ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

 

Αργά το μεσημέρι ο Πρωθυπουργός μιας χώρας της ευρωζώνης που έχει υποστεί τις συνέπειες μιας πολυετούς οικονομικής κρίσης είναι μόνος του στο γραφείο του. Λίγος χειμωνιάτικος ήλιος μπαίνει από ένα από τα λευκά παράθυρα της βόρειας πλευράς με θέα στην πολυκατοικία με ιδιοκτήτες βαθύπλουτους απογόνους πλοιοκτητών. 

Στο χώρο του γραφείου κυριαρχεί το γλυκό κίτρινο φως που αντανακλάται στις ξύλινες επιφάνειες και στα έπιπλα αντίκες. Άδεια είναι η καινούρια γωνιά των συναντήσεων με τους επιφανείς, δηλαδή οι δύο καρέκλες δίπλα από ένα στρογγυλό τραπέζι με λεπτά σιδερένια πόδια που θυμίζει τραπεζάκι κήπου.

Είναι η γωνιά του πρωθυπουργικού γραφείου που διαμορφώθηκε μέσα στις πρώτες εβδομάδες της ανάληψης της εξουσίας από τον συγκεκριμένο πολιτικό. Πρόκειται εμφανώς για απομίμηση μιας παραδοσιακής γωνιάς του Οβάλ Γραφείου του Λευκού Οίκου και συγκεκριμένα το σαλονάκι με τις πολυθρόνες με τις φαρδιές μπλε και μπεζ ρίγες μπροστά στο μαρμάρινο τζάκι που βρίσκεται κάτω από το πορτρέτο του Τζορτζ Ουάσιγκτον με τη χρυσή κορνίζα.

Στο φτωχικό πρωθυπουργικό σαλονάκι δεν υπάρχει εκείνη την ώρα κάποιος υψηλός προσκεκλημένος, ούτε στρογγυλοκάθονται υπουργοί που ανταλλάσσουν γραπτά μηνύματα με δημοσιογράφους όπως συμβαίνει στο περιθώριο πολύωρων συσκέψεων που αφιερώνονται στην εθνική προσπάθεια για την καταπολέμηση της λογικής. Δεν είναι μόνο οι απόρρητες εκθέσεις για το Κλαμπ του Παρισίου που κάποιοι κακεντρεχείς επιμένουν ότι υπάρχουν μέσα στα πρωθυπουργικά «X - files» (και για τις οποίες θα μιλήσουμε παρακάτω...).

Όπως βεβαιώνουν άνθρωποι που γνωρίζουν, ο πρόεδρος συχνά βυθίζεται στη μελέτη των δημοσκοπήσεων, όπως άλλωστε έκανε πάντοτε. Ο Πρωθυπουργός, εκτός από επικεφαλής της κυβέρνησης, είναι ένας από τους πιο προσεκτικούς και εύστοχους αναλυτές δημοσκοπήσεων στη χώρα αυτή.

«Ο πρόεδρος αντιλαμβάνεται την ποιοτική διάσταση των ποσοτικών δεδομένων», αποκαλύπτει πρόσωπο που εργάστηκε μαζί του στο παρελθόν, «όπως επίσης διακρίνεται από μια διαισθητική αντίληψη για τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα μιας μέτρησης αλληλοεξαρτώνται και αλληλοεπηρεάζονται». Αυτός ο πρώην συνεργάτης εννοεί ότι ο Πρωθυπουργός, συχνά με μια ματιά στα διαγράμματα, μπορεί να αναγνωρίσει τους άρρητους συσχετισμούς ανάμεσα σε φαινομενικά «αθώα» και ουδέτερα ευρήματα.

