Ο Κ. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ

Θυμόσαστε την παλιά ταινία «Η γέφυρα του ποταμού Κβάι»; Να θυμίσουμε λίγο την υπόθεση. Β’ Παγκόσμιος, ΝΑ Ασία, ραγδαία προέλαση των Ιαπώνων εις βάρος της βρετανικής αυτοκρατορίας, οι λίγες βρετανικές μονάδες υποχωρούν, πολλοί συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι. Οι Ιάπωνες αποφασίζουν να κατασκευάσουν ξύλινη γέφυρα στον ποταμό Κβάι χρησιμοποιώντας αιχμαλώτους σε άθλιες συνθήκες. Ο Βρετανός διοικητής αντιδρά χωρίς αποτέλεσμα. Όμως η γέφυρα, κακομελετημένη και σε λάθος θέση δεν προχωρά. Οι Βρετανοί προτείνουν να μελετήσουν οι μηχανικοί τους και να κατασκευάσουν σε νέα θέση τη γέφυρα, εργαζόμενοι σε ανθρώπινες συνθήκες, υπό τη διοίκηση των δικών τους αξιωματικών.

Η πρόταση γίνεται δεκτή, η γέφυρα κατασκευάζεται και την ημέρα των εγκαινίων θα περάσει το πρώτο τρένο. Όμως η βρετανική διοίκηση έχει πληροφορηθεί την ύπαρξη της γέφυρας και αποφασίζει την ανατίναξή της με σαμποτέρ. Την τελευταία στιγμή όμως, στα εγκαίνια, ο αιχμάλωτος Βρετανός διοικητής ανακαλύπτει τυχαία το καλώδιο της ανατίναξης της γέφυρας που για αυτόν συμβολίζει την αξιοπρέπεια, τις ικανότητες και την υπεροχή των ανδρών και της χώρας του, κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως αντιπροσωπεύει κίνδυνο για τη στρατιωτική προσπάθεια της χώρας του και πρέπει να ανατιναχθεί και αυτός, ως στρατιωτικός, να το δεχθεί. Ακολουθεί το δράμα μια και διαλέγει να σώσει τη γέφυρα (στο βιβλίο, η ταινία έχει πιο χάπι εντ…).

Συμπαθώ (συμπαθούσα…) τον κ. Στουρνάρα. Θεωρούσα ότι υπό τις υπάρχουσες συνθήκες ήταν σωστή επιλογή για υπουργός Οικονομικών. Τεχνοκράτης, με τη σχετική εμπειρία, γνώστης των πραγμάτων, απαλλαγμένος από μικροκομματικές σκοπιμότητες και μέριμνα επανεκλογής. Και όχι άσχετος από την πολιτική, ως ανήκων στην ομάδα Σημίτη και κατά τεκμήριο «προοδευτικός». Τη στιγμή που επιλέγεται η οδός του ευρώ και όχι της δραχμής, μια και το θέμα για την Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό, τον θεωρούσα κατάλληλο.

Λέγεται ότι αυτή τη στιγμή, με όλες τις επιφυλάξεις και παρά την έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, έχουμε διανύσει το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου και, δυστυχώς, φαίνεται πάλι να πέφτουμε σε τοίχο. Η λύση; Υπερφορολόγηση των ήδη εξαντλημένων. Συνέπεια; Δήμευση σπιτιών (υπέρ βωμών (ιερών) και εστιών (σπιτιών) λέμε ότι αγωνιζόμαστε στον πόλεμο) ακόμα και αν το βρήκες από τους γονείς σου, κλείσιμο υγιών επιχειρήσεων λόγω έλλειψης ρευστότητας και ασυνέπειας του κράτους, εξαέρωση οικονομιών ζωής «για μια δύσκολη στιγμή», κατάργηση κάθε έννοιας σιγουριάς για το αύριο. Σίγουρα ο κ. Στουρνάρας δεν ανέλαβε με αυτή την προοπτική. Όμως εδώ έχουμε φθάσει. Στο δίλημμα. Τι θέλουμε εδώ που έχουμε φθάσει;

Μήπως τελικά στην πορεία χάθηκε ο στόχος; Που (επισήμως) ήταν να διασωθεί η χώρα προς όφελος (της συντριπτικής πλειοψηφίας) των πολιτών της. Μήπως τελικά καταλήγουμε στην εμμονή να διασωθεί ο (και) προσωπικός στόχος του κ. Στουρνάρα και των εντολέων του (αφελώς παραβλέπω πιέσεις και συμφέροντα...), ξεχνώντας τον τελικό στόχο της διάσωσης των ανθρώπων;