ΕΤΣΙ ΝΙΚΙΕΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Της μεγάλης Χαζευτικής Σχολής κι οι δυο — τα γονίδια βλέπεις…Και ο πιτσιρίκος και ο πιο λίγο πιτσιρίκος… Ντυμένοι με τα ζεστά μπουφάν, με τα κασκόλια τους, με τα μποτίνια τους, ρουφούν με αργό, νωχελικό περπάτημα στα κρύα φωτισμένα απογεματινά πεζοδρόμια, ο καθένας με τα μάτια του, τη μεθεόρτια ανθρωπογεωγραφία. Ανά τριάντα μέτρα –  από την κεκτημένη του πνεύματος των γιορτών, από την παραζάλη της κρίσης απλώνεται μια χούφτα, μια παλάμη ικεσίας και ζητιανιάς σε κάθε στενάχωρη εκδοχή. Ο πιτσιρίκος (είπαμε, τα γονίδια…) γυρίζει και μόλις δει επαίτη, ξύνεται και ρωτά:

-- «Πατέρα, να  δώσουμε κάτι;»

Ο πιο λίγο πιτσιρίκος δεν απαντά, υπεκφεύγει, αλλάζει κουβέντα, αποσπά την προσοχή του δωδεκάχρονου ακόμη κι απ’ τη χαρτονένια ταμπέλα «ΠΕΙΝΑΩ» που την είδαν κάπου κι οι δυο. Την τρίτη φορά όμως, που τίθεται επίμονα το ίδιο παραπάνω ερώτημα, ο μεγαλύτερος θυμάται πως μεγάλωσε κι αρχίζει να εξηγεί όλο το αφήγημα εισαγωγής επαιτών από γείτονες χώρες, που τους εκμεταλλεύονται ασυνείδητοι κι επομένως κανείς δεν ξέρει σε τίνος τσέπη θα καταλήξει η όποια βοήθεια προσφερθεί κτλ κτλ.

Το πίσω μέρος της σκέψης λέει πως μ’ αυτόν το συμπονετικό περιπατητή θα φύγει το δεκάρικο για πλάκα πριν καν πάνε σινεμά, ποπ κορν και τα ρέστα. Ο πιτσιρίκος κάνει πως συμφωνεί και συνεχίζει το Χαζεύειν και το Πλακεύειν – από βιτρίνες μέχρι χτενίσματα Σαββατοκύριακου, που εκτίθενται από το πιστολάκι κατευθείαν στη σαλονικιώτικη καταχνιά.

Κάπου προχωράει μπροστά ο πιτσιρής και χάνεται για στιγμές απ’ τα μάτια του πατέρα. Ο πιο λίγο πιτσιρίκος τον βλέπει στα πέντε μέτρα μπροστά του να χαιρετά τον επόμενο επαίτη και κάτι να του λέει αλλά δε δίνει σημασία μια κι ο μικρός τάχιστα επανέρχεται στο πεδίο παρακολούθησης του γονιού. Το ίδιο και άλλες δυο τρεις φορές λίγο αργότερα. Δεν αντέχει ο μεγαλύτερος και ρωτάει:

-- «Μα, καλά, τι κάνεις, ρε μικρέ;»

--« Τους λέω καλησπέρα, καλή χρονιά και ό,τι καλύτερο για σας» απαντά ο μικρός.

--«Και γιατί, ρε φάτσα;»

--«Καταλαβαίνω απ’ τα ελληνικά τους πόσους αδικήσαμε…».