Η αντίληψη των συσχετισμών και των αλληλεπιδράσεων είναι εκείνη που του προσφέρει ένα χρήσιμο συγκριτικό πλεονέκτημα. Ως εκ τούτου, μάλλον πλανώνται όσοι φαντάζονται έναν Πρωθυπουργό σε απόγνωση να διαβάζει έντρομος τα υπό κατάρρευση ποσοστά πρόθεσης ψήφου του κόμματός του – ενός αριστερού συνασπισμού πολιτικών ομάδων, ορισμένες από τις οποίες είναι κομμουνιστικές και αναρχικές και έχουν διακριθεί στη συστηματική δολιοφθορά της αστικής δημοκρατίας μέσα από την υποδαύλιση της αγανάκτησης και τις επιθέσεις σε κτίρια - σύμβολα. 

Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτεύουσα της χώρας αυτής διανύει την πιο ήρεμη περίοδο αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από το κόμμα αυτό, σαν η αύξηση της φτώχειας να ήταν αυτό που ήθελαν οι «κατσαρόλες» για να πάψουν να βράζουν από θυμό.

Ήταν όλα αποτέλεσμα, όχι ακριβώς ενός «σχεδίου», αλλά κάτι βαθύτερου από «σχέδιο», μιας κουλτούρας δολιοφθοράς, μιας τεχνογνωσίας ανατροπής βγαλμένης μέσα από τα λενινιστικά εγχειρίδια της εξαπάτησης των μαζών, μιας μεθόδου και με τα χρόνια, από γενιά σε γενιά, έγινε τρόπος σκέψης. Γιατί το καλύτερο σχέδιο είναι να γίνεις εσύ το σχέδιο...

Το κόμμα αυτό, λοιπόν, έχει σχεδόν εκπληρώσει την αποστολή του και δεν είναι πια ο σκοπός, είναι απλώς ένα από τα μέσα, το κυριότερο μέσο, για την επίτευξη του μεγαλύτερου, του ιστορικού σκοπού.

Διότι εκείνο που κυρίως ενδιαφέρει σήμερα τον Πρωθυπουργό δεν είναι το ποσοστό του κόμματός του, αλλά η πολιτική συμπεριφορά του μεγάλου μπλοκ του «ΟΧΙ στην Ευρώπη», όλων εκείνων οι οποίοι στο πρόσφατο παρελθόν αποδοκίμασαν την Ευρώπη χωρίς να υποψιάζονται ότι κάποιοι τους οδήγησαν χαιρέκακα ως εκεί υπονομεύοντας κάθε οικονομική θεραπεία και σαμποτάροντας συνειδητά και συστηματικά την εφαρμογή του σχεδίου σταθεροποίησης, που θα έφερνε την επιστροφή στην ομαλότητα.

Όπως αποδείχθηκε ότι συνέβη σε άλλες χώρες που χτυπήθηκαν από την κρίση. Υπονόμευσαν τη θεραπεία για να δυναμώσουν την ασθένεια που τώρα είναι έτοιμη να πνίξει τη Δημοκρατία. Ο Πρωθυπουργός ρωτά: Τι λένε σήμερα οι οπαδοί του ΟΧΙ στην Ευρώπη; Είναι έτοιμοι να αλλάξουν καθεστώς νομίζοντας ότι αποκαθιστούν τη Δημοκρατία; 

Τι πιστεύουν όσοι δεν καταγράφονται πουθενά, σε καμία δημοσκόπηση, αλλά εκδηλώνονται μόνο στην κάλπη; Πώς οι άνθρωποι γίνονται υποχείρια των ψευδών ειδήσεων, των υστερόβουλων αναλύσεων και της συναισθηματικής εκμετάλλευσης;

Στο πλαίσιο αυτών των ανώτερων αναζητήσεων τα ποσοστά του κύριου κυβερνητικού κόμματος είναι μια μικρή, σχεδόν δευτερεύουσα παράμετρος της «μεγάλης εικόνας». 

Και η «μεγάλη εικόνα» θυμίζει την αλληγορία ενός παζλ που όταν κάποιος ολοκληρώνει επάνω στο τραπέζι σχηματίζεται η εικόνα του δωματίου όπου βρίσκεται με τον ίδιο να έχει μόλις ολοκληρώσει το παζλ και να διακρίνει μέσα στο παζλ μια επικίνδυνη παρουσία πίσω από την πλάτη του.

