ΧΑΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ

Χαμός στον ΣΥΡΙΖΑ! Το κομμουνιστικής οργάνωσης και λειτουργίας απολίθωμα της σταλινικής περιόδου, που αποθέωνε τους μηχανισμούς και τους «λίσταρχους» σε κάθε συνεδριακή διαδικασία και παράδερνε στη δύναμη της αδράνειας των τάσεων και των ομαδοποιήσεων για λογαριασμό «κάθε πικραμένου», είναι έτοιμο να αλλάξει.

Στη θέση της παραδοσιακής παλαιοκομμουνιστικής λογικής των προκαθορισμένων συνεδρίων και των κατεψυγμένων εσωκομματικών διαδικασιών, αντί για τα «χαρτάκια», τις τάσεις και τις ποσοστώσεις, ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να επιβάλλει μια κουτσουρεμένη, πλην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα για τον ίδιο και το πολιτικό του μέλλον νέα τάξη πραγμάτων και να «καθαρίσει την μπουγάδα» στο όνομα της διεύρυνσης της εσωκομματικής δημοκρατίας, την αναγκαιότητα της οποίας κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί, χωρίς να κινδυνεύσει να καταστεί γραφικός και ανυπόληπτος.

Η πρόταση να εκλέγονται ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η Κεντρική Επιτροπή από καθολική ψηφοφορία των μελών του κόμματος εκτός συνεδρίου μπορεί να απέχει σημαντικά από τις πολιτικές κατακτήσεις και τις ανάλογες διαδικασίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ, που απευθύνονται στην κοινωνία των πολιτών, είναι, όμως, εξαιρετικά προωθημένη για τον κομματικό μηχανισμό της Κουμουνδούρου.

Κι αν η βασική πολιτική της στόχευση είναι να ξεφύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εσωκομματική μιζέρια των επαγγελματιών της κομματικής ορθοδοξίας και να νομιμοποιεί πλέον την εκλογή των οργάνων του απευθυνόμενος «στην κοινωνία των μελών του», η παράλληλη ανάγνωση δεν μπορεί παρά να αφορά στις σημερινές συνθήκες και στα πρόσωπα που συγκροτούν το κόμμα, ειδικά στην λεγόμενη αριστερή πτέρυγα, αλλιώς στην «Ομπρέλα».

Ο Αλέξης Τσίπρας με μια κίνηση ανατινάζει τις σημερινές κομματικές ισορροπίες, αυτή την παραλυτική αδράνεια μεταξύ επαγγελματιών άεργων που έχουν ιδιοποιηθεί την λειτουργία του κόμματος και μέσω αυτής (αυτο)αποθεώνονται, ως κληρονόμοι μιας κομματικής νομιμότητας, διαλύει κάθε υλική βάση για να συνεχίσουν να ιδρύονται και να λειτουργούν τάσεις και ομάδες και στέλνει την παρέα Τσακαλώτου, Βούτση, Φίλη, Σκουρλέτη (με ολίγη από Παπαδημούλη) «για τσάι στο ΚΑΠΗ».

Η επικράτηση των ΠΑΣΟΚων και των «γεφυρατζήδων» στην εσωκομματική σύγκρουση είναι ολοκληρωτική, ξαφνικά για τα παλιά και μουμιοποιημένα στελέχη η Κουμουνδούρου δείχνει εξαιρετικά περιοριστική, το κομματικό της οξυγόνο μειώθηκε και η επιβίωση στη νέα πραγματικότητα δυσκόλεψε.

Στο νέο κόμμα που έχει, όπως φαίνεται, αποφασίσει να συγκροτήσει ο κ. Τσίπρας «με όποιον θέλει και μπορεί να ακολουθήσει» οι γνωστές και καταργημένες από τη ζωή παλαιοσταλινικές δοξασίες δεν έχουν ζωή, δεν έχουν υποστηρικτές, δεν ενδιαφέρουν κανένα και κανένας δεν έχει χώρο για να τις διακινήσει.

Ακόμη και ως τελευταίο χαρτί η ντρίμπλα του Αλέξη Τσίπρα είναι, για τον χώρο της νεοκομμουνιστικής αριστεράς, εμπνευσμένη. Δείχνει έναν άνθρωπο που κατέληξε πιεζόμενος από την πραγματικότητα να παίρνει ένα μεγάλο ρίσκο και να ετοιμάζεται να βγει από το καβούκι του για να αντιμετωπίσει τη ζώσα κοινωνία (έστω και στο μέγεθος των μελών του ΣΥΡΙΖΑ) και να καθαρίσει οριστικά το τοπίο, εγκαταλείποντας με θεαματικό τρόπο τις πάγιες οργανωτικές δοξασίες της αριστερής ορθοδοξίας. 

Είναι σαφές πως στην απόφαση του κ. Τσίπρα να παίξει όλα του τα λεφτά σε ένα χαρτί έπαιξε μεγάλο ρόλο η διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΚΙΝΑΛ. Η νομιμοποίηση του κ. Ανδρουλάκη από ένα εκλογικό σώμα 200.000 plus πολιτών ήταν το γεγονός που μέτρησε αποφασιστικά στις αναζητήσεις του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και των δικών του και επιτάχυνε τις εξελίξεις.

Τελικά, η επιρροή της πρωτοφανούς συμμετοχής στην εκλογή του νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ μέτρησε πολύ περισσότερο από ότι πίστευαν ή ανέμεναν οι παραδοσιακοί της κομματικής νομενκλατούρας όταν την απαξίωναν με διάφορα τσιτάτα.

Ο Τσίπρας άδραξε την ευκαιρία να αναφωνήσει «ουκ εά με καθεύδειν το του Ανδρουλάκη τρόπαιον», πέταξε το γάντι σε όλους τους αντιπάλους του και τους άφησε με ανοιχτό το στόμα να αναρωτιούνται αν χωράνε σε αυτό το νέο που ετοιμάζεται ή ήρθε η ώρα να τα μαζεύουν και να εγκαταλείψουν το άθλημα.

Είναι δεδομένο πως η κοινωνία θα εισπράξει θετικά την εξέλιξη αυτή, ανεξάρτητα αν θα της προσδώσει την ειδική σημασία που ο κ. Τσίπρας αναμένει να αποτυπωθεί και στις δημοσκοπήσεις. Συνήθως οι εσωτερικές επαναστάσεις της αριστεράς ελάχιστα συγκινούν την ευρύτερη κοινωνία που έχει ήδη καταναλώσει από χρόνια αυτές τις εξελίξεις.

Πάντως, όπως και να το δει κανείς είναι ένα προωθημένο «μάθημα δημοκρατίας» σε ένα κομματικό οργανισμό που έδειχνε να παραμένει προσκολλημένος στην μακαριότητα των μηχανισμών και στην εξουσία των «λίσταρχων» και τώρα καλείται να διαχειριστεί την ιστορικά αναγκαία οργανωτική και πολιτική «πατροκτονία» για να περάσει στη σύγχρονη εποχή.