ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ: ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Τελευταία, γράφονται πολλά για την επικείμενη διαγραφή των αιωνίων φοιτητών. Θέλω να καταθέσω την άποψη μου, με βάση και την εμπειρία του Τμήματος Μηχανικών Πληροφορικής ΤΕ, ΤΕΙ Ηπείρου. Μεταξύ 2008 και 2011, εφαρμόσαμε αυτό που έλεγε και τότε ο νόμος (όποιος δεν κάνει δήλωση μαθημάτων για 2 συνεχόμενα εξάμηνα, χάνει τη φοιτητική ιδιότητα). Διαγράφηκαν περίπου 600 φοιτητές και ο φοιτητής μπορούσε να ζητήσει την επανεγγραφή του, επικαλούμενος λόγους που τον ανάγκασαν να μην είναι συνεπής. Οι αιτήσεις επανεγγραφής δεν ξεπέρασαν τις 30. Αυτό απαντάει στο πόσοι πραγματικά «δίνουν μάχη», «έχουν οικονομικά προβλήματα», «δουλεύουν» κ.τ.λ., που επικαλούνται πολλοί που μιλούν σχετικά, χωρίς προφανώς να ξέρουν για τι μιλάνε...

Το οικονομικό κόστος του αιώνιου φοιτητή μπορεί να ειναι μηδέν ευρώ, όπως επιπόλαια λένε πολλοί. Το πραγματικό κόστος, όμως, είναι απίστευτα μεγαλύτερο. Διαφορετικά Προγράμματα Σπουδών από δεκαετίες, γιατί όλο και κάποιος ξεχασμένος υπάρχει, προβλέψεις για ισοδυναμίες σε κάθε αλλαγή του Π.Σ., ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων για την κάθε ειδική περίπτωση, ειδικές εξετάσεις, άπειρες ώρες για τη Γραμματεία. Και κυρίως παρακάλια και κλάψες, με κάθε πιθανή και απίθανη δικαιολογία, από ανθρώπους που πρακτικά περιμένουν το πτυχίο να φτάσει σπίτι τους, χωρίς τον παραμικρό κόπο. Ο χρόνος που ξοδεύεται σε αυτή τη διαχείριση κόβεται από τους συνεπείς φοιτητές, απλή αριθμητική...

Η πραγματική αιτία του προβλήματος είναι αλλού και η κοινωνία αρνείται πεισματικά να τη δει. Μεγάλο τμήμα των αιώνιων φοιτητών παράγεται από ένα απλούστατο μοντέλο:

1.     Περνάω σε κάποιο Τμήμα, δε με νοιάζει σε ποιο, έτσι κι αλλιώς και μόνο το όνομά μου να γράψω κάπου θα μπω.

2.     Πηγαίνω εκεί, πετάω 2-3 χρόνια με ελάχιστη προσπάθεια και μηδαμινό αποτέλεσμα

3.     Κοντά στο τέλος του ελάχιστου χρόνου, δήθεν σοβαρεύομαι, και πιθανόν πετυχαίνω κάτι λίγο καλύτερο από πριν

4.     Μετά ξενοικιάζω και φεύγω κουβαλώντας ένα σκασμό υποχρεώσεις

5.     Κάθε έξι μήνες θυμάμαι ότι έχω κάτι μαθήματα να δώσω, συνήθως μια εβδομάδα πριν την εξεταστική (ίσως και μια εβδομάδα μετά).

Πιστεύετε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων θα πάρει ποτέ πτυχίο, ή, αν το πάρει σε 15 χρόνια, θα υπάρχει ένας σοβαρός εργοδότης να το αξιολογήσει ως σοβαρό εφόδιο; Συνεπώς, περί όνου σκιάς γίνεται η συζήτηση. Όσοι πραγματικά νοιάζονται για τις σπουδές τους ως αντικείμενο (και όχι ως διαβατήριο για το Δημόσιο) υπάρχει ποτέ περίπτωση να βρεθούν σε αυτή τη θέση; Και αν βρεθούν, εξαιτίας εξωγενών δυσκολιών, είναι βέβαιο ότι θα δώσουν την αθόρυβη μάχη τους με κάποια καθυστέρηση και θα λύσουν την εκκρεμότητα με το σπαθί τους (υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, δυστυχώς λίγες, και κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να τις επαινέσει, πριν κλάψει για τις υπόλοιπες...).

Ανεξάρτητα από τους σκοπούς του Υπουργείου, η ρύθμιση θα απαλλάξει τα Ιδρύματα από έναν βραχνά που είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι φαίνεται. Και κανένας φοιτητής που ενδιαφέρεται δεν πρόκειται να βλαφτεί. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι τα ίδια τα Ιδρύματα, διά στόματος Πρυτάνεων και Προέδρων, κόπτονται περισσότερο από τους ίδιους τους υποτιθέμενους ενδιαφερόμενους για να μη γίνουν διαγραφές. Ο λόγος είναι απλός: πιθανόν μετά την εφαρμογή της ρύθμισης να φανεί ότι, ενώ στα χαρτιά δείχνουμε π.χ. 25.000 φοιτητές, στην πραγματικότητα έχουμε 15.000, ή και λιγότερους.

Εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος το τι παίζεται και το πόση αξία έχουν τα κροκοδείλια δάκρυα για ανθρώπους που το θέμα της διαγραφής τους έχει πάψει να τους απασχολεί εδώ και χρόνια...Δεν νομίζετε ότι αξίζει πολύ περισσότερο να ασχοληθούμε με τους υπόλοιπους, που θέλουν να γίνουν καλύτεροι και να προχωρήσουν μπροστά; Και ίσως να προσπαθήσουμε ως κοινωνία αυτοί οι «υπόλοιποι» να γίνουν περισσότεροι;