ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΤΙΜΗ…

Στα πρώτα – ήντα του αστικού μου βίου, ταλανισμένου για χρόνια από κόκκινες χίμαιρες κι ουτοπικές φυγές, βάζω κουκίδες στη σειρά, παλεύοντας να χαράξω λογική γραμμή. Δεν βγαίνει ακριβώς ευθεία, είναι αμυδρά τεθλασμένη… θυμίζει καρδιογράφημα ετοιμοθάνατου. Με τους «θεράποντες γιατρούς» απόντες, πεσμένους όλους με τα μούτρα στον πάσχοντα χοντρό φιλελεύθερο τύπο, εφαρμόζοντας με συγκινητική προσήλωση εξελιγμένες θεραπείες, λεπτές επεμβάσεις, αποτελεσματικά γιατρικά. 

Κι η Αριστερά μόνη κι αβοήθητη να πνέει με απόγνωση τα λοίσθια… Κι ούτε μια κουβέντα συμπόνιας, έστω «τιμής ένεκεν»… αντ’ αυτού άγριος χλευασμός. Αναζητά «βοήθεια» αλλά οι «γιατροί» είναι πολύ απασχολημένοι με τον χοντρό τύπο…Στη μοιραία, πριν το τέλος, αναδρομή του μυαλού της, θυμάται σταθμούς που σημάδεψαν τη ζωή της… θυμάται κάποτε τους δικούς της «γιατρούς», επιστήμονες επιφανείς, μέγιστους θεωρητικούς του πνεύματος που την κανάκεψαν.

Tην έντυσαν με υπέροχες θεωρίες, την ανέβασαν στο βάθρο και τις καρδιές φλογερών επαναστατών, πυροδότησαν φωτεινά μυαλά με τις αξίες της. Ενέπνευσαν γενιές ολόκληρες με τα ιδεώδη του ανθρωπισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ειρήνης… Οραματιστές παθιασμένους που κατέθεσαν στον αξιακό βωμό αίμα, νιάτα και ζωή.

Ιδεολόγους αγωνιστές, συγκινητικά αθώους, που πίστεψαν βαθιά σ’ αυτήν και κανένα μαρτύριο, φόβος ή απειλή δεν στάθηκαν ικανά να την αντιπαλέψουν, ακόμη και την ώρα του τέλους με το όνομά της στα χείλη… απελπισμένα ερωτευμένοι στον αποχωρισμό της αγαπημένης. Αρνούμενοι να την αρνηθούν με απειλή θανάτου… Σφάχτηκαν πολλά παλικάρια στην ποδιά της μοιραίας, φλογερής Αριστεράς… 

Και μετά τη μεγάλη θυσία… τι; Μετά, ανείπωτη πίκρα… προδομένα οράματα… δυσθεώρητα λάθη…Οι «όμορφες θεωρίες, όμορφα καίγονται». Η «απάνθρωπη» πολιτική εφαρμογή πλήγωσε ανεπανόρθωτα μια σπουδαία ανθρωπιστική ιδεολογία, τη φτήνυνε, την καταδίκασε στη συνείδηση της ιστορίας, της χάρισε μελανές σελίδες… δίπλα σ’ αυτές του φασισμού! 

Ποια, η Αριστερά! Των μεγάλων ιδανικών για έναν «δίκαιο κόσμο» ίσων ευκαιριών…ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ! Ανεξίτηλα τυπωμένο σε σελίδες και καρδιές αγωνιστών. Με τη γη χαμένη κάτω απ’ τα πόδια, τα χέρια αδειανά και το βλέμμα στο κενό με ένα «γιατί». Πολλά «γιατί»… 

Γιατί ακούμπησαν πάνω στα «ιερά» της βρώμικα χέρια; Γιατί στιγμάτισαν τα αριστερά οράματα, αίσχη ανθρωποειδών; 

Γιατί ερμήνευσαν τις ουμανιστικές ιδέες της διεστραμμένα μυαλά; Η ιστορία κατέγραψε και το παρόν αναρωτιέται. Μαζί με τους ρομαντικούς ερωτευμένους.

Ένα παρόν ανελέητο, ασφυκτικά άδικο όσο ποτέ στην ιστορία, αναρωτιέται για την χαμένη Αριστερά που ψυχορραγεί, απαξιωμένη, απογυμνωμένη, διασυρόμενη. Σε μια ιστορική συγκυρία που λογικά οι ιδέες της θα συνέπαιρναν τους σκληρά δοκιμαζόμενους λαούς και η θέση της θα ήταν περίοπτη στο παγκόσμιο σκηνικό, οι απανταχού… «γιατροί» της σ’ αυτή την οριακά κρίσιμη καμπή, έλαχε ακόμη μια φορά να αποδειχτούν πολύ μικροί για το μεγάλο «αριστερό όνειρο ενός δίκαιου κόσμου». 

Ασήμαντοι, άβουλοι, φτηνοί καιροσκόποι, απολιθώματα ενός άρρωστου παρελθόντος, πολιτικά «αυτιστικοί», εγκλωβισμένοι σε αγκυλώσεις, φοβικοί, λαϊκιστές… Αντί μιας γενναίας αυτοκριτικής - κάθαρσης, που θα διαχωρίσει την  ΙΔΕΑ από την ΠΡΑΞΗ, αποβάλλοντας παθογένειες, αποκηρύσσοντας θλιβερά μιάσματα και αποκαθιστώντας το σπουδαίο όραμα… 

Σέρνονται σαν τυφλοπόντικες, σκύβουν να αποφύγουν τον λιθοβολισμό, μουρμουρίζουν ακατάληπτες ψευδαισθήσεις, φοβούνται το φως και την ευθύνη, μικραίνουν την «πάλη» στα όρια της αυλής τους, αφήνουν χώρο στον φασισμό. Αχρηστεύουν τη «δεύτερη ευκαιρία» στην ιστορία. Χωρίς την παραμικρή αιδώ για το αίμα των γενναίων που χύθηκε χωρίς «γιατί», για χάρη ενός ονείρου…  

Χωρίς την παραμικρή αιδώ για το «αίμα» των σημερινών καταπιεσμένων του κόσμου τούτου… Εσείς οι επαίσχυντοι «θεράποντες», μη διασύρετε άλλο την περήφανη Αριστερά! Ή αναστήστε την όπως της αξίζει, ή τραβήξτε τα σωληνάκια, να έχει τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές τέλος. Κι εσείς οι θλιβεροί «απέναντι» πριν λιθοβολήσετε, μετρήστε το ηθικό ανάστημα των θυμάτων της…