ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

 

Η Ευαγγελική περικοπή σήμερα αναφέρεται σε μιά τελευταία σκηνή του Χριστού στο Ναό, που σημειώθηκε μετά από την θριαμβευτική είσοδο Του στην Ιερουσαλήμ, και ενώ την αποσιωπούν οι άλλοι Ευαγγελιστές, ο Ιωάννης την αναφέρει, για να δείξει και να τονιστεί η μεγάλη της σπουδαιότητα. «Ήσαν δέ τίνες Έλληνες εκ των αναβαινόντων ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή... και ήρώτησαν λέγοντες, θέλομεν τον Ιησούν ιδείν» (Ιωάν, 12,21). Δύο πράγματα θα ερευνήσουμε, ακροθιγώς πως, λόγω χώρου.  

α) Αν οι αναφερόμενοι Έλληνες είναι πράγματι του γένους των Ελλήνων, και 

β) Τί εννοούσε ακριβώς ο Χριστός με όσα είπε και έδειξε, όλως περίτρανα, στο συγκεκριμένο αυτό επεισόδιο.

1.Υπήρξε αμφισβήτηση αν πράγματι, αυτοί που ζήτησαν να δούν το Χριστό, ήσαν Έλληνες του γένους των Ελλήνων, ή η λέξη με την οποία δηλώνονται οι ειδωλολάτρες. Ο ισχυρισμός αυτός δεν αληθεύει, γιατί αυτοί που ζήτησαν να δουν το Χριστό, ήσαν Έλληνες του γένους των Ελλήνων, γιατί στην προσπάθεια τους να συναντήσουν οπωσδήποτε το Χριστό, δεν αποτάνθηκαν στο τυχόντα μαθητή του Χριστού, αλλ' έψαξαν και βρήκαν τόν συγκεκριμένο εκείνο μαθητή που είχε Ελληνικό όνομα «ούτοι προσήλθον Φιλίππω». Αυτή η επισήμανση είναι σημαντική για να μας οδηγήσει στην πάσαν αλήθεια.

Συνεπώς, οι συναναβαίνοντες Έλληνες «ίνα προσκυνήσωσιν εν τη εορτή», ήσαν πράγματι Έλληνες προσήλυτοι από το γένος των Ελλήνων, γιατί αν προσδιορίσουμε τους προσήλυτους μόνο με το Έλληνες, τότε υποπίπτουμε σε σφάλμα, γιατί προσήλυτοι δεν ήσαν μόνο εκ των Ελλήνων, αλλά και εκ παντός έθνους. Άρα, όταν η Γραφή αναφέρει Έλληνες, και την όλη συμπεριφορά του Χριστού στο άκουσμα του ονόματος «Έλληνες», τότε γίνεται φανερόν, ότι πρόκειται για Έλληνες εκ του ενδόξου γένους των Ελλήνων.

2.Ο Χριστός, σε ανύποπτο χρόνο, είχε προειδοποιήσει τους άπραγους Εβραίους, ότι «αρθήσεται αφ' υμών η βασιλεία του Θεού και δοθήσεται έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Ματθ. 21,43). Ο Χριστός γνώριζε βεβαίως πιό είναι αυτό το συγκεκριμένο Έθνος, και περίμενε την στιγμή που θα δήλωνε την παρουσία του. Δεν ήταν δυνατόν, ο Χριστός, να αφήσει την ουράνια διδασκαλία Του στους άπραγους Εβραίους και στην φτωχότατη και ξύλινη γλώσσα τους.

Γι' αυτό και όταν άκουσε ότι επιθυμούν να τον επισκεφθούν Έλληνες πετάχτηκε όρθιος και με πολλή ευχαρίστηση είπε «ελήληθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» (Ιωάν. 12,20-24) από τη Θεοθαύμαστη καθομιλούμενη τότε Ελληνική γλώσσα όπως και έγινε με την συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού, και άλλαξαν το ρουν της ιστορίας του κόσμου, «εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτών».