ΕΘΝΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ

Εθνική Οδός, καθημερινή, λιακάδα. Στο ρεύμα προς Θεσσαλονίκη, η κίνηση είναι ελάχιστη. Αν εξαιρέσεις τους περίπου διακόσιους σταθμούς διοδίων που συναντάς, όπου πρέπει να σταματήσεις για να πληρώσεις ή να βγεις και να σηκώσεις μόνος σου την μπάρα (εγώ κάνω το δεύτερο), τα χιλιόμετρα καταπίνονται αμάσητα. Έχω περάσει κιόλας τα τούνελ του Μαλλιακού, έχω τραβήξει χειρόφρενο ώσπου να ανάψει το πράσινο στη Στυλίδα («Εθνική Οδός», σου λέει μετά ο άλλος) και ανηφορίζω προς τις στροφές της Πελασγίας. Τα ηχεία παίζουν το αγαπημένο μου άλμπουμ, που με βοηθάει στο σωστό τέμπο οδήγησης. Με τις πρώτες κατηφοριές, ρυθμίζω το cruise control και απολαμβάνω την ερημιά της Εθνικής στο κομμάτι Βόλος-Λάρισα.

Ξαφνικά, το ρεύμα της κυκλοφορίας κόβεται από ένα οδόφραγμα, φτιαγμένο από φοριαμούς και γραφεία. Επάνω στα γραφεία παρατηρώ κάτι ιουράσιας τεχνολογίας σκονισμένους υπολογιστές, βαρύγλυκους να αχνίζουν και από πίσω, ανθρώπους σε καρέκλες Sato, να σφραγίζουν με μανία έγγραφα. «Ωχ, πάλι τα ίδια;» λέω μέσα μου.»Πότε θα σταματήσουν πια να κόβουν τη χώρα στα δύο αυτοί οι δημόσιοι υπάλληλοι;». Η Τροχαία είναι κιόλας εκεί και διώχνει την κίνηση σε έναν παράδρομο. Μετά από μιάμιση ώρα, όπου όλοι σερνόμαστε με συνεχές γκάζι-φρένο, ξαναβγαίνουμε επιτέλους στην Εθνική. Παλεύω να κερδίσω λίγο από τον χαμένο χρόνο, προσπερνώντας σβέλτα τα φορτηγά, αλλά δεν κρατάει πολύ.

Μετά από μόλις είκοσι σταθμούς διοδίων, πέφτω σε δεύτερο μπλόκο. Αυτήν τη φορά, ο δρόμος είναι κλειστός από ασθενοφόρα, καρέκλες οδοντιάτρων, κρεβάτια νοσοκομείου και άλλα ογκώδη. Δεκάδες απεργοί με λευκές ρόμπες κρατούν πανό, σύριγγες και στηθοσκόπια, λένε «βήξτε» σε όποιον οδηγό πλησιάζει και αντιλαμβάνομαι ότι είναι γιατροί, που για δεύτερη φορά μέσα στο μήνα, έχουν κλείσει την Εθνική, για να διαμαρτυρηθούν στον Άδωνι για τη διαθεσιμότητα. Και πάλι η Τροχαία μας οδηγεί σε παράκαμψη, ευτυχώς συντομότερη αυτήν τη φορά. Έχω κιόλας διασχίσει τα Τέμπη (σκέψου, ζητάνε διόδια ακόμη και για αυτό το διάσημο -για τα πολύνεκρά του- μονοπάτι), όταν συνειδητοποιώ πως η κίνηση πυκνώνει. Σε λίγο όλα τα αυτοκίνητα έχουν πάλι ακινητοποιηθεί.

Δεν είναι η ημέρα μου σήμερα. Σα να μην έφταναν οι εφοριακοί και οι γιατροί, τώρα έχουν κόψει τον Πλαταμώνα στα δύο και οι μοντέλες, που έχουν στήσει κάθετα μια πασαρέλα και κάνουν επίδειξη μόδας. Δαντελένια πανό με φιόγκους σε παστέλ τόνους λένε ότι δεν θα ανεχθούν άλλη μείωση των αμοιβών τους. Το ξέρουμε, κυρίες μου. Τόσες φορές που μας έχετε μπλοκάρει την Εθνική Οδό, τα έχουμε μάθει πια απ’ έξω τα αιτήματά σας. Κάποτε το σόου τελειώνει, βγαίνει ο μόδιστρος να υποκλιθεί, χειροκροτούμε και συνεχίζουμε. Όλα πάνε καλά μέχρι την Κατερίνη, αλλά ούτε τριάντα σταθμούς διοδίων πιο πέρα, έχουν κλείσει τον δρόμο οι αγρότες με τα τρακτέρ τους. Τέλος πάντων, ειδικά για τους αγρότες, ας δείξω μια κατανόηση. Τουλάχιστον αυτοί, σε αντίθεση με τις άλλες συντεχνίες, δεν έχουν κλείσει ποτέ άλλοτε την Εθνική.