίνδυνη δικτατορία, αντί να βοηθήσουμε τις ζωντανές δυνάμεις που μάχονται απελπισμένα εναντίον της σιδηράς πυγμής του;

Η Άγκυρα εξαρτά την τήρηση της συμφωνίας για τους πρόσφυγες από την κατάργηση της βίζας για τους Τούρκους πολίτες. Η Ευρώπη συμφωνεί, υπό τον όρο όμως η Τουρκία να τροποποιήσει τον νόμο της για την τρομοκρατία, που δίνει τη δυνατότητα να κατηγορηθεί για κατασκοπεία και εσχάτη προδοσία οποιοσδήποτε επικρίνει την πολιτική του Ερντογάν, είτε πρόκειται για δημοσιογράφο είτε για πανεπιστημιακό ή υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Και οι ποινές που προβλέπονται δεν είναι καθόλου συμβολικές. Ο Τσαν Ντουντάρ, διευθυντής της εφημερίδας «Τζουμχουριέτ», καταδικάστηκε πριν από λίγες ημέρες σε φυλάκιση πέντε ετών και δέκα μηνών επειδή απέδειξε με τεκμηριωμένο τρόπο τις παραδόσεις όπλων από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στα ισλαμιστικά κινήματα της Συρίας. Το ρεπορτάζ της εφημερίδας ήταν δημοσιογραφικά άψογο, αλλά ο Ερντογάν μίλησε για συνωμοσία εναντίον του κράτους.

Από τότε που ήρθε στο φως ένα τεράστιο σκάνδαλο διαφθοράς που ενέπλεκε πολλούς υπουργούς και μέλη της οικογένειας του Ερντογάν, στα τέλη Δεκεμβρίου του 2013, η καταστολή έχει αυξηθεί. Δικαστές και εισαγγελείς έχουν αποπεμφθεί, ενώ δεκάδες χιλιάδες αξιωματούχοι έχουν πάρει δυσμενή μετάθεση στα βάθη της Τουρκίας. Όλες σχεδόν οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης, καθώς και τα κανάλια, έχουν μετατραπεί σε φωνή της κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κάνει 2.000 μηνύσεις για δυσφήμιση.

Το επόμενο βήμα του είναι να αλλάξει το Σύνταγμα και να θεσπίσει ένα προεδρικό σύστημα. Από τη στιγμή που τον έχει εκλέξει ο λαός, ο Ερντογάν θεωρεί ότι εκείνος πρέπει να αποφασίζει για όλα και ότι ο Τύπος, η δικαιοσύνη και το κοινοβούλιο αποτελούν εργαλεία της εξουσίας του. Στην Τουρκία βασιλεύει ο φόβος, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν τολμούν να εκφραστούν δημοσίως στην τηλεόραση και οι μόνοι που τολμούν να επικρίνουν τον Ερντογάν είναι κάποιοι δημοσιογράφοι ή βουλευτές της αντιπολίτευσης.

Ο Τούρκος Πρόεδρος είναι πεισμένος ότι ταυτίζεται με την Τουρκία και ότι όποιος τάσσεται εναντίον του τάσσεται και εναντίον της Τουρκίας. Το λέει άλλωστε καθαρά: «Όταν αψηφώ ολόκληρο τον κόσμο, έχω ολόκληρη την Τουρκία πίσω μου». Αυτό ξυπνά δυσάρεστες μνήμες Ευρώπη, προσοχή! Κίνδυνος!