ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ «ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ»

Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις και η συνοδεύουσα ρητορική ένθεν – κακείθεν, εμπεριέχουν ένα νέο στοιχείο. Με πρώτη την τουρκική πλευρά – εν μέσω όμως απειλών και προκλήσεων – να καλεί την Ελληνική σε «διαπραγμάτευση» και αντίστοιχα την Ελληνική, να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο «διαπραγμάτευσης», αλλά όχι υπό καθεστώς απειλών και όχι με το «πιστόλι στον κρόταφο»…

Βεβαίως η Ελλάδα έχει θέσει – και σωστά – ως βάση για την όποια διαπραγμάτευση τον απόλυτο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θαλάσσης, κάτι που η Τουρκία είναι δύσκολο να αποδεχθεί, καθότι οι μέχρι τώρα κινήσεις και πράξεις της – με αποκορύφωμα το παράνομο Τουρκο-λυβικό Σύμφωνο για τις ΑΟΖ – αποδεικνύουν ότι αγνοεί παντελώς και προκλητικά το Δίκαιο της Θάλασσας.

Η πολιτική της Άγκυρας είναι γνωστή. Βάζει συνεχώς στο τραπέζι ζητήματα και «θολώνει» τα νερά. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η προχθεσινή δήλωση του τούρκου Υπουργού Άμυνας Ακάρ, ότι η Ελλάδα «παραβιάζει την Συνθήκη της Λωζάνης» επειδή έχει στρατικοποιήσει νησιά του Αιγαίου. Λες και δεν υπάρχει το άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ που δίνει αυτό το δικαίωμα, της «νόμιμης άμυνας»!Όμως δεν πρέπει να μας διαφύγει της προσοχής, ότι με την επίκληση της «διαπραγμάτευσης», η Τουρκία προσπαθεί, στο επικοινωνιακό πεδίο τουλάχιστον, να αμβλύνει την αρνητική εικόνα που έχει σχηματίσει γι’ αυτήν η διεθνής κοινή γνώμη. 

Με τις Ευρω-τουρκικές σχέσεις να βρίσκονται σε τέλμα, με τις Γαλλο-τουρκικές σχέσεις να βρίσκονται στο ναδίρ, με σημαντικές χώρες της περιοχής να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με την Τουρκία, όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, η Τουρκία προσπαθεί να πείσει ότι «συζητά». Μόνον που «συζητά» με τους δικούς της επικίνδυνους όρους…Πρακτικά λοιπόν Ελλάδα και Τουρκία μπορούν να διαπραγματευθούν, αλλά μόνον για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο που είναι και η μόνη διαφορά που αποδέχεται η χώρα μας.

Η προσφυγή στην Χάγη θα μπορούσε να είναι ένας δρόμος, άλλωστε η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει την δυνατότητα δύο μερών να φέρουν τις προκύπτουσες από τη Σύμβαση διαφορές τους ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Όμως η Τουρκία δεν έχει ακόμη αποδεχτεί την Σύμβαση… Έπειτα ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας «πολιτικής» απόφασης που να μην ικανοποιεί τα Εθνικά μας συμφέροντα, όπως συνέβη με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου στην υπόθεση των 7 μικρονήσων της Κολομβίας έναντι των ακτών της Νικαράγουας… (περίπτωση cut-off effect).

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι μέλλει γενέσθαι? Ασφαλώς η Χώρα πορεύεται με πυξίδα το Διεθνές Δίκαιο και ακολουθεί μια πολυδιάστατη Εξωτερική Πολιτική. Διευρύνει τις σχέσεις της με την ΕΕ και ΗΠΑ, ενδυναμώνει τις «συμμαχίες» της με σημαντικές χώρες της ευρύτερης περιοχής και στρέφει πλέον την προσοχή της στην ενίσχυση των ικανοτήτων αποτροπής των Ενόπλων της Δυνάμεων με επιτάχυνση στοχευμένων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Είναι μια δοκιμασμένη συνταγή.Άλλωστε, όσο πιο ισχυρός καθίστασαι, τόσο καλύτερα διαπραγματεύεσαι…