ΣΤΟΥ ΚΟΥΦΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΑΛΑΚΙ ΚΑΙ ΦΥΓΕ…

Μια ζωή ακούγεται η λέξη εξέλιξη και ανάπτυξη, μια ζωή ακούγεται ότι κάποτε ήταν καλύτερα και κάποτε χειρότερα, μια ζωή και κανένας δεν έχει πάρει τα προαναφερθέντα στα σοβαρά. Υποτίθεται, έχουμε μια ιστορία πίσω μας που μας δείχνει και μας διδάσκει πολλά, και δεν εννοώ την ελληνική ή την κινέζικη, η ιστορία είναι παγκόσμια και μιλάει για τον άνθρωπο. Για τα λάθη του, τις υπερβολές του, την απληστία, τις μεγάλες του φιλοδοξίες και τις επιτυχίες του. Αλλά όχι, αρνούμαστε κατηγορηματικά να λάβουμε υπόψη αυτά που έγιναν στους προγενέστερους. Αν δούμε το σήμερα, είναι σαν να μην έγιναν, π.χ. βλέπαμε ότι η λάθος ψήφος έφερνε κάποια αρνητικά αποτελέσματα, αλλά φυσικά κανείς δεν κοιτούσε το κοινωνικό σύνολο, και πώς να το κοιτάξει που όταν έβγαινε ένα κόμμα, πανηγύριζαν λες και πήρε η ομάδα τους κύπελλο.

Βέβαια, οι ίδιοι που πανηγύριζαν μετά ονομάστηκαν αγανακτισμένοι και μούντζωναν τη Βουλή και βρίζανε και λέγανε πως αυτοί μας χαντάκωσαν και μας έκαναν και μας έραναν. Από την άλλη, τα κανάλια βγάζανε και βγάζουν σκάνδαλα και επικρατούσε και επικρατεί ένας χαμός, αλλά η ψήφος-ψήφος, ρε μάγκες, πώς να το κάνουμε δηλαδή, επειδή κάποιος έκλεψε; Σιγά, κι εγώ στον φούρναρη της γειτονιάς δεν ζητάω απόδειξη ή να 'ναι καλά το τάδε κόμμα που βόλεψε τον γιο μου, άμα δεν ήταν αυτό η θέση εργασίας θα παρέμενε κλειστή, ας πούμε. Αλλά ας συνεχίσουμε να βρίζουμε τη Βουλή ή το σύστημα γενικότερα, έχει πλάκα, είναι σαν βρίζουμε μπροστά στον καθρέπτη. Βέβαια, κάποιος θα μου πει, τους πιστέψαμε και μας κορόιδεψαν, ωραία... Πόσες φορές γίνεται να πιστέψεις το ίδιο ψέμα; Τον βοσκό του Αισώπου τρεις φορές τον πίστεψαν μόνο, άλλο αν κάθε φορά που τους ξεσήκωνε άδικα έδινε και κάνα λίτρο γάλα δωρεάν; Μάλλον θα συνέχιζαν να κάνουν πως τον πιστεύουν…

Επιπλέον, οι όροι εξέλιξη και ανάπτυξη, συνήθως βασίζονται στα παλιά για να προάγουν κάτι καινούργιο, δεν αναπαράγουν τα παλιά με την ελπίδα ότι θα γίνουν καινούργια. Το θέμα είναι η αλλαγή, η αλλαγή σε εμάς αρχικά, από πράγματα απλά -όπως η φορολογία, ας πούμε- ή η καταγγελία για μια παράβαση. Αλλά, τι λέω, θα γίνουμε ρουφιάνοι; Θα καρφώσουμε κάποιον που κάνει κακό στην κοινωνία; Έλεος, σιγά το πράγμα, στο κράτος κάνει κακό, όχι σε μας, άλλο εμείς, άλλο το κράτος, σιγά μην το 'χουμε ψηφίσει κιόλας… Και μ' αυτά και μ' αυτά, καταλήγουμε ότι μια χαρά περνάμε κι έτσι, όσο υπάρχουν δημόσιες παραλίες και κάρβουνα για να ψήνουμε, όλα θα κυλάνε ομαλά. Κι όσο για αυτό το κείμενο, είναι σαν την παροιμία: στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις χτύπα… Αλλά σαν κλασικός και δαιμόνιος Έλληνας, χτύπησα μια φορά να δω αν είναι κάποιος, κι εφόσον δεν ανοίγει κανείς θα πάρω το χαλάκι, προς το παρόν…