ΟΙ ΜΚΟ ΤΑ ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ

Όταν το 1998, κατά την ψήφιση του προϋπολογισμού του1999, μπήκε στον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών ένα κονδύλι 60 εκατομμυρίων δολαρίων, ως ετήσια Hellenic Aid, για τις αναπτυσσόμενες χώρες, πέρασε απαρατήρητο ακόμη και από βουλευτές της αντιπολίτευσης. Οι «μεγαλοδημοσιογράφοι» έβρισκαν πολύ πιο γαργαλιστική είδηση το κονδύλι του προϋπολογισμού για το χαρτί τουαλέτας των δημοσίων υπηρεσιών, που ήταν 40 εκατομμύρια δραχμές, όχι δολάρια.

Μόνο οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» έμαθαν ότι απ’ το 1999 και σε ετήσια βάση, η χώρα μας, ως νέο μέλος της Επιτροπής Αναπτυξιακής Βοήθειας (Development Assistance Committee - DAC) του ΟΟΣΑ, όφειλε να διαθέτει κάθε χρόνο ένα ποσοστό του ΑΕΠ «με σκοπό την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης στις αναπτυσσόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων ήταν και είναι: Αλβανία, Σερβία, ΠΓΔΜ, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Ουκρανία, Παλαιστινιακή Αρχή, Συρία, Τουρκία, Ιράκ, κ.λπ. Το σκεπτικό της εισόδου της χώρας μας στο γκρουπ των ανεπτυγμένων χωρών δεν το γνωρίζω.

Tη διάθεση, ή καλύτερα το μοίρασμα, των κονδυλίων της Hellenic Aid το ανέλαβε, μια «ανεξάρτητη» (για να μην ελέγχεται), ως συνήθως, «Αρχή», η Υπηρεσία Διεθνούς Αναπτυξιακής Συνεργασίας (Υ.Δ.Α.Σ.) του υπουργείου Εξωτερικών. Η ίδια «ανεξάρτητη αρχή», ανέλαβε να δημιουργήσει και ένα «Μητρώο» των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) καθώς και τους κανόνες που θα διέπουν τις ΜΚΟ.

Ενας πρώην συμφοιτητής μου, ο οποίος εργαζόταν στο ΥΠΕΘΟ και γνώριζε ότι για δέκα χρόνια εργαζόμουν σε ένα γερμανικό Μουσείο Εθνολογίας και ήμουν συνεργάτης της ΜΚΟ «Bremen Overseas Research and Development Association» (BORDA), στην οποία συμμετείχε το Μουσείο, με ενημέρωσε για μια ανοιχτή ενημερωτική συνάντηση της Υ.Δ.Α.Σ στο υπόγειο του Υπουργείου Εξωτερικών.

Με την αφέλεια του έλληνα που έλειπε 22 χρόνια, πήγα να ενημερωθώ για το «Πρόγραμμα DAC» και τις προϋποθέσεις συμμετοχής. Η πείρα μου και το γεγονός ότι την εποχή εκείνη είχα δημιουργήσει μια ομάδα με αφρικανούς φοιτητές για πιθανές συνεργασίες με τις χώρες τους, δεν ήταν αρκετά στοιχεία για να μου επιτραπεί η συμμετοχή στην ημερίδα, ή ήταν ίσως υπεραρκετά για να μη μου επιτρέψουν την είσοδο σε μια, υποτιθέμενη, ανοιχτή ημερίδα. 

Όταν είδα κάποιους συμμετέχοντες, που τους ήξερα εξ όψεως από ένα γνωστό στέκι επί της Σκουφά, κάποιο επί της Βαλαωρίτου και από ένα συνέδριο του '85 στη Χάλκη «Στο νησί της ειρήνης και της φιλίας των νέων», που ήμουν καλεσμένος από τη Νέα Γενιά, ως εκπρόσωπος του Μουσείου και μέλος της Διεθνούς Οργάνωσης Νέας Μουσειολογίας (ΜΙΝΟΜ), άρχισα κάπως να ψυλλιάζομαι αλλά δεν ήταν αρκετό για αφύπνιση, παρότι δεν ήταν η πρώτη πόρτα που «είχα φάει», επιστρέφοντας στη «μητέρα πατρίδα».

Δυο χρόνια νωρίτερα, όταν πήγα σε μια ημερίδα για οικομουσεία και οικοτουρισμό, στο Μουσείο Γουλανδρή, από μια οικολογική οργάνωση, δεν μου επετράπη, επίσης, η είσοδος παρότι το πρώτο άρθρο για οικομουσεία που γράφτηκε στην Ελλάδα (Περιοδικό Αρχαιολογία '86) ήταν  δικό μου, και το πρώτο βιβλίο στα ελληνικά για αγροτουρισμό-οικοτουρισμό από το 1995 ήταν επίσης δικό μου. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και τόσες «πόρτες», κατάλαβα απόλυτα τους στίχους του Νιόνιου «φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κι ιστορία οι παρέες».

Γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, η Ελλάδα, είναι ένα τεράστιο ναρκοπέδιο. Για εκείνους που ξέρουν και που ανήκουν σε καλές παρέες, είναι ένας άγιος τόπος ευκαιριών.