ΠΙΚΡΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ

Στην χώρα μου, αν είσαι άνεργος, δεν υπάρχεις. Έχεις στην κατοχή σου ένα μικρό αυτοκίνητο, σε θεωρούν πλούσιο. Ακόμη και αν δεν έχεις εισόδημα, σου λένε να πληρώσεις φόρο. Μάλλον εσύ πρέπει πρώτα να πληρώσεις φόρους για να βοηθήσεις τη χώρα σου. Για να πάρεις μια βεβαίωση μόνιμης κατοικίας χρειάζεσαι κάποια έγγραφα. Δεν γίνεται ηλεκτρονικά, το χαρτί συνεχίζει να βασιλεύει. Για να πάρεις το κοινωνικό μέρισμα, πρέπει ακόμη και άνεργος να νοικιάζεις σπίτι, αν φιλοξενείσαι δεν δικαιούσαι.

Στον ΟΑΕΔ σπάνια σε ενημερώνουν για κάποια κενή θέση ή κάποιο πρόγραμμα, σου λένε «κοίταξε στο ίντερνετ», καμία επαφή. Δεν παίρνεις τίποτα σαν επίδομα, μόνο ένα βοήθημα ανά τρεις μήνες και συνολικά για τρεις φορές, αν είσαι τυχερός. Εντάξει, δεν θέλω την τόσο πολύτιμη βοήθειά σας, θέλω μια εργασία. Χωρίς εργασία, αισθάνεσαι ένα τίποτα. Κανένας ανασχηματισμός δεν θα σε τραβήξει από το τέλμα, καμία κυβέρνηση, κανένας υπουργός, ούτε οι βαρυσήμαντες δηλώσεις και τα πλατιά ψεύτικα χαμόγελά τους.

Σε όλους αυτούς θα χρεωθούν, οι συνάνθρωποί μας που μείνανε για χρόνια άνεργοι, οι άστεγοι, τα παιδιά που υποσιτίζονται, οι οικογένειες που διαλύθηκαν από το βάρος της οικονομικής κρίσης, όσοι έχουν την ανάγκη για το φάρμακό τους και περιμένουν με αγωνία την επόμενη μέρα, οι αυτόχειρες. Αγωνία για το αύριο. Καθημερινή ανασφάλεια σε μια χώρα, που ένα μέρος της θέλει όλα να αλλάξουν, από τα χθεσινά πρόσωπα που ευθύνονται για το σήμερα, ως τη λάθος, σε πολλά θέματα, νοοτροπία μας, ενώ ένα άλλο μέρος της δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, δεν θέλει να ξεβολευτεί από την κίβδηλη πραγματικότητα που έχτισε επί χρόνια. Πρωτογενές πλεόνασμα. Διαφημίσεις τραπεζών.  Φλύαρα τηλεπαράθυρα. Ζέστη και υγρασία. Τρέντι γυαλιά ηλίου και φρέντο εσπρέσο. Ζωή. Θάνατος. Τώρα.