ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

 

Λίγες βδομάδες μετά τις ευρωεκλογές-φιάσκο, λίγες βδομάδες μετά την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, την κατακόρυφη πτώση της ΔΗΜΑΡ και τα ιστορικά χαμηλά-ντροπιαστικά ποσοστά της Ελιάς-ΠΑΣΟΚ, κρίνεται απαραίτητη η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς με την δημιουργία ενός ενιαίου και ευρύτερου σοσιαλδημοκρατικού μετώπου και η ανάγκη εύρεσης ενός ηγέτη, ενός πολιτικού αρχηγού, που θα την πάρει στην πλάτη του και θα την οδηγήσει εκεί που πρέπει.

Από το εκλογικό αποτέλεσμα, φαίνεται ότι η Ελιά δεν «έπιασε», δεν έδεσε όπως πολλοί θα περίμεναν και γι’ αυτό μεγάλο μερίδιο έχει και ο «αγρότης». Η απέλπιδα προσπάθεια του Β. Βενιζέλου να φτιάξει έναν ευρύ πολιτικό σχηματισμό για να διασωθεί τόσο ο ίδιος όσο και το ΠΑΣΟΚ από μια βέβαιη καταστροφή, δεν πέτυχε. Έβαλε, απλά, την παράταξη σε τεχνητό κώμα.

Από την άλλη, τόσο ο ίδιος ο Βενιζέλος όσο και τα στελέχη του, θέλοντας(;) να συσπειρώσουν τον κόσμο τους θέτοντας επικίνδυνα διλήμματα και εξαπολύοντας σφοδρές επιθέσεις στο πρόσωπο του Παπανδρέου και της «ομάδας» του, κατάφεραν να διχάσουν τον κόσμο και να τον στρέψουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, κατόρθωσε να αποδείξει σε όλους ότι τελικά είναι πολιτικά ανίκανος να καταστρώσει το σχέδιο της ανασυγκρότησης του χώρου και να το πραγματώσει για να σηματοδοτήσει την απαρχή των πολιτικών εξελίξεων και ανακατανομών στο πολιτικό σκηνικό.

Στην αντίπερα όχθη, ο Φ. Κουβέλης δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος του με την ΔΗΜΑΡ να ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία της πτώσης. Η σθεναρή αντίδρασή του, έστω και την ύστατη στιγμή, να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κομμάτια που συνθέτουν το παζλ του σοσιαλδημοκρατικού μετώπου, του κόστισε σοβαρά και ακολούθησε, λογικά, η καταβαράθρωσή του, προσωπική και κομματική.

Συνεπώς, ούτε ο πρόεδρος ης Δημοκρατικής Αριστεράς θεωρείται ικανός να πρωτοστατήσει του εγχειρήματος, αλλά ούτε και το κόμμα του, λόγω του εκλογικού αποτελέσματος. Ο μόνος σχηματισμός που πρόσκειται στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και διεσώθη από το βατερλώ είναι το πρωτοεμφανιζόμενο Ποτάμι, αλλά φαντάζει αδύνατο να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας εξαιτίας της ιδρυτικής διακήρυξής του, η οποία θέτει χαμηλούς στόχους και δεν αποπνέει την εμπιστοσύνη του κόσμου, όπως φάνηκε από το «ανεβοκατέβασμα» των ποσοστών του στις -προ εκλογών- δημοσκοπήσεις.

Ως εκ τούτου, μία μόνο πολιτική δύναμη μπορεί να αναλάβει και να εγγυηθεί την ένωση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και αυτή είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Με τον όρο «Νέο ΠΑΣΟΚ», εννοούμε ένα ΠΑΣΟΚ με νέα ηγεσία, νέο πλάνο, νέα πρόσωπα. Φυσικά, δεν νοείται να ηγείται του εγχειρήματος, ενώ ταυτόχρονα θα είναι συγκυβέρνηση με τη Δεξιά και ιδιαίτερα με το ακροδεξιό επιτελείο του Σαμαρά (βλέπε Μπαλτάκους, Φαήλους και  Βορίδηδες).

Χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση των θέσεων για τα πολιτικά-οικονομικά-κοινωνικά ζητήματα που αφορούν Ελλάδα και Ευρώπη με τη βάση και όχι με τα στελέχη, όπως παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια. Είναι αναγκαία η χάραξη νέας στρατηγικής, με νέους στόχους, αμιγώς σοσιαλδημοκρατικούς, για να οικοδομηθεί εκ νέου το κράτος-πρόνοιας, το οποίο καταρρέει τα τελευταία χρόνια με τα Μνημόνια και τις ακραίες-αντιλαϊκές πολιτικές.

Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα για αλλαγή, και όχι μόνο ηγεσίας αλλά και τρόπου σκέψης; Μήπως ήρθε η ώρα για νέα πρόσωπα και πιο φρέσκες ιδέες; Μήπως ήρθε η μεγάλη στιγμή για το άνοιγμα στον χώρο της Αριστεράς, και πιο συγκεκριμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, και για μια πρώτη κουβέντα για συστράτευση των προοδευτικών δυνάμεων, εκτός από τις διεργασίες με τους ιδεολογικά «συγγενείς» ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι;