Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΧΡΩΜΑΤΑ…

Εν αρχή ην το φως. Αλήθεια είναι αυτό. Το πρώτο πράγμα που ψάχνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο είναι ο διακόπτης που ανάβει το φως. Κάπως έτσι έκανε και μια χώρα που έβγαινε από μια σκοτεινή επταετία στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τοποθέτησε έναν αναμμένο πυρσό στα χέρια ενός γαλλομαθούς  και ευθυτενούς γοητευτικού άνδρα, που ως Μεσσίας υποσχόταν την ανασύσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Ο πυρσός αυτός είχε γύρω του μπλε χρώμα, σαν τη θάλασσα που βρέχει ολόγυρα την Ελλάδα. Ένας αναμμένος πυρσός που φώναζε πως η Ελλάδα δεν ανάβει μόνο την Ολυμπιακή Φλόγα κάθε 4 χρόνια, αλλά είναι ισότιμο μέλος σε μία ΕΟΚ που την πήρε στην αγκαλιά της, μετατράπηκε σε ΟΝΕ αρκετά χρόνια αργότερα και έγινε ένα εχθρικό μέρος για εμάς όταν σταμάτησε να μας δανείζει. Ο αντίχειρας λοιπόν ενός ιστορικού επωνύμου, με ανίψια που θα έγραφαν τη δική τους ιστορία αρκετά χρόνια μετά, έδωσε το έναυσμα να ανάψει ένας πυρσός.

Ταυτόχρονα βέβαια, αυτός ο εθνάρχης φρόντισε να νομιμοποιήσει και άλλο ένα φωτεινό σύμβολο, ένα κατακόκκινο σφυροδρέπανο που συμβόλιζε τον αγρότη αλλά και τον εξόριστο σε νησιά (sic) που δεν είχε πάει για διακοπές all inclusive, αλλά για να ξεπλύνει τα πολιτικά του φρονήματα. Αυτό το κατακόκκινο χρώμα, με την πάροδο των χρόνων άρχισε να χαϊδεύει τα γειτονικά του πορτοκαλί και κίτρινο, δημιουργώντας συνιστώσες που άλλοτε ένωναν παλιούς συγκάτοικους στα ερημονήσια και άλλοτε γεννούσαν ουράνια τόξα που άλλοι έβλεπαν σαν gay parades και άλλοι σαν το χολ για ένα πέρασμα από το προεδριλίκι σε δεκαπενταμελές σχολείου υπό κατάληψη σε πρωθυπουργία χώρας υπό οικονομική κατοχή.

Κάπου εκεί ανάμεσα όμως, κάποιος μάγκας σκέφτηκε πως το φως που ζητούσε ο λαός έπρεπε να είναι πιο άμεσο. Έτσι, ζωγράφισε έναν ήλιο που ξεπροβάλλει πίσω από τα βουνά, τον έβαψε πράσινο και έγινε λαϊκός ήρωας. Εκτός από τον ήλιο που βάφτηκε βέβαια πράσινος, την ίδια εποχή τα ταξί έγιναν κίτρινα, τα πεντοχίλιαρα πολύχρωμα πετσετάκια και κάθε παρακμιακή ανάμνηση έγινε πολύχρωμη χαρά σε ένα συνεχές ξεφάντωμα.

Το μεγάλο πάρτι, όμως, άρχισε όταν οι εμπνευστές του πυρσού και του πράσινου ήλιου έφυγαν από τη ζωή. Οι απόγονοι-κληρονόμοι, αποφάσισαν να σβήσουν τον πυρσό και να κάνουν πιο παλ τον πράσινο ήλιο. Χάνοντας όμως δυναμική από τα σύμβολα τους, η γαλάζια θάλασσα γύρω από το βυθισμένο πυρσό άρχισε να γεννά νέους ενοίκους στη γαλάζια πολυκατοικία, όπως είχε πλέον μετονομαστεί. Ο ανοικτός πράσινος-λαχανί ήλιος έγινε Τιτανικός και οι ένοικοι μετατράπηκαν σε Ίκαρους που έκαψαν τα φτερά τους επειδή τόλμησαν να κοιτάξουν κατάματα τον πατέρα-ήλιο.

Εκείνη όμως την ώρα, κάποιοι σκέφτηκαν πως αρκετά με τα χρώματα, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Και κάπως έτσι 58 άνθρωποι βάλθηκαν να φυτέψουν μια ελιά, χωρίς να έχουν μέχρι σήμερα οργώσει έδαφος. Και όταν δεν τα κατάφεραν, κάποιος σκέφτηκε πως ένα ποτάμι θα μπορούσε να κάνει αυτό το ξερό έδαφος πιο γόνιμο, μήπως και κάποια στιγμή στεριώσει μια ελιά σε αυτόν τον τόπο, που είχε έτοιμο το ντιζαϊνάτο βαζάκι για να εξάγει το ελαιόλαδο, αλλά είχε ξεχάσει πώς φυτεύουν τις ελιές.

Γι αυτό σου λέω, εσένα με το σακίδιο, φρόντισε να ρέει το ποτάμι σου ακόμα και αν τα θέλγητρα της μετατροπής του σε λίμνη είναι πλούσια. Γιατί η μοίρα του ποταμού είναι να μπαζωθεί, αν δεν μπορέσει να καταλήξει στη θάλασσα…