ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΣΤΑ ΑΕΙ

Για πολλά χρόνια πολλοί εξ ημών πίστευαν ότι η 17Ν δεν συνιστούσε πρόβλημα. Αφορούσε τους ξένους διπλωμάτες, τους Αμερικανούς και τους πλούσιους. "Η 17Ν δεν τρομοκρατούσε κανέναν”, όπως δήλωσε πρόσφατα αφελώς και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας.

Μετά ήρθε η δολοφονία Μπακογιάννη και έγινε σαφές σε όλους, ότι η τρομοκρατία δεν αφορούσε μόνο τους ξένους διπλωμάτες, τους Αμερικανούς και τους πλούσιους, αλλά μας αφορούσε όλους. Αφορούσε τη Δημοκρατία και τις ελευθερίες μας, τον πολιτισμό μας και την ποιότητα του πολιτεύματος.

Και όταν μάθαμε και το πώς τα μικρά τότε παιδιά του Παύλου Μπακογιάννη, έμαθαν για τη δολοφονία του πατέρα τους- μέσα στο λεωφορείο καθώς πήγαιναν στο σχολείο τους- συνειδητοποιήσαμε όλοι, ότι και οι ξένοι διπλωμάτες, οι Αμερικανοί και οι πλούσιοι.

Όπως όλοι οι άνθρωποι, όπως και ο Παύλος Μπακογιάννης, είχαν γονείς και παιδιά, συγγενείς και φίλους, που θρηνούσαν και πονούσαν για τα θύματα. Εγινε τότε ένα κλικ στην ελληνική κοινή γνώμη. Η ανοχή πήρε τέλος. Και ήταν η αρχή του τέλους της τρομοκρατικής οργάνωσης.

Για πολλά χρόνια, στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατεί η ανομία. Αναρχικοί στήνουν "στέκια”, καταλαμβάνουν ολόκληρα κτήρια και στοκάρουν βόμβες μολότοφ, πλακώνουν στο ξύλο όποιους καθηγητές δεν γουστάρουν, βγάζουν κηδειόχαρτα και απειλούν όσους τολμούν να τους αντισταθούν, δέρνουν φοιτητές.

Παρατάξεις διακόπτουν τα μαθήματα και εκδηλώσεις με τις οποίες διαφωνούν "ιδεολογικά”, άλλοι γκρεμίζουν ή χτίζουν τείχους και άλλοι ανενόχλητοι κατασκευάζουν γιάφκες. Για πολλά χρόνια, πολλοί εξ ημών πίστευαν ότι η δράση των γνωστών ως "αντεξουσιαστών”, δεν συνιστά πρόβλημα. Γι αυτό άλλωστε και τους ονομάζαμε- με μια ελαφρά δόση τρυφερότητας- "μπαχαλάκηδες".

Σαν να ήταν κάποια κακομαθημένα παιδιά, κάτι ημιπιτσιρικάδες, που περιφέρουν τη διανοητική τους υστέρηση και προκαλούν θόρυβο, χωρίς να συνιστούν κίνδυνο. Σαν ένα γραφικό κατάλοιπο της αντιχουντικής δράσης των φοιτητών και της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μια ελληνική ιδιαιτερότητα της καθ΄ημάς "ανυπότακτης”, αντισυστημικής, νεανικής αριστεράς.

Ωσπου ήρθε η διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Δημήτρη Μπουραντώνη, όταν αναρχικοί του φόρεσαν στο στήθος με τη βία πλακάτ με το σύνθημα "Αλληλεγγύη στις καταλήψεις”, μια εικόνα που θύμιζε τα θύματα της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα και περιέφεραν τη φωτογραφία του στα social media.

Δεν ήταν το πιο βίαιο επεισόδιο, αλλά ήταν το πιο σοκαριστικό. Η πιο εξευτελιστική, η πιο απάνθρωπη απεικόνιση της ανομίας που επικρατεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι με αυτό το επεισόδιο, θα εξαφανίζονταν και τα ελάχιστα εναπομείναντα περιθώρια ανοχής, στη βία των αντεξουσιαστών στα πανεπιστήμια.

Οτι αυτή θα ήταν η αρχή του τέλους της δράσης των αντεξουσιαστών στα πανεπιστήμια. Ομως αυτό δεν συνέβη. Αυτοί συνέχισαν τη δράση τους. Προχθές μπούκαραν στην ΑΣΟΕΕ και ξυλοκόπησαν έναν καθηγητή (σσ είναι απολύτως αδιάφορο για το θέμα που μας απασχολεί, το ότι κατηγορείται για σοβαρά αδικήματα για τα οποία θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη).

Ενώ συνάδελφοί τους που εκδιώχθηκαν από το Αριστοτέλειο και από χώρο τον οποίου είχαν καταλάβει εδώ και 34 χρόνια!!!, επιχείρησαν να επανακαταλάβουν το στέκι τους. Εβγαλαν και κηδειόχαρτο για τον πρύτανη, με απειλές για τη ζωή του, που τόλμησε να ζητήσει την παρέμβαση της Αστυνομίας Αλλοι κατέλαβαν την πρυτανεία και έπεται συνέχεια. Τι συμβαίνει;

Συμβαίνει, ότι παρά τα όσα τραγικά έχουν συμβεί στο παρελθόν (και θα ξανασυμβούν στο μέλλον), η βία των τραμπούκων που εξουσιάζουν τα πανεπιστήμια αντιμετωπίζεται ακόμα ως "ελαφρά βία", ως απλή παρεκτροπή, περιορισμένη στους κλειστούς χώρους των ΑΕΙ. Και όλοι όσοι καλούνται- λόγω αρμοδιότητας- να δώσουν τέλος στη βία των τραμπούκων στα πανεπιστήμια, διστάζουν. Διστάζουν, γιατί φοβούνται.

Οι καθηγητές φοβούνται τα αντίποινα και αδιαφορούν για τους θύλακες της ανομίας, ώστε να μην στραφούν οι τραμπούκοι εναντίον τους. Και η κυβέρνηση, αφού προχώρησε στην κατάργηση του ασύλου και ανακοίνωσε την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, έκανε πίσω, φοβούμενη την κατηγορία του αυταρχισμού και της αστυνομοκρατίας, που της απέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.

Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει μεν τη βία, αλλά αρνείται πεισματικά, για λόγους αντιπολιτευτικούς αλλά και γιατί διατηρεί σχέσεις στοργής με τον χώρο των αντεξουσιαστών, κάθε παρέμβαση της αστυνομίας και φυσικά και τη λειτουργία της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Πώς το είχε πει να δείτε ο Νίκος Φίλης; "Όχι μπάτσοι στα πανεπιστήμια”.

Οσο αυτή η ανοχή διατηρείται- από τους καθηγητές, τις παρατάξεις, την κοινή γνώμη και ειδικά από τον ΣΥΡΙΖΑ- και όσο η κυβέρνηση και οι καθηγητές διστάζουν, δεν θα μπει τέλος στη βία στα πανεπιστήμια. Χρειάζεται αυτό το κλικ, όπως και με την τρομοκρατία.