ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ

 

Δεν έχουν άδικο αυτοί που λένε ότι ο γενικός σκοπός της Ιστορίας είναι η ανάπτυξη της ιστορικής σκέψης και ιστορικής συνείδησης. Ο κοινά αποδεκτός σκοπός της μελέτης της Ιστορίας που αφορά τη γνώση του παρελθόντος για την κατανόηση του παρόντος και το σχεδιασμό του μέλλοντος, υφίσταται ως βασική ιδέα για τον προσδιορισμό της ιστορικής συνείδησης και ιστορικής σκέψης.

Ειδικότερα, η ανάπτυξη ιστορικής σκέψης αφορά την κατανόηση των ιστορικών γεγονότων και τη σύνδεση αιτίων και αποτελεσμάτων, ενώ η καλλιέργεια ιστορικής συνείδησης αφορά την κατανόηση της συμπεριφοράς του ανθρώπου σε συγκεκριμένες καταστάσεις και την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για την εκδήλωση υπεύθυνης συμπεριφοράς στο παρόν και το μέλλον.

Έτσι με τη διδασκαλία της Ιστορίας μπορεί ο μαθητής να αποκτήσει όχι μόνο την επίγνωση ότι ο σύγχρονος κόσμος αποτελεί συνέχεια του παρελθόντος, αλλά και την επίγνωση ότι ο σύγχρονος ιστορικός ορίζοντας συνδέεται άμεσα με τη ζωή του.
 

Ο σκοπός της ιστορικής σκέψης και συνείδησης συνδέεται έτσι με το γενικότερο σκοπό της εκπαίδευσης που αναφέρεται στην προετοιμασία συνειδητών πολιτών. Παρά ταύτα, όμως, κάποιοι κύριοι και κυρίες του Υπουργείου Παιδείας σκέφτηκαν, μετά το μάθημα των Θρησκευτικών, να αλώσουν και το μάθημα της Ιστορίας. 

Πιστοί στα κελεύσματα των (όποιων) αφεντικών τους, αποφάσισαν ότι ορισμένα βασικά κεφάλαια, που αρχίζουν με το χάραμα της ελληνικής ιστορίας μέχρι και τον Μ. Αλέξανδρο, να αφαιρεθούν από τη διδασκαλία! «Τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας πρέπει να αλλάξουν», έχει δηλώσει η κυρία που είναι αναπληρώτρια υπουργός και βρίσκεται δίπλα στον σημερινό υπουργό Παιδείας. 

«Πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο»! Η εν λόγω αναπληρώτρια υπουργός έχει επίσης δηλώσει ότι μέχρι τώρα χρησιμοποιούμε έναν μπούσουλα που λέγεται Παπαρηγόπουλος. «Εμείς οι ιστορικοί δεν τον έχουμε ανατρέψει στη μεγάλη του διαδρομή. Τον έχουμε ανατρέψει αποσπασματικά. 

Άρα, έχουμε κάποια θέματα που θεωρούμε εθνικά, δεν τα πιάνει κανείς, είναι τα ιερά και τα όσια». Με άλλα λόγια, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πιστεύει πως τα βιβλία πρέπει να αποκαθαρθούν από αυτά που η η εν λόγω κυρία και οι ομοϊδεάτες της θεωρούν «πατριωτικές μεγαλόστομες ανοησίες»!

Είναι αλήθεια, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα διδακτικά βιβλία μπαίνουν στο στόχαστρο. Θυμηθείτε τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος, ως υπουργός Εξωτερικών, είχε υπογράψει πρωτόκολλο με τον τότε Τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ για την αλλαγή των σχολικών βιβλίων στο όνομα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Κάποιες αλλαγές έγιναν, αλλά ήταν μονομερείς. 

Τότε εμφανίστηκε το βιβλίο της κ. Μαρίας Ρεπούση με την περίεργη εκείνη άποψη περί «συνωστισμού στο λιμάνι της Σμύρνης» για τη σχολική χρονιά 2007-2008. Αν και τυπώθηκε, δεν μοιράστηκε στα σχολεία λόγω της κατακραυγής και των έντονων αντιδράσεων όλων σχεδόν των Ελλήνων! Απόδειξη ότι ο κ. Ευρυπίδης Στυλιανίδης, μόλις έγινε υπουργός Εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων, απέσυρε αμέσως το βιβλίο.

Το πάθημα, όμως, δεν γίνεται μάθημα. Η αναπληρώτρια υπουργός, αρνούμενη να διδαχθεί από το επεισόδιο με το βιβλίο της κ. Ρεπούση, χρησιμοποιεί σήμερα το ίδιο ιστορικό γεγονός για να καταδείξει τι δεν πάει καλά με τα τωρινά βιβλία: «Για παράδειγμα, η Μικρασιατική Καταστροφή είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός. Όμως δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα. 

Αλλά είναι μεγάλο εθνικό γεγονός επειδή το Προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία. ¨Ετσι πρέπει να το ερμηνεύουμε για να έχουμε πλήρη ιστορική γνώση». «Θα επρόκειτο για μία καταδίκη του ελληνικού λαού, που έχει διασώσει την ιστορική του μνήμη από την αρχαιότητα ως σήμερα, να υποστεί μέσα από μία ελλειπτική και πτωχή Παιδεία τη μείωση της ιστορικής του γνώσης. 

Με αποτέλεσμα την εξασθένιση της ιστορικής του συνείδησης» αναφέρουν κατά καιρούς διάφοροι ιστορικοί και πανεπιστημιακοί, σημειώνοντας: «η επαρκής διδασκαλία της είναι απαραίτητη προϋπόθεση μίας Παιδείας ουσιαστικής, μίας ουμανιστικής Παιδείας και γιατί όχι μίας εθνικής – έναν όρο που διέγραψε το υπουργείο Παιδείας από την ονομασία του.

Εκτός εάν η Πολιτεία μας θέλει να δωρίσει ένα συλλογικό αλτσχάιμερ στον ελληνικό λαό»! Τι έλεγε ο Ευριπίδης σε μια χαμένη τραγωδία του; «Όλβιος όστις της ιστορίης έσχε μάθησιν». (= Είναι ευτυχής εκείνος που γνωρίζει ιστορία»)!..