ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ

 

Η αποστολή της ενανθρώπισης του Λόγου του Θεού, του Μεσσία Ιησού Χριστού, ήταν να σώσει ζώντας και νεκρούς και με την Ανάσταση Του να γίνει ο «πρωτότοκος εκ των νεκρών». Την αποστολή αυτή την τελείωσε με τον ευαγγελισμό «και τοις εν φυλακή πνεύμασι», και ο ευαγγελισμός αυτός των νεκρών έγινε στο τριήμερο διάστημα μεταξύ του θανάτου και της Αναστάσεως Του.

Και θα έπρεπε να γίνει αυτό γιατί όλοι, και αυτοί ακόμη που υπήρξαν στη ζωή τους δίκαιοι και απεβίωσαν, πριν την ενανθρώπηση του Χριστού ευρισκόμενοι στα δεσμά του θανάτου τον περίμεναν. Ώστε με την εκεί, ίση προς τούς νεκρούς παρουσία Του, και το κήρυγμά Του να τους ανοίξει το δρόμο προς τον Παράδεισο που ήταν κεκλεισμένος γι' αυτούς εξ’ αιτίας της παράβασης των πρωτοπλάστων, «εις τούτο γαρ και νεκροίς ευηγγελίσθη» ίνα κριθώσι μεν κατά ανθρώπους σαρκί, ζώσι δε κατά Θεόν πνεύματι» (Α Πέτρ. 4,6 ).

Έτσι λοιπόν ο Χριστός για να πληρώσει τα πάντα επί της γης κατέβηκε, διά του Σταυρού, στον Αδη και έδωκε τον Εαυτόν Του αντάλλαγμα στο θάνατο, «ίνα οι εν τω Αδάμ αποθνήσκοντες ζωοποιηθώσιν λύσας τας οδύνας του θανάτου», και με την εν συνεχεία Ανάσταση Του έγινε Πρωτότοκος εκ των νεκρών, για να είναι μόνον Αυτός «τα πάντα και εν πάσι πρωτεύων» .

Όσο ευρίσκετο ο Χριστός στον κόσμο οι άνθρωποι εσώζοντο με την ακράδαντη πίστη τους στο Πρόσωπό Του, «ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι... και ως επίστευσας γενηθήτω σοι» (Μαρκ. 9,23 - Ματθ. 8,13 ), και από τότε που έφυγε, σωματικά, από αυτόν εδώ τον κόσμο, σωζόμαστε με το εξ ύδατος βάπτισμα ή με το «βάπτισμα αίματος» (=μαρτύριο). Όμως έπρεπε να σωθούν και όσοι πέθαναν πριν την ενανθρώπισή Του, και ιδιαιτέρως όσοι πέθαναν από τον επί Νώε κατακλυσμό. 

Αυτούς ο Χριστός τους έσωσε με την κάθοδο Του στον Άδη, και η Γραφή στο θέμα αυτό είναι λίαν σαφής, και κατηγορηματική «ενώ και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν», (Α' Πέτρ. 1,18). Συνεπώς, το Μέγα Σάββατον ο Ιησούς Χριστός «εκουσίως ανελθών εν τω Σταυρώ και θάνατον υπομείναι», στο διάστημα της τριημέρου ταφής Του, κατέβηκε στον Άδη, για να κηρύξει και να τελειώσει το έργο Του, «και νεκροίς ευηγγελίσθη... ίνα πλήρωση τα πάντα».

Και εκεί όσοι τον γνώρισαν ως Μεσσία και τον πίστεψαν σώθηκαν και θα εκπορευθούν, την ημέρα Εκείνη την μεγάλη και Επιφανή, «εις ανάστασιν ζωής», και όσοι δεν τον αποδέχτηκαν, έμειναν στα δεσμά του Άδου, για να εκπορευτούν «εις ανάστασιν κρίσεως», εκεί όπου «έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων», (Ματθ. 8,12 & Ιωάν. 5,29).