ΕΚΛΟΓΕΣ: ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 

Καθημερινά οι βουλευτές της συγκυβέρνησης δικαιολογούν τις πολιτικές τους στο όνομα της αντιπροσώπευσης του ελληνικού λαού και της δημοκρατίας. Ωστόσο, για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν ο ελληνικός λαός δεν έχει ερωτηθεί ποτέ για τα επαχθή μέτρα που λαμβάνονται από το 2010 έως σήμερα και όταν δεν έχει τη δυνατότητα να ανακαλέσει τους βουλευτές που οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή ή δεν ακολουθούν τις πολιτικές για τις οποίες εκλέχθηκαν;

Καταρχήν, το ελληνικό Σύνταγμα θεσμοθετείται ως «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», γεγονός που από μόνο του αποτελεί αντίφαση, καθώς η δημοκρατία, όπως μας διδάσκεται στην αρχαιοελληνική εκδοχή, δεν επιδέχεται την έννοια της αντιπροσώπευσης και ο λαός είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος των πολιτικών αποφάσεων. Πλέον, καθώς το κέντρο βάρους των πολιτικών αποφάσεων έχει μεταφερθεί στους αντιπροσώπους θα περίμενε κανείς να θεσμοθετηθούν ποινές για περιπτώσεις αρνητικών πολιτικών ή η δυνατότητα ανάκλησής τους από τον λαό.

Ωστόσο, όχι μόνο δεν έχουν προβλεφθεί ποινές, αλλά και ο λαός δεν έχει καμία δυνατότητα ανάκλησης των αντιπροσώπων σε περιπτώσεις αρνητικών ή διαφορετικών πολιτικών από εκείνες που εξήγγειλαν προεκλογικά. Επομένως, οι βουλευτές δεν έχουν καμία πίεση να εφαρμόσουν τις πολιτικές για τις οποίες εκλέχθηκαν καθώς ούτε θα έρθουν αντιμέτωποι με τον Νόμο, τον οποίο οι ίδιοι διαμορφώνουν, ούτε θα χάσουν το βουλευτικό τους αξίωμα. Πλέον, επικρατεί η ελεύθερη εντολή κατά την οποία οι βουλευτές πράττουν ό,τι θεωρούν καλύτερο και επομένως επέρχεται μια κρίση του ανώτερου οργάνου της πολιτείας που είναι ο λαός.

Παρά τις κριτικές που ασκούνται στην κυβέρνηση ότι δεν έχει τη λαϊκή εντολή να επιδίδεται στις μνημονιακές πολιτικές εκείνη αντιτάσσει την εκλογή της από τον ελληνικό λαό, καθιστώντας ταυτόχρονα τις εκλογές ως την κορωνίδα της δημοκρατίας. Ωστόσο, η ύπαρξη εκλογών δεν σημαίνει την ταυτόχρονη ύπαρξη δημοκρατίας καθώς παραπάνω από το 95% των κυβερνήσεων παγκοσμίως δεν έχουν εκλεγεί με την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά με τη σχετική. Παίρνοντας ως παράδειγμα τις ελληνικές βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 παρατηρούμε ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ σχημάτισαν κυβέρνηση έχοντας λάβει το 48,19% των ψήφων εκμεταλλευόμενοι το ελληνικό εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, η οποία δίνει 50 έδρες μπόνους στο πρώτο κόμμα. 

Με την πληθώρα εκλογικών συστημάτων διαπιστώνουμε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών διαμορφώνονται διαφορετικά ανάλογα με τον εκάστοτε εκλογικό νόμο. Επομένως, η δημοκρατία δεν διασφαλίζεται μέσω των εκλογών καθώς η κάθε κυβέρνηση μπορεί να τροποποιεί τον εκλογικό νόμο βάσει των συμφερόντων της, όπως συνέβη στη Γαλλία το 1981 με την αντικατάσταση του πλειοψηφικού συστήματος των δύο γύρων σε αναλογικό.

Εν κατακλείδι, παρατηρούμε ότι η δημοκρατία δεν διασφαλίζει τη λαϊκή εντολή την οποία πρέπει να ακολουθήσουν οι βουλευτές για να θεωρείται ότι έχουν τη νομιμότητα, καθώς επίσης και οι εκλογές δεν διασφαλίζουν ότι η εκάστοτε κυβέρνηση είναι εκλεγμένη από την απόλυτη πλειοψηφία του λαού. Επομένως, ο λαός εκτός των αντιμνημονιακών πολιτικών θα πρέπει να διεκδικεί και τη δημιουργία πολιτικής δύναμης που θα διασφαλίζει τη δικαιοσύνη στο «εκλογικό γίγνεσθαι».