ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

 

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα στο μείζον εθνικό θέμα του Κυπριακού, ίσως ξαφνικά για πολλούς, αλλά για τους γνώστες των πολιτικών και γεωστρατηγικών θεμάτων, πλήρως αναμενόμενη. Πρακτικά οι ΗΠΑ είναι αυτές που για μια ακόμη φορά πιέζουν τις δύο πλευρές, Αθήνα και Λευκωσία, να δεχθούν υπό την αιγίδα του ΟΗΕ την επανέναρξη των συνομιλιών για μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Όταν λέμε επανέναρξη, πρακτικά δεν εννοούμε συμφωνίες χαμηλής πολιτικής, ή εθιμοτυπικές, αλλά μια ακόμη προσπάθεια επίλυσης μετά την αποτυχία του σχεδίου Ανάν το 2004, καθώς τότε είχε απορριφθεί από την ελληνοκυπριακή πλευρά. Αυτό που προτείνεται αυτή την φορά, είναι ουσιαστικά ένα ιδιότυπο Σχέδιο Ανάν ΙΙ, το οποίο θα περιλαμβάνει και την διενέργεια δημοψηφίσματος στην Κύπρο.

Γιατί όμως αυτή η κινητικότητα στο Κυπριακό και μάλιστα με κοινό σχετικό ανακοινωθέν από τους πρωθυπουργούς Σαμαρά και Αναστασιάδη; Ο λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ αλλά και σε μικρότερο βαθμό η ΕΕ έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δυνατή η αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου της Κύπρου εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της τελευταίας, χωρίς να υφίσταται ταυτόχρονα μία βιώσιμη και συναινετική λύση για το Κυπριακό.

Δεν μπορώ να κρίνω στην παρούσα πρώιμη φάση των συνομιλιών τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τα εθνικά συμφέροντα του ελληνισμού. Αυτό, όμως, που απαιτείται είναι σοβαρότητα, διαπραγμάτευση και διάθεση στο να προωθηθούν στον μέγιστο βαθμό τα ελληνικά συμφέροντα, κυρίως όσον αφορά την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, χωρίς τετελεσμένα.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να συρθεί από την μια σε μία πρόχειρη λύση που να δείχνει κατ’ επίφαση δημοκρατική ή συναινετική, απλά για να δημιουργήσει καθεστώς συνεκμετάλλευσης τόσο με την Τουρκία όσο και με τις ΗΠΑ. Από την άλλη όμως, δεν χρειάζεται να φτάσει ούτε στο άλλο άκρο, ώστε ν’ απορρίπτει οποιοδήποτε σχέδιο μέσα από εθνικιστικές κορώνες, μιλώντας για ξεπούλημα, προδοσία και άλλες ακραίες εκφράσεις που μόνο καλό δεν κάνουν στην όλη διαδικασία.

Είναι όμως ενδεικτικό της όλης κατάστασης, η αδυναμία των ελληνικών πολιτικών κομμάτων να συζητήσουν ψύχραιμα για το θέμα με σοβαρά επιχειρήματα και να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο εθνικής διαπραγμάτευσης αλλά και κόκκινων γραμμών που θα προτείνουν από κοινού με την Κυπριακή δημοκρατία στις ΗΠΑ και στον ΟΗΕ.

Όσο η Ελλάδα φαίνεται κατακερματισμένη στις απόψεις της, παραπληροφορημένη αλλά και με τη λογική της μικροκομματικής σκοπιμότητας ενόψει εκλογών, τότε δεν θα μπορέσει να προωθηθεί άμεσα καμία λύση επανένωσης του νησιού, με πραγματικά οφέλη για όλους τους κατοίκους μέσα από το σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου αλλά και των δικαιωμάτων που ισχύουν ήδη μέσα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο λόγω ΕΕ. Πρέπει, πρωτίστως στην Ελλάδα, να επικρατήσει ο πολιτικός ρεαλισμός σε αντίθεση με τον εθνικιστικό λαϊκισμό που δεν προσφέρει καμία απολύτως υπηρεσία στο έθνος και στον ελληνισμό.

Γι’αυτό, λοιπόν, ας ανοίξει άμεσα από την συγκυβέρνηση ένας ουσιαστικός διάλογος στη Βουλή για το Κυπριακό,  ώστε τα κόμματα να τοποθετηθούν και να τεθούν πιθανά σημεία σύγκλισης. Διαφορετικά, θα βρεθεί η Ελλάδα χωρίς αντιπρόταση, χωρίς σχέδιο, χωρίς σοβαρή διπλωματική παρουσία, να πιέζεται να δεχθεί μία συνθήκη του τύπου ‘take it or leave it’, που μόνο βλαπτική μεταβολή θα αποτελεί για το υφιστάμενο status quo στην περιοχή.