ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ… ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Εν έτει 2014, στην Ελλάδα, το ένα στα πέντε νοικοκυριά (20%) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της Ε.Ε.), δηλαδή συμπεριλαμβανομένης και της κοινωνικής πρόνοιας δεν καταφέρνει να έχει διαθέσιμο εισόδημα ίσο ή ανώτερο του 60% του μέσου εισοδήματος στη χώρα του. Παράλληλα αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση της μεγιστοποίησης του χάσματος μεταξύ των ομάδων με χαμηλό και υψηλό εισόδημα από τη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση, κατακερματίζοντας με αυτό τον τρόπο τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας.

 Ενόσω στην πολιτική και μιντιακή σκηνή οι όροι «ανάπτυξη», «πρωτογενές πλεόνασμα» και «εξωστρέφεια» έχουν αναχθεί σε πυξίδα πολιτικής, ο τόπος φαίνεται να διανύει μια «ανάκαμψη με ανεργία». Τα πρώιμα σημάδια οικονομικής ανάπτυξης που πολυδιαφημίζει η κυβέρνηση δεν αντιστοιχούν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα. 

Η πραγματική κατάσταση γίνεται συνεχώς χειρότερη, καθώς τα μέτρα λιτότητας έχουν σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα στους πιο φτωχούς και ευάλωτους κρίκους της κοινωνίας. Αυτό καταδεικνύεται από συγκεκριμένα στοιχεία και γεγονότα, όπως την πολυπληθή παρουσία συμπολιτών μας στα μαζικά συσσίτια, τις αυξανόμενες εκκλήσεις σε ΜΚΟ για τη δημιουργία κέντρων αστέγων και τη σχεδόν μηδενική παρουσία και δράση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας.

Οι πολιτικές λύσεις που προωθούνται αυτή τη στιγμή στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, τόσο σε επίπεδο σχεδιασμού και προγραμματισμού όσο και σε επίπεδο εφαρμογής, απλώς μεταφέρουν το πρόβλημα στο μέλλον, δεν το καταπολεμούν στη ρίζα του, ενώ όσες αξιόλογες προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν έμειναν στα κιτάπια του πρώην κυβερνητικού συνασπισμού ή ακυρώθηκαν από τους νέους αρμόδιους υπουργούς. 

Η μεν κυβέρνηση αντιμετωπίζει την εθνική κοινωνική πολιτική ως θέμα ήσσονος σημασίας, και ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με μικροπολιτικές κόντρες και επικοινωνιακούς τακτικισμούς διυλίζουν τον κώνωπα, σε ό,τι αφορά τα έντονα και αυξανόμενα κοινωνικά προβλήματα καταπίνουν την κάμηλο. Ταυτόχρονα, σε ένα παράλληλο σύμπαν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, συχνά προβαίνουν σε εξαγγελίες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, που στόχο έχουν τον εντυπωσιασμό, ενίοτε την εμπορία ελπίδας, ή στερούνται ρεαλισμού. 

Επαγωγικά, αυτή η αναποτελεσματικότητα του πολιτικού κόσμου στη χάραξη και εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών ενισχύει και ευνοεί τα αυξανόμενα επίπεδα ανισότητας, κοινωνικού αποκλεισμού, την έλλειψη εμπιστοσύνης στους δημόσιους φορείς και το αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πολιτικής και πολιτών. 

Αυτοί που θέλουν να γιγαντώσουν το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα ας έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι πυρήνας κάθε οικονομικού και αναπτυξιακού προγράμματος είναι ο άνθρωπος και όσο αυτός ο παράγοντας τίθεται συστηματικά και τεχνηέντως στον προθάλαμο της οικονομικής πολιτικής, ο λαός και δη η νεολαία του τόπου εξωθείται στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος, με ολέθρια αποτελέσματα για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.