Η «ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ» ΤΩΝ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ»

Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία, υπήρχε στη μονάδα μου ένας στρατιώτης ο οποίος μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση με τις απόψεις του ή, καλύτερα, με την αντιφατικότητα μεταξύ των απόψεών του και του τρόπου ζωής του. Ο άνθρωπος αυτός πολλές φορές μιλούσε για τα λαμπρά μυαλά που πρέπει να έρθουν στην Ελλάδα της κρίσης και να επιβάλλουν την αξιοκρατία και τη διαφάνεια. Ο ίδιος όμως ήταν από τα μεγαλύτερα και πιο αδίστακτα βύσματα που είχα συναντήσει στη στρατιωτική μου ζωή. Χαρακτηριστικά, την τελευταία εβδομάδα πριν από την απόλυσή του, ζητούσε επιτακτικά από τη λοχία «χαρτί» για τον αδελφό του προκειμένου να τύχει ευνοϊκής μετάθεσης, χωρίς καν να υπάρχει οικονομικό πρόβλημα ή πρόβλημα υγείας.

Όταν η λοχίας τού ξεκαθάρισε ότι ο νόμος απαγορεύει την έκδοση του συγκεκριμένου εντύπου, ο ίδιος αύξησε σταδιακά τον τόνο της φωνής του -φανερά ενοχλημένος- και συνέχισε να απαιτεί το ραβασάκι. Στο τέλος έφυγε με άδεια τα χέρια και κατακόκκινος. Ο Χάρης Τομπούλογλου ήταν πρόεδρος του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαΐα Κυριακού. Χωρίς ιδιαίτερα προσόντα στη διοίκηση νοσοκομειακών μονάδων (απόφοιτος Νομικής ήταν), το σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας (αυτό ήταν το κύριο προσόν του για τον διορισμό του ως πρόεδρος του νοσοκομείου), ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, έβγαζε θερμούς λόγους κατά της διαφθοράς. Συνελήφθη όμως να παραλαμβάνει 25.000 ευρώ σε προσημειωμένα χαρτονομίσματα, προκειμένου να συνεχίσει τη σύμβαση ιδιωτικής εταιρείας με το νοσοκομείο.

Ίσως είναι ακραίο αυτό που θα γράψω, αλλά η ελληνική κοινωνία μού θυμίζει τη γερμανική κοινωνία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι κάτοικοι του Βερολίνου περνούσαν τα Σάββατά τους γεμίζοντας τα καφέ και τις όπερες της πόλης, όταν την ίδια στιγμή στους φούρνους του Άουσβιτς και του Νταχάου, μια ολόκληρη ράτσα εξαφανίζονταν. Η γερμανική κοινωνία ήταν σε πλήρη αφασία. Το ίδιο όμως ισχύει και για την ελληνική κοινωνία, εν έτει 2014. Παλιότερα οι κλέφτες είχαν μια τιμή. Όταν έκλεβαν, εξαφανίζονταν. Τώρα, όμως, οι κλέφτες βγαίνουν στην τηλεόραση και απαιτούν διαφάνεια και αξιοκρατία. Αυτά όμως είναι για τους άλλους, όχι για τον εαυτό τους. 

Τώρα οι κλέφτες πηγαίνουν στην εκκλησία, προσεύχονται, ίσως πηγαίνουν και στο Άγιο Όρος και ζητούν την εξιλέωση της ψυχής των άλλων. Μπορεί να κάθονται και στα πρώτα στασίδια και να διαβάζουν με πάθος το Ευαγγέλιο, όπως κάνει γνωστός χειρουργός της Θεσσαλονίκης με ειδικότητα στα «φακελάκια». Όπως μου είπε και ένας φίλος μου, όταν ήταν φοιτητής στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, η Σχολή του έπαιξε μπάλα με τη Θεολογική Σχολή. Η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι θεολόγοι, κατά τη διάρκεια του αγώνα, δεν ακουγόταν ούτε στους οίκους ανοχής του Μεταξουργείου.

Εγώ που τα γράφω αυτά, μπορεί να έχω μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αλλά μέσα μου κουβαλάω τη φωνή της νεκρής γιαγιάς μου η οποία ήταν αγράμματη και δούλευε στα χωράφια. Η φωνή αυτή, καθημερινά, με ρωτάει: «Βρε Κώστα, πώς γίνεται κάποιος να κλέβει και να κατηγορεί την κλεψιά;». Απάντηση δεν μπορώ να δώσω στη φωνή, όμως με τη δική μου φωνή, έχω να πω το εξής: μήπως πριν συναντηθούμε με τους οικονομολόγους της Μέρκελ, έπρεπε πρώτα να κάνουμε μια επίσκεψη στους ψυχιάτρους;

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ..........

Διαβάστε επίσης το Οδοιπορικό στην Αγία Γη  εδώ..........