ΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ

Για να έχουμε το καλό ερώτημα: το «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο», που επικαλείται ο κ. Νίκος Φίλης, ποιοι το υπέγραψαν και τι άλλους όρους περιλαμβάνει, εκτός από το να μένουν τα παιδιά αγράμματα;Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του δεν λέει τίποτε για το νομοσχέδιο για την ιδιωτική εκπαίδευση που ψηφίστηκε προχθές στη Βουλή. Απλώς διεκδικεί αντιμνημονιακές δάφνες. 

Γράφει ότι «κάθε λέξη από τον νόμο της κ. Κεραμέως είναι πιστή αντιγραφή των τότε επιθυμιών της τρόικας» και ότι ο ίδιος, «εν μέσω μνημονίου τόλμησα να αγνοήσω τον Κοστέλο και τους σχολάρχες μυστικοσυμβούλους του και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε έναν νόμο - τομή για την ιδιωτική εκπαίδευση» («Τα Νέα» 30.7.2020).Καλά όλα αυτά. Εχει όμως ο κ. Φίλης κάποια εξήγηση γιατί μετά την «τομή» τα Ελληνόπουλα εξακολουθούν να πατώνουν στους παγκόσμιους δείκτες PISA; Η χώρα είναι 32η στις 35 του ΟΟΣΑ και το 35,8% των μαθητών έχει πρόβλημα να κάνει απλές αριθμητικές πράξεις. 

Σίγουρα φταίει η «κακούργα καπιταλιστική κενωνία», αλλά καμία από τις 34 χώρες που προηγούνται δεν είναι η πατρίδα του σοσιαλισμού. Σίγουρα κάτι καλύτερο κάνουν, στη Σιγκαπούρη, στο Μακάο(!), στη Βρετανία, ακόμη και αν θεωρήσουμε δεδομένους τους περιορισμούς του ασφυκτικού καπιταλισμού. Μάλλον εκεί δεν θα έχουν «μεταπολιτευτικά κοινωνικά συμβόλαια» και γι’ αυτό στην κατανόηση κειμένου τα Αμερικανάκια βρίσκονται 29 θέσεις πάνω από τα Ελληνόπουλα.

Βεβαίως, την εποχή του αλήστου μνήμης υπαρκτού υπήρχε στις κομμουνιστικές κοινωνίες ένα άρρητο κοινωνικό συμβόλαιο. Οπως συνήθιζαν να λένε οι Σοβιετικοί υποτελείς, «αυτοί προσποιούνται ότι μας πληρώνουν κι εμείς προσποιούμαστε ότι δουλεύουμε». Στην εποχή της σοβιετικού τύπου παιδείας το ελληνικό κράτος προσποιείται ότι εποπτεύει την εκπαίδευση (ενώ επί της ουσίας ασκεί ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε τομέα) και οι μαθητές προσποιούνται ότι μαθαίνουν. 

Προωθεί την ισότητα στον πάτο. Αντί να βοηθάει και να βελτιώνει τις συνθήκες για όσους δεν τα πάνε καλά, ψαλιδίζει κάθε βλαστάρι που ξεπετάγεται, καταπολεμώντας με νύχια και δόντια τη μισητή αριστεία.Ισως αυτό να εννοεί ως «μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο» ο κ. Φίλης. Το δόγμα του ελάχιστου κοινού παρονομαστή, της ήσσονος προσπάθειας για ένα χαρτί που εξασφαλίζει διορισμό στο Δημόσιο. Ο νόμος που πέρασε η κ. Νίκη Κεραμέως αποτελεί τομή, διότι στην Ελλάδα επαναστατικό είναι το αυτονόητο: 

Δεν πρέπει το κράτος να χώνει την ουρίτσα του παντού σε κάθε πτυχή του κοινωνικού και επαγγελματικού βίου. Οφείλει να εποπτεύει την ιδιωτική Παιδεία, να ενισχύει τη δημόσια, να διασφαλίζει ότι δεν θα δημιουργηθούν ολιγοπωλιακές δομές, να προασπίζει τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων αδιακρίτως. Κι όταν λέμε «αδιακρίτως», εννοούμε χωρίς αρνητικές ή θετικές διακρίσεις...