ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΣΕ ΟΜΙΧΛΗ…

Παίρνοντας στα χέρια σου έναν γεωγραφικό χάρτη της γης, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσει το μάτι σου πάνω στην Ελλάδα. Για να την ξετρυπώσεις, θα έπρεπε να ήσουν Ιάπωνας τουρίστας με νέα φωτογραφική κάμερα αναζητώντας τον φωτεινό τόπο των επόμενων φωτογραφιών σου. Θα έπρεπε να ανήκεις σε εκείνους τους Βοριοευρωπαίους τουρίστες που έκλειναν τις καλοκαιρινές διακοπές της επόμενης χρονιάς, την ώρα που αγόραζαν Χριστουγεννιάτικα δώρα. Ίσως πάλι να ανήκες στη φυλή των ανθρώπων που ζούνε στο μεταίχμιο, στο περίπου, επιλέγοντας χώρες που έχουν από γεννησημιού τους γεωγραφικό (και όχι μόνο) δίλημμα.

Έτσι κάπως και η Ελλάδα: μισή Ανατολή, μισή Δύση. Ένα τρίτο Αφρική, ένα τρίτο Βαλκάνια, ένα τρίτο Ευρώπη. Δαντέλα τα παράλια, βουνοκορφές που κάποτε οδηγούσαν στο βασίλειο των Θεών. Μισή ημέρα με τσιγάρο και βλαστήμια στην άκρη της γλώσσας σε μία καθημερινότητα, που θα αναποδογύριζες  αν γινόσουν πρωθυπουργός, και άλλη μισή νύχτα με τσιγάρο και λάγνο βλέμμα αναβιώνοντας τον μύθο του μεσογειακού εραστή. Ένα τρίτο δημόσιοι υπάλληλοι, άλλο ένα τρίτο προϊστάμενοι και αφεντικά (ποτέ του εαυτού μας) και άλλο ένα τρίτο να παλεύει να σκουπίσει αυτά τα βουνά από τσιγάρα που κρύβονταν κάτω από τα κόκκινα γαρύφαλλα ενός ενοχικού αριστερού παρελθόντος και μπουκάλια από ουίσκι μιας καπιταλιστικής (ακόμα πιο ενοχικής) δυτικής κουλτούρας.

Και εκεί που ζούσαμε τον μύθο μας, εκεί που νομίζαμε πως ο Περικλής μας παρέδωσε τα χρυσά κλειδιά της πόλης οπότε ποιος ο λόγος να αλλάξουμε κλειδαριά, κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να αλλάξουν αυτές τις κλειδαριές. Όχι, δεν αγόρασαν ελληνική γη στα νησιά μας (τουλάχιστον όχι μαζικά). Όχι, δεν αγόρασαν τη συνείδησή μας (τουλάχιστον όχι φανερά, αν και το Ctrl, Alt, Del έφτανε για να επιδιορθώσει προβλήματα που παλιότερα λύνονταν με τάβλι-ούζο κάτω από τον ήλιο). Αυτοί λοιπόν οι ανιστόρητοι (κατά τα δικά μας πρότυπα) Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι αγόρασαν τα χρέη μας και ήρθαν να μας ζητήσουν τον τόκο μια ωραία πρωία.

Ναι, ήταν πολύ όμορφη εκείνη η πρωία. Είχε λιακάδα, λεφτά υπήρχαν και μόλις είχαμε εκλέξει ακόμα μια κυβέρνηση που θα έφερνε την αλλαγή και την ευημερία που είχαν τολμήσει να μας αμφισβητήσουν. Και όμως, στην πορεία φάνηκε πως αυτές οι ομάδες από κοράκια είχαν διαβάσει πολύ καλύτερα από εμάς τον Τρωικό πόλεμο, και έστειλαν αμέτρητα ATM τα προηγούμενα χρόνια για να μας εγκλωβίσουν μέσα τους, σε μια χώρα που οι Ωραίες Ελένες έρχονταν με βίζα (ή μέσω βίζιτας), σαν τις ύαινες μιας στέπας, που έλιωνε τα παλαιολιθικά της τείχη από χιόνι, με χαβιάρι και βότκα.

Και ενώ βουλιάζαμε στο χρέος, και ενώ τα τσιγάρα έγιναν στριφτά και το ουίσκι τσίπουρο, και ενώ ο όρος αφεντικό έγινε ανέκδοτο, ξαφνικά ήρθε το πρωτογενές πλεόνασμα. Δεν ξέρω πως το μετράνε αυτό, δε γνωρίζω στατιστικές μελέτες και οικονομικά μοντέλα. Αλλά αν υποψιαστώ πως το πρωτογενές πλεόνασμα είναι οι ορδές από ανέργους, που ορατά πλεονάζουν έναντι των θέσεων εργασίας, τότε κάποιος μας δουλεύει. Αν όχι το γερμανικό δίδυμο που στήνει κάλπικους καυγάδες για τη σωτηρία μας, τότε σίγουρα ο καιρός, αφού μόλις ανακαλύψαμε πλεόνασμα, έριξε ομίχλη, λες και η ευημερία πάει κοστούμι με τον κακό μας τον καιρό. Γι αυτό σου λέω, μέχρι να γευτούμε το πλεόνασμα, ας χορτάσουμε βορειοευρωπαϊκή ομίχλη…