ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ!

 

Τέσσερα χρόνια πριν, η χώρα παραδεχόταν πως είχε χρεοκοπήσει. Ευθέως; Όχι φυσικά. Στα ίσα; Ποτέ. Στο περίπου. Είχε όμως πράγματι χρεοκοπήσει. Και παραμένει απολύτως χρεοκοπημένη. Άνοιξε τότε ένας δρόμος, μια δυνατότητα προς την αλήθεια. Εξάλλου στην αλήθεια δε φτάνεις, μόνο πηγαίνεις προς τα ’κει αν το επιθυμείς. Μια δυνατότητα να γκρεμιστεί η ψευδαίσθηση της κουλ ευημερίας, να πάψει η νεοελληνικούρα να κυριαρχεί με αεριτζίδικα δανεικά, να χάσει την αίγλη του ο εγωπαθής νεοπλουτισμός, που μεταμφιεσμένος σε λαϊφσταϊλίστικη αξία όριζε τη σύγχρονη κοινωνία.

Ως τώρα, δε φαίνεται να περπατήσαμε τούτο το δρόμο. Κρίμα για όσους αισιόδοξους το περίμεναν. Οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν έτσι απλά. Ούτε μόνες τους. Οι ταυτότητες που με καμάρι λάβαμε απ’ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν αντέχουν σε αμφισβήτηση. Έγιναν εαυτότητες, δομημένες γερά για μην έχουν υπαρξιακές αμφιβολίες και αναρωτήσεις. Πώς θ’ αποφασίζαμε ότι είμαστε στο τίποτα, στην αρχή; Είχαμε προλάβει να γίνουμε τα πάντα, να φτάσουμε στην κορυφή. Κι έτσι ζούμε θριαμβευτικά και με θόρυβο, την εθνική μας σχιζοφρένεια. Θα σταθώ σε δύο σημεία, υποβάλλοντας το αίτημά μου ταυτόχρονα, να βρούμε το θάρρος να διαλέξουμε.

Ζήτημα πρώτο. Νυχθημερόν, καθυβρίζουμε και μηδενίζουμε συλλήβδην το πολιτικό σύστημα και προσωπικό των τελευταίων σαράντα χρόνων. Η ρητορική γνωστή και κλισέ. Την ίδια στιγμή δεν κρύβουμε, πως με κάθε κύτταρο της συλλογικής μας ύπαρξης, επιθυμούμε την ολική επαναφορά μας σε κάποιο από εκείνα τα παραδεισένια έτη. Με τους τότε όρους μάλιστα. Πλήρες πισωγύρισμα. Δε θέλουμε να βλέπουμε στα μάτια μας τους πολιτικούς εκείνης της εποχής, αλλά πετάμε τη σκούφια μας, να επιστρέψουμε στο δημιούργημά τους, στην εποχή καθαυτή. Ως είχε. Ακαριαία αν γίνεται, με το πάτημα ενός πλήκτρου ει δυνατόν. Αλήθεια πόσοι από μας θα πατούσαμε ένα τέτοιο κουμπάκι αυτόματης επιστροφής, αν υπήρχε; Οφείλουμε να διαλέξουμε. Θέλουμε το παλιό ή το νέο; Και τίμια να επιλέξουμε τους αντίστοιχους ανθρώπους.

Ζήτημα δεύτερο. Επιμένουμε αμετανόητα να μιλάμε ακόμα για ΚΡΙΣΗ. Με άλλα λόγια, μια έξαρση οικονομικής δυσχέρειας που προέκυψε μάλλον ερήμην μας, εξωγενώς αναμφίβολα, σαν φυσικό φαινόμενο. Και ως τέτοια, θα κάνει τον κύκλο της και θα μας αποχωριστεί από μέρα σε μέρα. Μέσω ενός πρωτογενούς πλεονάσματος; Μέσω ενός μεγαλοπρεπούς σκισίματος του μνημονίου; Κάπως βρε αδερφέ. Εξάλλου η φράση «όταν τελειώσει η κρίση» αποτελεί μόνιμη επωδό της πολιτικής μας ζωής με διάφορους τρόπους. Είναι η λεκτική υπόκρουση της καθημερινότητάς μας. Όμως οι λέξεις δεν επιλέγονται τυχαία ή αυθαίρετα. Δεν ονοματίζουμε χωρίς να εννοούμε.

Φευ! Η κρίση δεν θα τελειώσει. Διότι, δεν υπάρχει κρίση! Υπάρχει μόνο Ιστορία, που γύρισε σελίδα. Εμείς τη γυρίσαμε. Και όσο δεν αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι να γράψουμε, πάνω στη νέα λευκή σελίδα που περιμένει, θα γράφουν αυτοί που το αποφασίζουν. Ενδεχομένως και με τη συνδρομή μιας νομοτέλειας της Ιστορίας που πάντα έρχεται να καλύψει τα κενά που αφήνει η έλλειψη δημιουργίας και ενεργητικής συμμετοχής απ’ αυτούς που τις χρωστούν. Κι έτσι ολοένα θα βουλιάζουμε, με ζωντανό όμως το όνειρο, να καταφθάσει το χέρι ενός Μεσσία το οποίο θα μας γυρίσει πανηγυρικά στην προηγούμενη ένδοξη σελίδα. Στην παλιά. Οφείλουμε να διαλέξουμε. Θα περιμένουμε να τελειώσει η κρίση (εμάς κατά πάσα πιθανότητα) ή θα τελειώσουμε εμείς την κρίση; Και θα μου πεις: καλά τα λες. Είναι όμως εύκολο; Όχι, είναι δύσκολο.