ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

 

Την Μ. Παρασκευή κρίνεται σκόπιμο, για πολλούς λόγους, να σχολιάσουμε την προφητεία του Ιεζεκιήλ που αναγιγνώσκεται μετά την επιστροφή του Επιταφίου στο Ναό. Και κρίνεται σκόπιμο, γιατί προφητεύεται η ανάσταση των νεκρών, και αφ' ετέρου μας αποκαλύπτει, εμμέσως πλην σαφώς, το πότε δίνεται, στο ένζωον έμβρυο, το πνεύμα ζωής (Ιεζ. 37,1-14 ).

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει, ότι σε έκσταση (=όραμα) μεταφέρθηκε, από το Θεό σε πεδιάδα η οποία ήταν γεμάτη από ανθρώπινα οστά (= κόκκαλα ) και ο Θεός τον περιέφερε γύρω - γύρω τους, και ήταν πολλά και ξηρά, «εγένετο επ' εμέ χειρ Κυρίου και εξήγαγε με εν πνεύματι Κύριος και έθηκέ με εν μέσω του πεδίου, και τούτο ην μεστόν οστέων ανθρωπίνων... πολλά σφόδρα και ξηρά».

Στη συνέχεια μας πληροφορεί ο προφήτης, ότι ρωτήθηκε από το Θεό αν θέλει να πάρουν ζωή αυτά τα οστά, και σε καταφατική του απάντηση έγινε σεισμός, και τα οστά ένα - ένα πήραν νεύρα και σάρκες(= έγιναν ένζωες υπάρξεις ), και προ-σαρμόζονταν στη φυσική τους άρθρωση, «και ιδού σεισμός, και προσήγαγε τα οστά εκάτερον προς το εκάτερον προς την αρμονίαν αυτού, και είδον και ιδού επ' αυτά νεύρα και σάρκες εφύοντο, και ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω».

Αλλά παρότι τα οστά πήραν ζωή (=έγιναν ένζωες υπάρξεις) με τα νεύρα και τις σάρκες που πήραν, εν τούτοις δεν είχαν πνοήν ζωής  (=αιωνιότητα). Όμως, αφού έκανα, ως προφήτης, ό,τι μου είπε ο Θεός, τότε μπήκε σ' αυτούς η πνοή της ζωής, και στάθηκαν στα πόδια τους, «και ανέβαινεν επ' αυτά δέρμα επάνω, και πνεύμα ουκ ην επ' αυτών.

Και επροφήτευσα καθότι ενετείλατό μοι, και έζησαν, και έστησαν επί των ποδών αυτών». Άρα ο άνθρωπος ζή και μετά, το θάνατό του, και θα αναστηθεί για την αιώνια ζωή στη βασιλεία των ουρανών. Η όλη αυτή διαδικασία του οράματος του προφήτη Ιεζεκιήλ μας βοηθεί να συμπεράνουμε, με την βοήθεια και των (Γεν. 2,7,Έξ. 21,22-25, Αριθ. 5,11-31, Λουκ.1,24 & 1,40-41), πότε δίνεται από το Θεό το πνεύμα ζωής.

Και δίνεται στο κυοφορούμενο το πνεύμα ζωής, όταν θα είναι «εξεικονισμένον», όταν θα φέρει καταφανή τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου σώματος, όταν οργανιστεί το κορμί, και γίνει επιτήδειον για την υποδοχή του πνεύματος ζωής, και τότε χύνεται σε όλο του το κορμί (=σώμα), και αυτό γίνεται μετά τον τέταρτο ή και πέμπτο μήνα της εγκυμοσύνης, «και εσκήρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής», (Λουκά 1,24 και 1,40-41 ). 

Δεν διεκδικείται το αλάθητον, ωστόσο αναμένεται, επ' αυτού, διάλογος αληθείας, «ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν» (Α' Κορ.11,19 ). 

Διαβάστε επίσης το Οδοιπορικό στην Αγία Γη  εδώ..........