Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ

 

Προτού βάλουμε στοιχήματα για τον Βαλς, τον Μοντεμπούρ, τον Μακρόν ή τον Μελανσόν, προτού αναλύσουμε τα προγράμματά τους και τις προσωπικότητές τους, ας μείνουμε για λίγο στον Φρανσουά Ολάντ. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει; Να δείξει ότι ξέρει να χάνει.

Να παραιτηθεί χωρίς να αυτοαναιρεθεί. Να παραδώσει τα όπλα χωρίς να παραδοθεί. Ήταν πολύ, ήταν σχεδόν αδύνατο. Ακριβώς επειδή το ήξερε, ο Γάλλος πρόεδρος ήταν για τόσον καιρό ταραγμένος, αντιφατικός και φυσικά μυστικοπαθής. Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεσαι όμηρος εκμυστηρεύσεων που επιπόλαια έχεις κάνει και για τις οποίες λυπάσαι.

Παρ όλα αυτά, δεν πιστεύω ότι ο Φρανσουά Ολάντ υπήρξε ή είναι σήμερα δυστυχής. Είναι ανακουφισμένος; Οπωσδήποτε. Είναι αλλαγμένος; Χωρίς αμφιβολία. Γιατί όταν έχεις δεχθεί τόσες προσβολές και συκοφαντίες, όταν ξυπνάς κάθε πρωί και εισπράττεις μια ακόμη δόση αποδοκιμασίας, όταν είσαι αναγκασμένος κάθε βράδυ να αμύνεσαι ή να αντεπιτίθεσαι, τότε σίγουρα δεν μένεις πια ο ίδιος.

Σήμερα ο Ολάντ είναι εκεί, συγκινητικός και συγκινημένος, γαληνεμένος, σαν να βρήκε επιτέλους την ειρήνη με τον ίδιο και μ ?εκείνους που τα έχουν καλά με τη συνείδησή τους. Ας το επαναλάβουμε, ποια ήταν η πρόκληση που είχε να αντιμετωπίσει; Να πραγματοποιήσει τη λιγότερο θλιβερή, τη λιγότερο ατιμωτική έξοδο.

Κι αυτό το κατάφερε: ας θυμηθούμε ότι είναι ο πρώτος και ο μόνος πολιτικός που αποφασίζει να μη διεκδικήσει δεύτερη θητεία. Κανείς πριν από αυτόν δεν είχε το θάρρος να κάνει κάτι τέτοιο: να διακόψει έναν δρόμο δόξας, μια κατάσταση προνομίων και μια παρέλαση τιμών που σε κάνουν πολλές φορές να ξεχνάς τις αποτυχίες που έχεις συσσωρεύσει και τα μαθήματα που πρέπει να διδαχθείς από αυτές.

Κι ύστερα υπάρχει η πολιτική! Η εξουσία που είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα διατηρήσεις κι αυτός ο λαός της Αριστεράς που, όπως και να το κάνουμε, το «αντίο» του Ολάντ τον αφήνει ορφανό. Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι «που είναι κουρασμένοι απ όλα, ακόμη και από την ελπίδα».

Αριστερά, είπα; Μα ναι, έπρεπε να ακουστεί αυτή η λέξη, κι ας πονάει. Όπως πρέπει να ακούσουμε τώρα όλους τους εκπροσώπους της, ακόμη κι εκείνους που ισχυρίζονται όχι μόνο ότι δεν φέρουν καμιά ευθύνη για την παρακμή του σοσιαλισμού, αλλά και ότι κρατούν τα κλειδιά για την αναγέννησή του.

Πρέπει η Αριστερά να αναδείξει ως κυριότερο εχθρό της τον Φρανσουά Φιγιόν; Το πολιτικό του πρόγραμμα είναι ασφαλώς δεξιό και χωρίς αμφιβολία ανησυχητικό: ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης κλπ.

Οι υπερασπιστές του που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί» λένε όμως ότι θα αλλάξει, αφού είναι υποψήφιος για την προεδρία της χώρας και πρέπει να αποδειχθεί πολυσυλλεκτικός. Επιπλέον, κι εγώ δεν πιστεύω ότι ανήκει στην κατηγορία των νέων εθνικιστών ηγετών της κεντρικής Ευρώπης, ότι είναι μια γαλλική εκδοχή του Τραμπ.

Αρκούν αυτές οι επιφυλάξεις για να διορθώσουμε την κρίση μας και να συγκρατήσουμε τις επιθέσεις μας; Ναι, αν θέλουμε να αφαιρέσουμε από τους συντηρητικούς την αποκλειστική ιδιότητα του υποκειμένου του έθνους. Όχι, χίλιες φορές όχι αν, για να το κάνουμε, πρέπει να υπαναχωρήσουμε από τις θεμελιώδεις αρχές μας.  

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι πρωταρχικό μας καθήκον είναι να κάνουμε τα πάντα ώστε η Μαρίν Λεπέν να μην προστεθεί στους δεσποτικούς και λαϊκιστές προέδρους που δηλητηριάζουν την Ευρώπη. Κι εδώ έρχεται πάλι το θέμα της Αριστεράς.

Μπροστά στον κίνδυνο μιας επιτυχίας της Λεπέν, είναι ακόμη σε θέση η Αριστερά να συσπειρώσει, κάτι που αποτελεί τη μοναδική προϋπόθεση για να αναγεννηθεί; Αλλά και για να μην αυτοκτονήσει; Όλοι εκείνοι που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με τον αγώνα για μια μεγάλη υπόθεση γνωρίζουν την απάντηση σε αυτή την ερώτηση.