ΤΩΝ ΑΝΤΙ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΩΝ OΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ

Οι στάσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας κινήθηκαν σωστά ενώ της Γαλλίας και άλλων κρατών λογικά θα κινηθούν στο πλαίσιο της ίδιας λογικής. Το ίδιο ισχύει για τις θέσεις πολλών Γερμανών που συχνά επαναλαμβάνουν τα λόγια του Μπίσμαρκ πως «δεν τον άφηναν να κοιμηθεί οι Εφιάλτες των αντί-Γερμανικών συσπειρώσεων»οι οποίες ήδη αναπτύσσονται με ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.

Υπό τις περιστάσεις, η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να κρατά πρώτη και υψηλά την σημαία υπέρ ορθολογιστικών διορθωτικών αποφάσεων. Εάν μη τι άλλο συμμετέχει σε ένα θεσμό ισότιμα και κυρίαρχα ενώ υπήρξε το κύριο θύμα των ανορθολογικών αποφάσεων που λήφθηκαν κατά την διάρκεια της μετάβασης από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Μεταψυχροπολεμική εποχή. 

Συμπληρωματικά επισημαίνεται ότι κατά την διάρκεια τη διάρκεια 63 ετών μετά την ίδρυση της Κοινότητας δεν είναι η πρώτη φορά που λιγότερο ισχυρά κράτη της Κοινότητας παίρνουν την πρωτοβουλία για μεταρρύθμιση της διαδικασίας ολοκλήρωσης.

Αρκεί να το καταλάβουμε ότι είμαστε πλήρες και ισότιμο μέλος και αυτό υποστήριζαν μερικοί και εμφατικά το 2011-12 καλώντας την πολιτική ηγεσία να διαπραγματευτεί σκληρά. Μάλιστα, με θέσεις που αφορούσαν το κοινό συμφέρον να μην αυξηθούν οι Μεταψυχροπολεμικές αντιφάσεις και να μην οδηγηθεί η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση σε εκτροχιασμό.

Δεν έγινε αυτό επειδή η Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη πειθήνια δέχθηκαν την καταστολή τους. Επειδή επίσης απουσίαζαν Κοινοτικές λογικές και επειδή οι θέσεις ακόμη και Γερμανών ηγετών όπως ο πρώην Καγκελάριος Σμίτ και πολλών άλλων χάνονταν μέσα στον χείμαρρο ανορθολογισμού και σπασμωδικών αποφάσεων με κυρίαρχους δρώντες κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες. Τα πιο κάτω αν και λογικά αυτονόητα χρήζει να αναφερθούν και τονιστούν:

Ένα οποιοδήποτε κράτος το συμφέρει να συμμετέχει σε όλους τους διεθνείς θεσμούς και τους διεθνείς οργανισμούς το αφορούν. Με τον σωστό τρόπο, όμως, καθότι εδώ δεν ισχύει το «ανήκουμε στην Ευρώπη» αλλά το «συμμετέχουμε στην ΕΕ ισότιμα, κυρίαρχα και με θέσεις που εκπληρώνουν τα εθνικά συμφέροντα». Εξάλλου, στην βάση αυτών των συμφερόντων γίνονται οι διαπραγματεύσεις και όχι στην βάση κάποιων μεταφυσικά προσδιορισμένων σκοπών και επιδιώξεων.

Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρεται ότι είναι ένα πράγμα να είχαμε ενταχθεί στην ΟΝΕ όταν θα ήμασταν έτοιμοι να ανταγωνιστούμε σε ένα χρηματοοικονομικό πεδίο όπου οι βαθύτατων προεκτάσεων νομισματικές αποφάσεις εξ αντικειμένου δεν θεσπίζονται και άλλο υπό την πίεση φωνών, κραυγών και ιδεολογικών συνθημάτων να ριχθούμε ανέτοιμοι, απροετοίμαστοι και «άοπλοι» μέσα στον λάκκο των λεόντων. 

Η βεβιασμένη και άκριτη απόφαση της Ελλάδας για ένταξη πριν να είναι έτοιμη ήταν αυτοκτονική και καταμαρτυρούσε άγνοια της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Αποτέλεσμα: «Εάν δεν δημιουργηθούν γνήσιοι δημοκρατικοί υπερεθνικοί θεσμοί, εάν διαιωνιστεί επί μακρόν η αμφιλεγόμενη θεσμοπολιτική δομή των τελευταίων ετών και εάν η χώρα δεν αντέξει τον ανταγωνισμό, το «κλείδωμα» στην ΟΝΕ θα μετατραπεί σε φυλακή χωρίς δυνατότητα απόδρασης». 

Να παραμέναμε δηλαδή μέλος της ΕΕ, υποστήριζαν μερικοί, και όταν θα γινόμασταν ανταγωνιστικοί εάν θέλαμε να ενταχθούμε στην ΟΝΕ.Σωστοί προσανατολισμοί της εθνικής στρατηγικής και σωστές αποφάσεις σε μια Ευρώπη σε μετάβαση απαιτούν σωστή γνώση και επίγνωση των διεθνών και ευρωπαϊκών υποθέσεων. 

Δεν μιλάμε για υψιτενή και δυσκολονόητα πράγματα αλλά για πασίδηλες Ευρωπαϊκές καταστάσεις γεμάτες αντιφάσεις που πριν το 1990 δεν δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα επειδή η Κοινότητα ιδρύθηκε, εκκολάφθηκε και αναπτύχθηκε στον νομικό και οικονομικό τομέα μέσα σ’ ένα Αμερικανικό στρατηγικό θερμοκήπιο το οποίο μετά το 1990 βασικά δεν υπάρχει ενώ όπως προχωράμε όλα αλλάζουν.