Η ΚΑΛΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η σκηνή που θα σας περιγράψω είναι από ρεπορτάζ του CNN για τα γεγονότα στον Eβρο, το οποίο έχει γυριστεί από την άλλη πλευρά των συνόρων. Βλέπουμε, λοιπόν, έναν δυστυχή μετανάστη, ξεθεωμένο και τρισκακόμοιρο, να κάθεται στο έδαφος και κάτι να ψελλίζει, καθώς προσπαθεί να βρει την ανάσα του. 

Eχει μόλις προσπαθήσει να περάσει τα σύνορα και απέτυχε. Η φωνή της δημοσιογράφου, σε άψογα αγγλικά με αμερικανική προφορά, μας πληροφορεί ότι «το μόνο που ήθελε αυτός ο άνθρωπος ήταν μια καλύτερη ζωή». Πολύ σωστά και δεν το αμφισβητώ καθόλου. Σέβομαι τον πόνο του συγκεκριμένου ανθρώπου, όμως ο πόνος του είναι η μία πλευρά του θέματος.

Η άλλη πλευρά είναι ότι αν όχι ο συγκεκριμένος άνθρωπος του ρεπορτάζ, πάντως κάποιος όμοιός του, δεν ήρθε να χτυπήσει την πόρτα κανονικά, σαν άνθρωπος, με το διαβατήριό του στη τσέπη, αλλά προσπάθησε να μπει με τη βία, πετώντας καπνογόνα και μολότoφ, βρίζοντας και δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο στις ελληνικές αρχές. 

Αν βάλουμε την αγριότητα και τη βία της απόπειρας μαζικής εισβολής μαζί με τον ανθρώπινο πόνο του, τότε, ναι, έχουμε την πλήρη εικόνα. Φυσικά, η μαζική προσπάθεια ήταν οργανωμένη και προετοιμασμένη, αλλά και ανεξαρτήτως αυτού, ακόμη και αν ήταν αυθόρμητη, η βία που ασκείται από εκείνους που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα δεν αφήνει περιθώρια υποχώρησης σε οποιοδήποτε κράτος βρισκόταν στη θέση της Ελλάδας.

Η υποχώρηση στη βία σημαίνει πολύ απλά την αυτοαναίρεση του κράτους: τα σύνορα παύουν να έχουν ισχύ και επομένως όλα παίζουν και όλα είναι ανοικτά για ένα κράτος που δεν υπερασπίζεται τον εαυτό του. Αν ήταν τόσο απλό να εισβάλεις σε ξένα εδάφη με όπλο αμάχους και παιδιά, δεν θα χρειαζόταν καν να έχει γίνει η Intifada! Το Μεσανατολικό θα είχε λυθεί από το 1212 με τη Σταυροφορία των Παιδιών, που όμως κατέληξε να τροφοδοτήσει τα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής με φρέσκα προϊόντα. Σωστά;

Προσωπικώς, μου φαίνεται πολύ περίεργο ότι ορισμένοι επιλέγουν να βλέπουν μόνο την πλευρά των μεταναστών και να κρίνουν το ζήτημα βάσει αυτής αποκλειστικά. Το καταλαβαίνω για ξένους δημοσιογράφους, που έρχονται εδώ ανίδεοι για την κατάσταση, με τα φιλελεύθερα ιδεώδη τους αεροστεγώς συσκευασμένα από τη Νέα Υόρκη. Για να ανακαλύψουν (μέσω της εφαρμογής Google Maps...) το κρυμμένο «ελληνικό Γκουαντάναμο», ενώ πρόκειται για ένα κοινό αστυνομικό τμήμα στο οποίο κρατούνται οι παρανόμως εισελθόντες της πρώτης ημέρας. 

Αλλά για όσους μεγάλωσαν εδώ και τα ελληνικά είναι η μητρική γλώσσα τους, ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αισθάνονται σπίτι τους μόνο το Κολωνάκι! Δεν τους ενοχλεί η βία που στρέφεται εναντίον της πολιτείας, στην οποία μετέχουμε όλοι; Δεν αισθάνονται ότι αυτό που δέχεται την επίθεση είναι κάτι κοινό και ότι απειλείται;  

Eχω την εντύπωση ότι κάποιοι από αυτούς κρίνουν την απόπειρα εισβολής μέσα από τη γνωστή θεωρία της καλής βίας, που είναι βεβαίως αριστερή, δημοκρατική, προοδευτική και τα τοιαύτα, εν αντιθέσει με τη βία του αστικού κράτους που είναι πάντα κακή βία – εκτός εάν το κράτος ανήκει στην Αριστερά, με την έννοια που έχει υπαινιχθεί η κ. Τσίπρα. Τόσο απλοϊκά είναι τα πράγματα για όσους βλέπουν την πραγματικότητα μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της ιδεολογίας. Το ευχάριστο, πάντως, είναι ότι είναι πολύ λίγοι για να τους πάρεις στα σοβαρά...