ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ: Η «ΑΣΘΕΝΕΙΑ» ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

 

Το 2009, εκτός από την οικονομική «ασθένεια» που έπληξε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, σημειώθηκε έξαρση και μιας κοινωνικής «ασθένειας», αυτής της ξενοφοβίας. Πολλοί αρχηγοί κρατών, προκειμένου να εξευμενίσουν τους «ανήσυχους» πολίτες και να δικαιολογήσουν κρατικές και πολιτικές παθογένειες, άρχισαν να χρησιμοποιούν μια ξενοφοβική ρητορική. Ξαφνικά, εκφράσεις του τύπου «οι μετανάστες μας κλέβουν τις δουλειές», «οι μετανάστες ευθύνονται για την αύξηση της εγκληματικότητας» κ.α., κατέκτησαν μια μόνιμη θέση στις καθημερινές μας συζητήσεις. 

Ωστόσο, όπως όλες οι παθήσεις έτσι και αυτή δημιούργησε αρκετά προβλήματα, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε ευρωπαϊκό. Αρχικά, σε όλη την Ευρώπη υπάρχει μια εμφανής άνοδος των ακροδεξιών στοιχείων. Ας αρχίσουμε από τα δικά μας «χάλια». Η ξενοφοβία στην Ελλάδα, που γιγαντώθηκε μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οδήγησε στην ενδυνάμωση του κόμματος της Χρυσής Αυγής, ενός κόμματος το οποίο πρεσβεύει φασιστικές ιδεολογίες και υμνεί τον Χίτλερ! Ενός κόμματος, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως εγκληματική οργάνωση και που το 1/3 των βουλευτών του βρίσκεται υπό κράτηση στις φυλακές Κορυδαλλού. 

Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να κατέχει την τρίτη θέση στις δημοσκοπήσεις κάτι που φυσικά θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους μας. Φυσικά, για να είμαι δίκαιος, το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν έχει ελληνική ταυτότητα αλλά ευρωπαϊκή. Στη Γαλλία, το κόμμα της γνωστής σε όλους, για τα άκρως ρατσιστικά της σχόλια, Marine Le Pen, αποτελεί την τρίτη, και ορισμένες φορές, την δεύτερη ισχυρότερη πολιτική δύναμη. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αυστρία, την Ιταλία, την Ελβετία ακόμη και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολλές προοδευτικές και φιλελεύθερες ευρωπαϊκές χώρες πέφτουν θύματα, η μια μετά την άλλη, αυτής της κοινωνικής πάθησης. 

Ακόμη πιο θλιβερό και πιο μειονεκτικό, αν θέλετε, για την κοινωνία μας εν έτει 2014, είναι να υιοθετείται τέτοιου είδους ρητορική από επίσημους κυβερνητικούς παράγοντες, μόνο και μόνο για την εξυπηρέτηση ιδιοτελών πολιτικών σκοπιμοτήτων, κάτι που ευτυχώς δεν έχει συμβεί ακόμη στην Ελλάδα. Σε αυτό το σημείο θα σας αναφέρω, ως παράδειγμα, την στάση της συντηρητικής κυβέρνησης Cameron, που την βιώνω δια ζώσης. Από το 2013 έχει αρχίσει μια συζήτηση στην Αγγλία σχετικά με την πρόσβαση των μεταναστών στα κοινωνικά επιδόματα και στο σύστημα υγείας, με την αιτιολογία πως οι μετανάστες αποτελούν μία από τις σημαντικότερες αιτίες για την «υπερφόρτωση» των συγκεκριμένων τομέων.

Η συγκεκριμένη συζήτηση έχει οδηγήσει στη σταδιακή σκλήρυνση των όρων και των προϋποθέσεων για τους μετανάστες, σχετικά με την πρόσβασή τους στους τομείς υγείας και πρόνοιας, κάτι που έχει οδηγήσει σε ρήξη τις σχέσεις Αγγλίας-Ε.Ε., καθώς όλες αυτές οι αλλαγές αντίκεινται στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Οι πραγματικές αιτίες, ωστόσο, της συγκεκριμένης συμπεριφοράς είναι η προσπάθεια ικανοποίησης των ευρωσκεπτικιστών στο εσωτερικό του κόμματος και τα χαμηλά δημοσκοπικά ποσοστά του, καθώς η πλειονότητα των μεταναστών στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, βρίσκουν, σχετικά εύκολα, το δρόμο τους στην αγορά εργασίας και φυσικά τονώνουν την βρετανική οικονομία.  

Καταλήγοντας θα ήθελα να τονίσω πως συμφωνώ ότι το κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για το πώς θα χειρίζεται το μεταναστευτικό του ζήτημα. Συμφωνώ πως το κάθε κράτος πρέπει να έχει ως κύριο μέλημα του την ευημερία των πολιτών του. Επισημαίνω, ωστόσο, πως αυτή η «ασθένεια» των πολιτικών μπορεί να έχει πολύ σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες, τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.