Κατ’ αναλογία, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πρωθυπουργού κινδυνεύουν να συνειδητοποιήσουν μόνο όταν θα είναι πολύ αργά ότι η κύρια πολιτική μέριμνα του αντιπάλου τους δεν είναι η προκήρυξη εκλογών για να τους χαρίσει την εξουσία, αλλά να αυξάνει το ποσοστό των ψηφοφόρων του ΟΧΙ στην Ευρώπη. Να εξασφαλίζει ότι το μεγάλο αυτό «μπλοκ», όσο κι αν τον κατακρίνει, όσο κι αν έχει θυμώσει μαζί του, δεν έχει φτάσει ακόμα στο οριακό σημείο ώστε να τον απορρίψει.

 Ο Πρωθυπουργός διακρίνεται από κομουνιστική συγκρότηση και ιδιοσυγκρασιακή αντιπαλότητα απέναντι στη Δύση και στην Ευρώπη. Δεν είναι όμως ένας ανόητος μονομανής έτσι ώστε να διατυμπανίζει τις εμμονές του και να γίνεται γραφικός. Είναι ένας ευγενικός και ευέλικτος πολιτικός με ανεπτυγμένη αίσθηση της σωστής χρονικής στιγμής. Δεν συμφωνεί καθόλου με τη φυσιογνωμία της δυτικής αστικής δημοκρατίας, κι ενώ δεν το λέει, συχνά φροντίζει να το δείχνει. 

Για παράδειγμα, η είδηση δεν θα έπρεπε να είναι ότι ορισμένοι κομμουνιστές θεατές μιας πολιτικά φορτισμένης παράστασης αποδοκίμασαν τον Πρωθυπουργό όταν προσήλθε στο θέατρο αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά. Η είδηση έπρεπε να ήταν ότι από όλες τις θεατρικές παραστάσεις. 

Ο Πρωθυπουργός επέλεξε να αρχίσει τη νέα χρονιά με ένα έργο που αφορά τη ζωή του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη που περισσότερο από κάθε άλλη προσωπικότητα της δεκαετίας του ’40 επέμενε στη ρήξη και έσυρε τη χώρα του στον πιο σκληρό, απάνθρωπο και αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο στην ιστορία της. Του ανθρώπου που ζητώντας διαρκώς από τη Μόσχα να υποστηρίξει τις στρατιωτικές δυνάμεις του με στόχο την επιβολή κομμουνιστικού καθεστώτος.

Ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας αυτής, σχεδόν 70 χρόνια μετά από τη λήξη αυτού του Εμφυλίου Πολέμου δείχνει έναν γνήσιο πολιτικό θαυμασμό για τον κομμουνιστή ηγέτη του Εμφυλίου, σαν να θέλει να είναι κληρονόμος της σκέψης ενός ανθρώπου που τελικά αυτοκτόνησε απομονωμένος στη Σιβηρία. Ο νέος αυτός πολιτικός δείχνει σαν να πιστεύει στην λεγόμενη «παράλληλη ιστορία», σαν να συμπλέει με το ρεύμα όλων εκείνων που πίστεψαν ότι ο Εμφύλιος δεν τελείωσε στο τέλος της δεκαετίας του ‘40. Δεν είναι «τρέλα».

Οι ιδεολογίες, ακριβώς όπως οι θρησκείες, ταξιδεύουν στο χρόνο και μεταδίδονται σαν να είναι ξενιστές που αναζητούν νέα μυαλά για να διαμορφώσουν. Στη δεδομένη περίπτωση, οι ηττημένοι του Εμφυλίου μεταλαμπάδευσαν τις ιδέες τους στην επόμενη και στη μεθεπόμενη γενιά, στα παιδιά που γεννήθηκαν τις δεκαετίες του ’50 και του ’70, στη «γενιά των δράκων». 

Για να χρησιμοποιήσουμε ένα νοητικό σχήμα βετεράνου στελέχους του κυβερνητικού κόμματος που είναι γονέας ενός από τους «δράκους», δραστήριου στην προπαγάνδα και αρχιτέκτονα της στρατηγικής του κόμματος.